|
|
Μυστικοί πράκτορες ζουν ανάμεσά μας...
και τους ευχαριστούμε για τα λόγια τους!
Μ' αρέσει...
Ο δικτυακός τόπος www.stigmesstochrono.gr
"Διαβάζεται" χωρίς διακοπές,
όπως τα καλά βιβλία στο καλοκαιρινό αεράκι.
Βαγγέλης Κιούσης
Προσφορά στον διάλογο: μία δική μου στιγμή.
Νίκος Δήμου
Αυτόν τον καιρό "ανέβηκε" στο site μου μια Στιγμή στο Χρόνο/Επαναφορά
(Υπέροχες στιγμές, αλλά δυστυχώς...) και ρώτησα τους
επισκέπτες "Τί αφήνει πίσω του αυτό το κείμενο όταν σβύνουν και οι τελευταίες λέξεις;".
Υ.Γ. Ο άνθρωπος που μου έδωσε την ιδέα για τον τίτλο του βιβλίου "Στιγμές
στο Χρόνο" χάθηκε πριν από δύο περίπου μήνες. Ο Κωστής χάθηκε, αλλά οι
στιγμές του είναι πάντα εδώ...
> Ο άνθρωπος που μου έδωσε την ιδέα για τον τίτλο του βιβλίου
> "Στιγμές στο Χρόνο" χάθηκε πριν από δύο περίπου μήνες.
> Ο Κωστής χάθηκε, αλλά οι στιγμές του είναι πάντα εδώ...
Αν η ζωή είναι ένα σύνολο στιγμών, τότε ο θάνατος αποτελεί το τελικό άρθροισμα και όχι τη διαγραφή τους;
> τρεις από εσάς, τρεις από τους υπέροχους συντοπίτες μας
> σε αυτόν τον όμορφο κόσμο έχουν ήδη, εδώ και αρκετό καιρό
> πρέπει να ομολογήσω.... πεθάνει και δεν το είχαν καταλάβει.
Κι όμως, "Ένα τέταρτο της ώρας πριν πεθάνει, ήταν ακόμη ζωντανός".
> Δεν το κατάλαβαν ούτε οι ίδιοι, αδελφοί μου,
> αλλά ούτε και οι οικείοι τους
Πρβλ. "Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις" για τους 9 μήνες πριν τη λήθη. Δηλαδή, "Εννέα μήνες αφότου πέθανε, ήταν ακόμη ζωντανός".
Πεθαίνουμε όταν πάψουν να μας θυμούνται; Η λήθη έρχεται όταν κανένας που θα δει τη φωτογραφία μας δεν μας αναγνωρίζει (Ρολάν Μπαρτ); Μίνθη;
Θέμης
Αγαπητέ Κωνσταντίνε,
Αν μπορούσα να αποδώσω στη νεοελληνική ένα στίχο του Θεόφραστου του
Ερέσσιου, θα ήταν κάτι σαν "κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια". Και βέβαια
αναφέρομαι στις "στιγμές", που τείνουν να σηριαλοποιηθούν. Θα προσπαθήσω
να τα πω απλά και κατανοητά: ας υποθέσουμε ότι εισέρχεσαι σε ανελκυστήρα
που Κάποιος έχει προγραμματίσει τη κίνησή του. Ενώ σαφέστατα έχεις τα πάνω
και τα κάτω σου, εν τούτοις εσύ πιστεύεις ότι μένεις ακίνητος. Και
πράγματι ετσι είναι. Τη μιά στιγμή βρίσκεσαι κάπου, και μερικά δεύτερα
αργότερα 200 μέτρα πάνω ή κάτω (ο χρόνος και το ύψος χρησιμοποιούνται
παραβολικά), χωρίς να έχεις μετακινηθεί από τη θέση σου! Βέβαια, για τον
απλό παρατηρητή έξω από τον ανελκυστήρα, η κίνηση είναι δεδομένη γιατί
μπορεί να παρατηρήσει την αλληλουχία των γεγονότων/ορόφων. Αυτό όμως
παραμένει θεωρητικό διότι όλοι διαβιώνουμε στον δικό μας ανελκυστήρα.
Υπάρχει μόνο Ένας Παρατηρητής που παρεπιπτόντως προσδιορίζει και τις
κινήσεις του ανελκυστήρα. Έτσι λοιπόν, στιγμές στο χρόνο δεν υπάρχουν.
Λάουρα
Λάουρα,
Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη που συνδυάζει με μεταφυσικό, μυστηριακό τρόπο την θεωρία της
σχετικότητας του Αλβέρτου με την παρουσία του υπέρτατου Κάποιου στην ζωή μας!
Αλλά... τώρα μου τα λες αυτά; Δεν υπάρχει πισογύρισμα για τις στιγμές...
Κωνσταντίνος
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι και εγώ είμαι μια σκια που προσπαθεί να βγει στο φώς. Αλλά στο δυνατό φως οι σκιές χάνονται. Το ίδιο και στο σκοτάδι. Πού είναι η ισορροπία;
Θέμης
Θέμη,
Δεν ξέρω πού είναι η ισορροπία, την ψάχνω κι εγώ. Νομίζω ότι η ισορροπία του καθενός είναι ακριβώς εκεί που δεν είναι η ισορροπία του άλλου. Το καλό όμως είναι ότι, ακόμα κι αν μερικές φορές βρίσκεται αυτή η ισορροπία, γρήγορα χάνεται πάλι κι έτσι η ζωή αποκτά ενδιαφέρον...
Θέλω να σου αποκαλύψω κάτι που μου εκμυστηρεύτηκε μια σκιά που είναι πολύ φίλη μου: οι σκιές προτιμούν το δυνατό φως και φοβούνται ιδιαίτερα το σκοτάδι, κυρίως τις ανθρώπινες αντιδράσεις «υπό το σκότος».
Να είσαι καλά
Κωνσταντίνος
Κι όπως είπε κάποιος Γέροντας, να κάνουμε μια επανάσταση τόσο δυνατή και τόσο μεγάλη, που να μη φαίνεται.
Πριν ένα μήνα είχα την τύχη και την τιμή να βρεθώ σε ένα σπίτι με
ανθρώπους τόσο μεγάλους, τόσο δυνατούς και τόσο φωτισμένους... αυτό όμως
δεν φαινόταν. Εκεί άκουσα για την επανάσταση που αργά αλλά σταθερά
ξεδιπλώνεται. Μια επανάσταση που δεν έχει σχέση ούτε με το αίμα, ούτε με
τη βία. Όπλα της είναι οι Άνθρωποι και τα συναισθήματα, οι μη
κυβερνητικές οργανώσεις ανά τον κόσμο, η αγάπη για το περιβάλλον και την
ανάκαμψη της υγείας του πλανήτη Γη, της τροφού όλων μας. Άκουσα να
γίνονται "πράματα και θάματα" σε διάφορα μέρη της γης από πρόσωπα
φαινομενικά της "διπλανής πόρτας" κατά βάθος όμως της "επόμενης ημέρας".
Έχεις ακούσει για την Εποχή του Υδροχόου; Κάτι τέτοιο... Όταν λοιπόν
διάβασα το σχόλιό σου για τον Γέροντα, αυτό μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό.
Τα σπουδαία δεν φαίνονται. Δεν το φωνάζουν.
Σαν ανάμνηση εκείνης της βραδιάς έμεινε η "ζήλεια" μου, η ζήλεια γιατί
να μην είμαι κι εγώ ένα από αυτά τα άτομα, αφού νιώθω βαθύτατα την
ανάγκη να γίνω μέρος αυτής της λυτρωτικής επανάστασης.
Με το πόδι ακόμα στη ματωμένη παγίδα της "επικοινωνίας" -έτσι λέμε τώρα
τη διαφήμιση, αναρωτιέμαι φίλε Κωνσταντίνε, εσύ τι κάνεις; Πώς πάει ο
νέος δρόμος σου; Χτυπούν τα drums της μουσικής ή... τα τύμπανα του
πολέμου; Νάσαι καλά.
Έφη
Αχ βρε Έφη,
Έχω πολύ ανάγκη να πιστέψω ότι αυτή η επανάσταση ξεκίνησε αλλά κατά
βάθος πιστεύω ότι πρόκειται απλώς για μια Δύναμη Αγάπης σε ύπνωση που η
φωτιά της σιγοκαίει στην ψυχή του κάθε ανθρώπου από την ώρα που αυτός
έρχεται στη γη. Σιγοκαίει και, συνήθως, σβήνει άδοξα κι έτσι χάνεται
αυτή η ευκαιρία που κρύβεται μέσα μας.
Δεν ξέρω περισσότερα γι αυτήν την επανάσταση, αν και μερικές φορές βλέπω
φωτιές να πετάνε μπροστά στα μάτια μου... για λόγους όμως που δε μπορώ
να προσδιορίσω, έχω την αίσθηση ότι εσύ συμμετέχεις ήδη στην επανάσταση,
ακόμα κι αν δεν το ξέρεις...
Όσο για το νέο δρόμο μου, και drums μουσικής έχει και τύμπανα πολέμου.
Αυτόν τον καιρό όμως, η μουσική καλύπτει τις κλαγγές του πολέμου.
Φιλιά και λουλούδια
Κωνσταντίνος
Κωνσταντίνε,
Με αφορμή το κείμενό σου σκέφτηκα ότι, πράγματι, όσο περνάει ο καιρός,
χάνεται το χρώμα από τις αναμνήσεις μου (όχι όμως και η τρυφερότητα με
την οποία τις διαχειρίζομαι). Απέδιδα αυτήν την απώλεια χρώματος σε
αλλαγή αισθητικής, ωριμότητα, αφαιρετική στάση ζωής που έρχεται με τον
καιρό, αλλά το πένθος δεν το είχα σκεφτεί... μέχρι χθες! Σε ευχαριστώ.
Μέλπω
Αγαπητέ Κωνσταντίνε,
Εύχομαι εσύ και η οικογένειά σου να είστε καλά.
Χρόνια πολλά και πολλές ευχές.
Όσο για τον 'Αγιο Βασίλη στις μέρες μας, είναι δυστυχώς ότι και το ποδόσφαιρο για τη λατινοαμερικανική φτώχεια. Ένα παραμύθι στην υπηρεσία του marketing για να ξεχνάμε τις δυσκολίες.
Λάμπρος
Αγαπητέ μου Λάμπρο,
Τα λόγια σου με κλόνισαν: αν ο 'Αγιος Βασίλης είναι μόνο ένα παραμύθι στην υπηρεσία του marketing, τότε ποιος ήταν ο συμπαθής ασπρομάλλης κύριος που ήρθε χθες το βράδυ σπίτι μας και έφερε δώρα στα παιδιά;
Κάθισε λίγο μαζί μας γιατί, όπως μας πληροφόρησε είχε πολύ δουλειά και έπρεπε να βιαστεί... είπε λόγια τρυφερά στα παιδιά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς να επιδιώξει τη σύναψη συμφωνιών μαζί τους (απέφυγε βαρύγδουπα σχόλια της μορφής «αν (υπ)ακούτε τους γονείς σας, θα ξαναέρθω του χρόνου με δώρα»).
Καλέ μου Λάμπρο, ξανακοίταξέ το, παρακαλώ, έλεγξε τις πληροφορίες σου γιατί, ομολογώ, ότι μετά την χθεσινή επίσκεψη του ηλικιωμένου κυρίου στο σπίτι μας, πιστεύω στον 'Αγιο Βασίλη!
Να είσαι καλά (και αυτό ασφαλώς περιλαμβάνει την οικογένειά σου)
Κωνσταντίνος
Κωνσταντίνε,
Είναι η πρώτη φορά που επικοινωνώ μαζί σου με αυτόν τον τρόπο.
Στιγμές. Αφού δεν υπάρχουν στιγμές, τι στο διάλο μπορείς να πεις ή να γράψεις γι αυτές; Από τη στιγμή (ειρωνεία) που θα σκεφτείς μία στιγμή, πάει, πέρασε.
Συμπέρασμα, οι στιγμές αποκλείεται να αναφέρονται στο παρόν ή στο μέλλον.
Fair enough όπως λένε και στο χωριό μου. Αλλά τι γίνεται με το παρελθόν;
Τα ίδια σκατά. Δηλαδή, το παρελθόν καθορίζεται από αλληλουχία γεγονότων και όχι αλληλουχία χρόνου. Τα γεγονότα κάνουν τον χρόνο.
'Αρα στιγμές γαμώτι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν γεγονότα. Στιγμές είναι χρονικοί προσδιορισμοί. Δεν υπάρχουν σου λέω.
Γρηγόρης
Γρηγόρη,
Πράγματι, τα γεγονότα κάνουν τον χρόνο, αυτόν που έχουμε κάθε μέρα στο κεφάλι και τα ρολόγια μας. Αλλά υπάρχει και ο άλλος χρόνος, που είναι πιο αληθινός. Και οι στιγμές, όπως τις εννοώ εγώ, δεν είναι τόσο αυτά τα μικρά ή μεγάλα γεγονότα (παράξενο, πώς αλλάζουν οι διαστάσεις τους στον αληθινό χρόνο όσο περνάει ο χρόνος που έχουμε στο κεφάλι μας....), όσο αυτό που μένει στο μυαλό και, κυρίως, στην καρδιά μας από αυτά. Και κάθε στιγμή που περνάει αφήνει κάτι κι ας μην το καταλαβαίνουμε εμείς εκείνη την ώρα (ίσως μάλιστα δε θα το καταλάβουμε ποτέ). Κι αυτές τις στιγμές μας, τις κουβαλάνε οι επερχόμενες γενεές, όπως εμείς κουβαλάμε τις στιγμές των γεννητόρων μας, από καταβολής του κόσμου.
Να είσαι καλά, ευχαριστώ για την ωραία τροφή του μυαλού!
Κωνσταντίνος
Απολαυσα τις πεταλουδες και τωρα περιμενω, ανυπομονα ομολογω, τους "αγγελους" σου αναρωτιεμαι ποσο κοντα θα ειναι στα αγγελουδια σου... Ταπεινη μου γνωμη ειναι οτι θα πρεπει να εκδοθει σε χαρτι για να μπορουμε να το διαβαζουμε ξανα και ξανα οπως τα προηγουμενα "πονηματα" σου για να τα ξανα-ανακαλυπτουμε...
'Aννα
Φοβάμαι, 'Αννα, οτι κάποια στιγμή θα κοιτάξω αυτούς τους «άγγελους» (αποκαλύπτω οτι ο τίτλος του πονήματος είναι «Η Μέρα με το Φως») και θα σκεφτώ οτι δεν ήταν ανάγκη να περάσει από τόσα κύματα αυτό το κείμενο, μέχρι να πάρει μια μορφή χάρτινη, που είναι τόσο ευάλωτη σε κάθε λογής φυσικές κακουχίες. Εξάλλου, ίσως στην εποχή μας η έκδοση ενός βιβλίου είναι ένας τρόπος μέτρησης του πόσο φιλόδοξος ή ρομαντικός είναι ο συγγραφέας...
'Αραγε, πόσοι είσαστε που περιμένετε την μέρα με το φως... και ξέρετε οτι την περιμένετε;
Κωνσταντίνος
Στιγμές υπάρχουν. Είναι σίγουρο. Βγάζω το ψωμί μου έτσι. Η μουσική οφείλει
την παρουσία της στη διαχείριση του χρόνου και στις στιγμές αυτές, που ποτέ
δεν είναι ίδιες, έχουν ταυτότητα, ανασύρονται απο τις αισθήσεις και τη
μνήμη. Ακόμα και η ίδια στιγμή με όμοιες συντεταγμένες, μπορεί να είναι
διαφορετική για δυο ανθρώπους, ή και για μας τους ίδιους μετά απο καιρό ή
σκέψη. Το παρελθόν στην περίπτωση των στιγμών στο χρόνο δεν είναι ακίνητο,
απολιθωμένο, μονοσήμαντο και μουσειακό αλλά αεικίνητο, ζωντανό, πολυσήμαντο
και "εξελίξιμο". Οσο για το μέλλον, είναι πηγή ελπίδας, έκπληξης, πόνου,
ανακούφισης, λύπης, ικανοποίησης, δηλαδή ζωής.
Κωνσταντίνε Χρόνια Πολλά!
Σ' αγαπάμε
Ο Διονύσης ανήκει στην κατηγορία των χαρισματικών φίλων μου που,
είτε δεν έχουν καταλάβει το χάρισμά τους σε όλο του το μέγεθος, είτε είναι
πολύ σεμνοί. Σε κάθε περίπτωση (μη συνειδητοποίησης ή σεμνότητας), η
συναναστροφή μαζί του είναι απολαυστική.
Κι έχω και πολλές στιγμές που με ενώνουν με τον Διονύση. Όπως, π.χ. μια
συναυλία του (α, δεν σας το είπα, ο Διονύσης Μαλούχος είναι ένας άριστος
πιανίστας) πριν από 8 χρόνια στο Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας στο Χαλάνδρι...
ήταν το πρώτο ραντεβού με τη -νυν- σύζυγό μου Ντόρα!
Και μια παρατήρηση αναφορικά με το πόσο "εξελίξιμο" μπορεί να είναι το
παρελθόν που αποτελείται από στιγμές: εξέλιξη μπορεί να υπάρξει αν οι
στιγμές που έχουν καταγραφεί στο μυαλό και την ψυχή μας δεν είναι οριστικά
και αμετάκλητα αρχειοθετημένες, αλλά κρατημένες εκεί για "περαιτέρω χρήση
και αξιοποίηση"! Όσο για το μέλλον, δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω σαν ένα
ξεχωριστό κομμάτι από το «τώρα». Έχω εξάλλου πάρει ξεκάθαρη θέση επ΄ αυτού:
Δε με νοιάζει το αύριο, αν είναι να προκύψει από άχρωμες στιγμές του
σήμερα...
Κωνσταντίνος
Καταγράφω το σύνθημα στα γενέθλια των σαράντα μου χρόνων:
Η εμμονή στο παρελθόν αποτελεί ασέβεια στο παρόν και έλλειψη πίστης για το μέλλον.
Κωνσταντίνε, δεν θα το έλεγα ασέβεια, είναι βαρειά λέξη. Θα έλεγα
ότι αυτό που μας κάνει να γυρνάμε στο παρελθόν είναι η ανάγκη να ξαναζήσουμε
(ή να θυμηθούμε) στιγμές χαρούμενες, αστείες, ανέμελες, αμήχανες, ακόμα και
δυσάρεστες, γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι/ικανοποιημένοι με κάτι που μας
συμβαίνει στο παρόν, ή με την εξέλιξη κάποιας κατάστασης.
Νομίζω ότι είπα κάτι πολύ προφανές.
Ξέρω πόσο σου αρέσει το Yesterday των Beatles. Δοκίμασε και το Yesterday
Once More των (παρεξηγημένων) Carpenters.
Γιώργος
Αγαπητέ Γιώργο,
Ναι στην επιστροφή στο παρελθόν, όχι στην εμμονή σε αυτό
(εξακολουθώ να το πιστεύω και τώρα που πέρασαν τα γενέθλιά μου!)
Κωνσταντίνος
Φίλε Κωνσταντίνε η εμμονή στο παρελθόν δεν είναι απλώς ασέβεια στο
παρόν αλλά είναι και μια μορφή λιποταξίας. Είναι φυγή από τη μάχη του σήμερα
για ένα καλύτερο αύριο. Όποιος κολλάει στο παρελθόν δεν είναι απλά
"ασεβής". Είναι στην ουσία ένας ζωντανός νεκρός...
Νίκος
Αγαπητέ Νίκο,
Η λέξη "λιποταξία" μπορεί μεταφορικά να σημαίνει την εγκατάλειψη αγώνα
ή συναγωνιστών, αλλά ετυμολογικά υποδηλώνει την έλλειψη τάξης (λείπω+τάξις)
και κάτι τέτοιο είναι μερικές φορές αναγκαίο ή και λυτρωτικό. Αλλά ο όρος
"ζωντανός νεκρός", πολύ βαρύς μου φαίνεται!
Κωνσταντίνος
Κατ' αρχάς, μεταχρονολογημένα χρόνια πολλά!!!! Κατά δεύτερο λόγο, και για να το συνδέσω και με το περιεχόμενο ετούτης της σελίδας, "Χρόνια πολλά και ΚΑΛΑ"! Και το "καλά" φυσικά, τι άλλο μπορεί να είναι από μεμονωμένες, ή άθροισμα (αν είναι κανείς τυχερός) καλών στιγμών; Καλών, τυχερών, χαρούμενων, ζεστών, και ευαίσθητων στιγμών; Γιατί βέβαια οι στιγμές μόνον χρονικά δεν προσδιορίζονται...αυτό που τις προσδιορίζει είναι περισσότερο η ασυνέχεια τους, παρά η χρονική τους διάρκεια..(Σκέφτεσαι μια ενιαία, "μεγάλη" στιγμή στη ζωή σου;)
Και βέβαια, το ίδιο ισχύει και για τις κακές στιγμές! Και αυτές είναι διακριτές και ασυνεχείς και έρχονται και παρέρχονται, και (πάλι αν είναι κανείς τυχερός) εναλλάσσονται με τις καλές, για να αντέχει κανείς το φορτίο, και να προσβλέπει στην επόμενη εναλλαγή - χωρίς φυσικά να την προβλέπει.. Μένει στον καθένα μας να βλέπει την εναλλαγή αυτή ως ατέρμονη και τυχαία διαδικασία (εγώ), τις κακές στιγμές ως διάλειμμα μεταξύ των καλών (πιο αισιόδοξοι από εμένα) ή το αντίστροφο (οι απαισιόδοξοι).. Ο καθένας θα έχει υποθέτω τους λόγους του...
Νομίζω ότι σου απάντησα και στο μήνυμα των γενεθλίων σου...
Αρτέμης
Αρτέμη,
Αυτό είναι μια πολύ σημαντική διαπίστωση που με βρίσκει απροετοίμαστο: Η ζωή είναι στιγμές στο χρόνο που δεν προσδιορίζονται χρονικά μεταξύ τους!
Φίλε Αρτέμη, ασφαλώς και έχει ο καθένας τους λόγους του -τους ξέρει όμως;
Να είσαι καλά
Κωνσταντίνος
Θαυμάζω το κέφι και την παραγωγή ιδεών του εσωτερικού σου
εργοστασίου. Σίγουρα -στο λέω εγώ η Λεϊμονιά- κάτι δεν πηγαίνει καλά. Για
έλεγξε την αλυσίδα παραγωγής. Φιλιά
Μάριος
Μάριε/Λεϊμονιά,
Ευχαριστώ από καρδιάς για την επικοινωνία. Φοβάμαι όμως οτι, αν προσδιορίσω
τί ακριβώς δεν πηγαίνει καλά, θα χαλάσει η ισοροπία του συστήματος. Το ψάχνω πάντως...
