ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ Σε βλέπω σιγά-σιγά ν' ανεβαίνεις Το ξέρεις και το ξέρω Κι όμως επιλέγουμε Εγώ να μιλάω για καθημερινές ασημαντότητες Κι εσύ να τις ακούς χαμογελώντας Με βλέπεις σιγά-σιγά να μένω κάτω στη γη Η σιωπηλή βουή του κόσμου όμως δεν μας αφήνει Να πει ο ένας αυτά που έχει κλεφτά δει από τον τόπο που τον περιμένει Κι αυτά που ο άλλος αναζητάει απεγνωσμένα σαν το μυστήριο της ζωής Κι έτσι το χαμόγελο της αμηχανίας παρασύρει Την Αλήθεια Στα μάτια μου Είσαι σα Θεός, αδελφέ μου Κι ας μη φταις εσύ γι αυτό		Κι έτσι, μόνοι μας περιμένουμε στη στάση Εσύ θ' ανεβείς στο λεωφορείο που έστριψε στη γωνία Κι έρχεται προς τη μεριά μας Κι εγώ, θα μείνω στη στάση να σε κοιτάζω Με μάτια γεμάτα δάκρυα Να πνίγουν την πίκρα που δε σου είπα αυτά που ήθελα Τόσο κοντά στην αναπνοή σου Τόσο μακριά από το άγγιγμά σου Σε αποχαιρετώ, αδελφέ μου Αλλά μη λυπάσαι Η μοναξιά είναι αιώνια

Η μοναξιά είναι αιώνια Ι | Αναμονή | Αυτός ο πόνος | Αυτό που μ' ενοχλεί | Αντί χαιρετισμού... | Ανύπαρκτος | Η μοναξιά είναι αιώνια ΙΙ
Αποχαιρετισμός | Η επόμενη σελίδα | Δεν είναι αλήθεια | Μετέωρος | Η παρέλαση των ζωντανών-νεκρών
Αέναες αναζητήσεις | Το τέλος της ημέρας | Τελικά, εγώ... | Μαχητής χωρίς μάχη | Φύγε | Ευτυχώς (!)... όπως πρώτα
'Αθελα | Εκεί | Νωχελικό σοκ | Μέρα μεσημέρι: η άλλη όψη του μεσονυκτίου
Στην αρένα | Ανάλαβε
Ο θάνατος του Δεσμώτη
Μη με φοβάσαι εσύ, εγώ σε φοβάμαι, αμαζόνα
Από στιγμή σε στιγμή
Η τιμή του πολεμιστή | Δικαστήριο | Συνθήματα της Σκοτεινής πλευράς
Επανέρχεται καθαρός στην κοινωνία... ε και λοιπόν; | Χαμένες Φωνές
Ανέγγιχτο
Α
Εφιάλτης κι εφιάλτης | Στέκομαι ευθυτενής
Πρόβλημα
Ζωή;
Ένα οποιοδήποτε φεγγάρι, όχι γεμάτο
Δεν πρόλαβα να σε προειδοποιήσω
Τί του συνέβη | Πού να το φανταστώ;

Επιστροφή στην κεντρική σελίδα

Επικοινωνία με τον συγγραφέα

© 1998-2016: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης