Αντί χαιρετισμού...

Δε θέλω να μου πετάς πετραδάκια"

Πετάει πετραδάκια. Σε όλα τα μεγέθη, σε όλα τα χρώματα. Κι αυτή τα μαζεύει, τα χαζεύει και μετά τα βάζει στη σειρά. Ακούει μουρμουρητά πίσω της. Γυρίζει απότομα και βλέπει έναν μεγάλο τοίχο. Συνειδητοποιεί τι έκανε τόσο καιρό και αρχίζει να γκρεμίζει αυτόν τον τοίχο. Τα μουρμουρητά σταματάνε. Τώρα είναι ελεύθερη. Κοιτάζοντας αφηρημένα τα συντρίμμια, αναγνωρίζει τα πετραδάκια. Είναι τα ίδια τα πετραδάκια που της πέταγε. Τώρα διακρίνει καθαρά κάθε ένα από αυτά. Το σχήμα του, το χρώμα του. Δεν είναι πετραδάκια, είναι κομμάτια ψυχής. Δεν είχε καταλάβει ακριβώς τότε. Ούτε όταν είδε τον τοίχο κατάλαβε. Τώρα αρχίζει να καταλαβαίνει, αλλά δεν θέλει άλλα πετραδάκια. Της αποσπούν την προσοχή.

Η μοναξιά είναι αιώνια Ι

Αναμονή

Αυτός ο πόνος

Αυτό που μ' ενοχλεί

Αντί χαιρετισμού...

Ανύπαρκτος

Η μοναξιά είναι αιώνια ΙΙ

Αποχαιρετισμός

Η επόμενη σελίδα

Δεν είναι αλήθεια

Μετέωρος

Η παρέλαση των ζωντανών-νεκρών

Αέναες αναζητήσεις

Το τέλος της ημέρας

Τελικά, εγώ...

Μαχητής χωρίς μάχη

Φύγε

Ευτυχώς (!)... όπως πρώτα

'Αθελα

Εκεί

Νωχελικό σοκ

Μέρα μεσημέρι: η άλλη όψη του μεσονυκτίου

Στην αρένα

Ανάλαβε

Ο θάνατος του Δεσμώτη

Μη με φοβάσαι εσύ, εγώ σε φοβάμαι, αμαζόνα

Από στιγμή σε στιγμή

Η τιμή του πολεμιστή

Δικαστήριο

Συνθήματα της Σκοτεινής πλευράς

Επανέρχεται καθαρός στην κοινωνία... ε και λοιπόν;

Χαμένες Φωνές

Ανέγγιχτο

Α

Εφιάλτης κι εφιάλτης

Στέκομαι ευθυτενής

Πρόβλημα

Ζωή;

Ένα οποιοδήποτε φεγγάρι, όχι γεμάτο

Δεν πρόλαβα να σε προειδοποιήσω

Τί του συνέβη

Πού να το φανταστώ;