Να είσαι καλά
Κωνσταντίνος
"Την πηγαίνει μακριά, αλλά δε θα πάει χαμένη. Θα βρεθεί σε κάποια άλλη παραλία, κάποιος άλλος θα χτίσει τους δικούς του πύργους με αυτήν την άμμο..."
Κωνσταντίνε, υπέροχο! Μήπως είναι αυτό που λέγανε οι παλαιότεροι, "χαμένο τίποτα δεν πάει;"
Αντιγόνη
Αντιγόνη σε ευχαριστώ για το σχόλιο. Πολύ θα ήθελα να πιστέψω ότι τίποτα δεν πάει χαμένο... φαντάζομαι και οι παλαιότεροι το ίδιο ήθελαν να πιστεύουν!
Κωνσταντίνος
 ΔΕΝΤΡΟ
Υπέροχο δημιούργημα
που ζει παράλληλα
σε δύο -τουλάχιστον- κόσμους...
Το συγκεκριμένο δεν κινδυνεύει πια -από τον άνθρωπο. Μόνο από μελαγχολία. Γι' αυτό, με λίγη συντροφιά πότε-πότε, θα τα βγάλει πέρα κι αυτό το χρόνο.
Έφη Γανιάρη
Το αλφάβητο της ζωής μου - Δέντρο
Κωνσταντίνε,
Εδώ και καιρό είχα διατυπώσει τη γνώμη ότι οι "Στιγμές" έπρεπε να περάσουν στη μορφή blog.
Θεωρώ ότι η διεισδυτική, περιεκτική, με διαφορετικά αλλά συχνά ερεθίσματα γραφή σου, θα ταίριαζε ίσως περισσότερο στην πιο διαδραστική αυτή (ημερολογιακόύ τύπου) φόρμα του διαδικτύου. Τα σχόλια των επισκεπτών θα πήγαιναν αλλού την ιστορία, ούτως ή άλλως.
Αντίθετα εσύ σκέπτεσαι να τις κλείσεις τελείως.
Θα έχεις τους λόγους σου.
Αν το γράψιμό σου έχει άλλες διόδους έκφρασης και κυρίως επικοινωνίας με όλους εμάς που ενδιαφερόμαστε, τότε ας γίνει έτσι.
Αν όμως όχι, και επειδή καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να γράφεις private μόνο για μένα, άφησέ τις ανοικτές και να δεις κατά πόσο τις χρειάζεσαι και τις έχουμε ανάγκη...
Παραφράζοντας και τη γνωστή τηλεοπτική διαφήμιση:
Τα παιδιά σου το ξέρουνε?
Διονύσης
Κωνσταντίνε,
Δεν θα ήθελα να το κλείσεις. Πιστεύω ότι το γράψιμό σου έχει ωριμάσει αρκετά από τότε που πρωτοξεκίνησες. Ειδικά όταν δεν ασχολείσαι με fiction αλλά με non-fiction.
Θα μπορούσες, ίσως, να το μετατρέψεις σε blog; Αν όχι, θα μπορούσες να βάλεις links σε κάποια άλλα sites, όπου πιθανά να έχεις βρει κάτι ενδιαφέρον. Επίσης μπορείς να βάλεις και κάποια mp3s με τα τραγούδια που ακούς κάθε μήνα. Το έχω παρακάνει μήπως;
Γιώργος
Κωνσταντίνε,
Όλα τα ωραία πράγματα τελειώνουν; Όχι βέβαια. Αλλά είναι θέμα να γίνουν καλύτερα. Μα καλύτερα για τον συγγραφέα δεν σημαίνει απαραίτητα και καλύτερα για τους αναγνώστες...
Η ανάγκη σου να μιλήσεις Κωνσταντίνε, έχει γίνει και δική μας ανάγκη να σε ακούσουμε. Αλλά εσύ εκπέμπεις, εμείς δεχόμαστε. Αν η έκφρασή σου περνά πια μέσα από άλλα μονοπάτια, εμείς θα είμαστε αναγκασμένοι να το υποστούμε.
Το διαδίκτυο (ή έστω το δικό μας δια-δίκτυο) θα είναι λίγο φτωχότερο.
Θέμης
Κωνσταντίνε,
Είμαι αναγώστρια σου εδώ και κανα δυο χρόνια.
Δε θέλω να το σταματήσεις, κάντο τουλάχιστον blog θα χαρώ πολύ να σε διαβάζω σε μια άλλη μορφή.
keep walking
sofi
Αγαπητή Σοφία,
Οι ΣΤΙΓΜΕΣ βρίσκονταν στο διαδίκτυο από το 1998. Μεσολάβησαν πολλά από την πρώτη εμφάνιση αλλά ο απόηχος από αυτήν την ενδιαφέρουσα διαδρομή είναι μια -λυτρωτική- επίγευση ματαιότητας. Κι εξάλλου και το γεγονός ότι από τους ανθρώπους που έκαναν 1.500 επισκέψεις το μήνα ανά μήνα (παλαιότερα περισσότερες από 2.500) βρέθηκαν λίγες φωνές (κι ανάμεσά τους η δική σου) που πήραν θέση, αποδεικνύει ότι μάλλον ολοκληρώθηκε ο κύκλος τους.
Το ενδεχόμενο του blog βρίσκεται πάντα στο μυαλό μου κι αν κάποια στιγμή υλοποιηθεί θα είσαι από τους πρώτους που θα ειδοποιηθούν. Στο μεταξύ, μπορείς να ανατρέξεις σε παλαιότερα κείμενα που υπάρχουν στο site (Στιγμές στο Χρόνο: Επαναφορά, "Σημάδια": Ένα παράθυρο κλείνει, Υπόγειος, και, και, και...) που δίνουν το στίγμα και αν θέλεις να σου στείλω τα βιβλία μου, στείλε μου απλώς τη διεύθυνσή σου.
Σε ευχαριστώ για το μήνυμα, να είσαι πάντα καλά.
Καλές χρονιές.
Κωνσταντίνος
Αγαπητέ φίλε Κωνσταντίνε,
Η πορεία όλων των ανθρώπων είναι μοναχική.
Νομίζω ότι η δική σου πένα έχει δώσει φως και κουράγιο σε πολλές ψυχές και αποδεικνύει κάθε μέρα
ότι σε μια μοναχική πορεία μπορεί να υπάρχει φως που να το βλέπουν πολλά μάτια μαζί και μουσική που να την ακούνε πολλά αυτιά.
Μείνε όπως είσαι και μην αφήσεις το φως να πέσει και την μουσική να σταματήσει.
Νέστωρ
Αγαπητέ φίλε Κωνσταντίνε,
Το blog είναι η προφανής μορφή εξέλιξης που θέλουν οι άλλοι.
Αυτό που ψάχνεις όμως εσύ είναι πέρα από το βουνό κι έχεις ακόμα μακρύ ταξίδι.
Μόνος, όπως πάντα, όπως όλοι.
Έφη
Καλημέρα.
Πρώτα διάβασα τα Σημάδια, και μετά τις Στιγμές.
Ροή λόγου εξαιρετική, φαντασία και σύλληψη ιδεών πολύ ξεχωριστή, αυτοσαρκασμός, τρυφερότητα, αγωνία υπαρξιακή,
αίσθημα ενοχής (?) για την τύχη του να είναι κανείς 'τυχερός' και ανάγκη να δώσει κανείς στους άλλους, αποκάλυψη του εαυτού.
Αν έπρεπε (πρέπει?) να ξεχωρίσω, τότε: μου άρεσε ιδιαίτερα το στήσιμο κειμένου στα Σημάδια, τα Σημάδια ένα ένα,
η Άρια Φυλή και οι Διάλογοι με την Σκιά στις Στιγμές. Και όλα τα άλλα.
Αφού τελείωσα τα βιβλία το Σάββατο το πρωί, έμεινα με ένα περίεργο συναίσθημα θλίψης και συγκίνησης.
Theavasi
Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου. Μεγαλώνοντας αισθάνομαι οτι τα έχω ανάγκη.
Αυτός ο άλλος που είναι κρυμμένος μέσα μου και κρατάει τη πέννα, ώρες-ώρες με εκπλήσει και εμένα.
Είμαι όμως πεπεισμένος ότι δεν αποκαλύπτει τον εαυτό του επειδή είναι θαρραλέος, αλλά επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλοιώς...
Κωνσταντίνος
ΥΣΤ. Η «θλίψη» σα συναίσθημα που ενδεχομένως δημιουργούν τα γραπτά μου με ανησυχεί, αλλά η «μελαγχολία» είναι μια υπέροχη, δημιουργική δύναμη.
"Προχωρώ αγέρωχα με αμήχανο ύφος παραληρώντας."
Η αντίθεση:
"Αγέρωχα και αμήχανα ταυτοχρόνως."
Γίνεται να προχωράει κανείς και αγέρωχα και αμήχανα ταυτόχρονα;
"Παραληρώ αλλά δεν παραμιλώ."
Γίνεται να παραληρεί κανείς χωρίς να παραμιλά;
Νομίζω ότι πράγματι και τα 2 μπορεί να συμβούν.
Καλημέρα.
Theavasi
Καλημέρα. Και Καλό Αύριο.
Καλέ μου φίλε
Μπορεί η τεχνολογία να μας έχει εγκλωβίσει, αλλά να που τώρα εγώ βρήκα μονοπάτι μέσα από αυτήν να κουβεντιάσω μαζί σου τούτη την ώρα.
Οι σκέψεις σου, οι αναζητήσεις σου, ο πόνος σου η μοναξιά σου, που ξεδιπλώνονται στην οθόνη, με κάνουνε να νοιώθω πιότερο το άπλωμα της ψυχής σου.
Έχεις δίκιο πως η μοναξιά είναι μια καλή παρέα. Είναι αυτογνωσία, αυτοσυγκέντρωση, τρόπος να δεις πιο καθάρια τους άλλους δίπλα σου
και να επιλέξεις. Είναι δύναμη για τις δοκιμασίες μα πάνω από όλα είναι αυτή η τόσο προσωπική επικοινωνία με τον Θεό. Όταν λυτρώνεσαι
από την καθημερινότητα και ανταμώνεις με την της μοναξιάς σου, γαληνεύεις κιόλας.
Ξέρεις πόσοι λίγοι άνθρωποι έχουνε την λογική να χαλυβδώνονται από την μοναξιά τους και να μην σαλεύει το μυαλό;
Η σιωπή και η μοναξιά καταφέρνουνε να βγάζουνε από μέσα μας σκέψεις πολύτιμες για μας αλλά και για τους άλλους όταν έχουνε διάθεση
να μας ακούσουνε. Σκέψεις πνευματικές πέρα από τις τετριμμένες, καθημερινές ματαιόδοξες, πλασματικές και δήθεν.
Άρα να θεωρείς τον εαυτό σου ευλογημένο που συντροφεύεσαι από εσωτερική την μοναξιά σου.
Και όταν φεύγεις από αυτήν έχεις δίπλα σου μια ουσιαστική συντροφιά ζωής. Την Ντόρα και τους πιτσιρικάδες. Χαμόγελα για σένα και μόνο.
Χάδια κι αγάπη για σένα. Δεν είναι κι αυτό μια άλλη ευλογία;
Η πίστη και η προσευχή είναι το στήριγμα μας για να υποφέρουμε πιο γλυκά τον πόνο. Είναι γιγάντια δύναμη στα δύσκολα.
Και το θαύμα είναι πως αντικρίζουμε το φως της κάθε μέρας με ένα Δόξα σοι Κύριε!
Το θαύμα είναι πως κατάφερες να γράφεις τόσο ουσιαστικά πράγματα που κάνουνε καλό και στους άλλους.
Συνέχισε Κωνσταντίνε.
Μπορεί το δικό σου φεγγάρι να είναι κρυμμένο και τα δικά μου δακρυσμένα αλλά είμαστε καλά και μπορούμε να τα βλέπουμε
φωτισμένα μέσα στο σκοτάδι αυτής της δύσκολης ζωής...
Πάντα φίλη σου
Κάλη
Η Κάλη Καρατζά είναι η συγγραφέας των μπεστ σέλερ “Δακρυσμένα φεγγάρια”, “Όλα χάθηκαν στη βροχή”, “Το μέλι έγινε κεντρί”,
“Κόκκινη θάλασσα”, “Εγώ, η Ανατολή”. Αλλά στη δική μου συνείδηση, πάνω από αυτό βρίσκεται το γεγονός ότι είναι μια τρυφερή,
ευαίσθητη, υγιώς σκεπτόμενη σύγχρονη γυναίκα με άποψη. Η πολυετής φιλία της με τιμά, την φυλάω σαν ανεκτίμητο δώρο εντός μου.
Η Κάλη επισκέφτηκε το site και το blog μου και μου έστειλε το παραπάνω μήνυμα. Παρακαλώ βάλτε προσώρας στην άκρη τα καλά σχόλια
για το ασήμαντο συγγραφικό έργο μου: σας το είπα από την αρχή, είναι πολύ τρυφερή και φίλη μου, άρα είναι επηρεασμένη στα σχόλιά της.
Ανάμεσα στις γραμμές του κειμένου της όμως, αναζητήστε μικρούς θησαυρούς για την πίστη, τη μοναξιά και την ελπίδα του σύγχρονου ανθρώπου.
Σε ευχαριστώ καλή μου Κάλη
Κωνσταντίνος
|