Μια σκιά που αναζητάει το φως

Περπατούσε μόνος του στην παραλία... όχι ακριβώς μόνος. Έχοντας τον ήλιο πίσω του, η σκιά του, μια παραμορφωμένη διογκωμένη φιγούρα που ελάχιστα τον θύμιζε, απλωνόταν μπροστά στα πόδια του.

Ζαλισμένος από τη ζέστη, έμεινε να την κοιτάζει. Έκλεισε τα μάτια του και τα σκούπισε για να ξεφορτωθεί τους ενοχλητικούς κόκκους που είχαν βρει τρόπο να εισχωρίσουν. Όταν τα ξανάνοιξε το βλέμμα του ήταν πάντα στραμμένο στην παραλία.

Κάτι παράξενο συνέβαινε, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τί.

Ανοιγόκλεισε δυο, τρεις φορές τα μάτια του. Αυτό που έβλεπε μπροστά του, ή μάλλον αυτό που δεν έβλεπε, του φαινόταν αλλόκοτο. Γύρισε απότομα πίσω του σε μια κίνηση αιφνιδιασμού. Μετά ξανά μπροστά και πάλι πίσω:

Δεν είχε κάνει λάθος, η σκιά του είχε εξαφανιστεί!

Έκλεισε για μια ακόμη φορά τα μάτια για να σκεφτεί καλύτερα. Πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει τί είχε συμβεί, άκουσε πίσω του μια φωνή:

- Κράτησε τα μάτια σου κλειστά! Ναι, εγώ είμαι, η σκιά σου, αν και προφανώς ποτέ σου δε θα μπορούσες να φανταστείς αυτό που σου συμβαίνει. Έφυγα.. μην απορείς. Σε απάλαξα για λίγο από την ενοχλητική μου παρουσία. Ναι, ναι μη κοιτάς με αυτό το ύφος της ψεύτικης απορίας. Ξεπέρασε για λίγο την έκπληξη γι αυτό που σου συμβαίνει κι άδραξε την ευκαιρία να μιλήσεις μαζί μου. Αυτή η επικοινωνία δε θα κρατήσει για πάντα, ξέρεις. Λοιπόν, τί λες θα μιλήσουμε;

- Ναι, ας μιλήσουμε. Γιατί να είμαι έκπληκτος, εξάλλου; Μήπως είμαι ο πρώτος που μιλάει με την σκιά του;

- Χιούμορ, μαύρο χιούμορ. Αυτό είναι πράγματι ένα από τα χαρακτηριστικά σου που μου αρέσουν. Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα σε εσένα που με πνίγουν... Έχω κουραστεί να σε ακολουθώ. Να πηγαίνω όπου με πηγαίνει το βήμα σου χωρίς ποτέ να μπορώ εγώ να επιλέξω τον ρυθμό μου. Άλλοτε, όταν είσαι χαρούμενος, να κινούμαι σαν χαζοχαρούμενο σύννεφο κι όταν είσαι στις μαύρες σου να σέρνομαι πίσω σου σαν αξιοθρήνητη ουρά στο βασιλικό φόρεμα ενός ξεπεσμένου ευγενούς που στις κινήσεις του διακρίνεται πλέον η εγκατάλειψη.

- Ναι, αλλά καταλαβαίνεις ότι δε μπορώ να προσαρμόσω τις κινήσεις μου στις δικές σου επιθυμίες, ιδιαίτερα μάλιστα όταν σε αυτές τις κινήσεις αποτυπώνονται τα συναισθήματά μου.

- Και τί γίνεται με τα δικά μου συναισθήματα; Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο προσβλητικό είναι μια εμένα να ακούω αυτούς τους επιφανειακούς χαρακτηρισμούς της μορφής «πώς έγινες έτσι, σα σκιά είσαι». Τί έχουν οι σκιές, δηλαδή; Απαιτώ να μου δείχνεις μεγαλύτερο σεβασμό και να φροντίσεις το ίδιο να κάνουν και οι υπόλοιποι, ιδιαίτερα οι άνθρωποι του περιβάλλοντός σου. Αυτό, το απαιτώ.

- Λοιπόν είσαι μια πολύ απαιτητική σκιά, το ξέρεις; Τί σου φταίνε οι άνθρωποι, ας φρόντιζες να ήσουν πιο φωτεινή για να μην κάνουν τέτοια σχόλια για εσένα.

- Είσαι είρων και επηρμένος! Με ενοχλεί αυτή η επηρμένη στάση που σε διακρίνει όταν προχωράς και είσαι σίγουρος -πάντα είσαι σίγουρος!- ότι εγώ θα κόψω το λαιμό μου να βρω τον τρόπο να σε ακολουθήσω, ακόμα κι αν πρέπει να διασχίσω γκρεμούς ή χαράδρες και να σκαρφαλώσω πάνω σε θεόρατα κτίρια. Κι όλα αυτά, γιατί παρακαλώ; Για να εμφανιστείς εσύ τραβώντας όλη την προσοχή πάνω σου!

- Όχι δα! Διαφωνώ με αυτό! Εγώ δεν είμαι πλήρης χωρίς εσένα κι όσο για εσένα... σκέψου ότι η ύπαρξή σου εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εμένα. Τί θα ήσουν εσύ χωρίς εμένα; Θα υπήρχες; Όχι βέβαια!

- Αυτό είναι θεωρητικό, όμως. Ένα είναι γεγονός: Υπάρχω και μαζί μου υπάρχεις κι εσύ. Κι αφού λοιπόν συνυπάρχουμε, πρέπει να λαμβάνεις υπόψιν σου τη γνώμη μου. Κι όμως τη γνώμη μου την αγνοείς πάντα. Εγώ όμως, ακόμη κι αν έρχομαι πίσω σου, ακόμη κι αν σέρνομαι σε κάποιον δρόμο ή σε μια παραλία, όπως τώρα, βλέπω πιο καθαρά από εσένα πρόσωπα και πράγματα. Βλέπω τα λάθη σου, τα βλέπω πριν ακόμα τα κάνεις να έρχονται σαν πουλιά να στρογγυλοκαθίσουν πάνω στα κλαδιά του δέντρου... μη με κοιτάς πάλι με ψεύτικη απορία, εσύ είσαι το δέντρο!

- Είσαι ένα αναπόσπαστο κομμάτι μου κι είμαι σίγουρος ότι στις αποφάσεις που παίρνω έχω πάντα λάβει τη γνώμη σου υπόψιν μου. Μπορείς να μη σου την ζητάω, αλλά ξέρεις κάτι; Όταν μένουμε μόνοι μας, ακόμα κι αν είσαι σιωπηλός, σε ακούω!

- Με ακούς εσύ εμένα; Όχι δα! Ξέρεις πότε με θυμάσαι; Όταν σε πιάνουν οι μελαγχολίες σου -αχ αυτές οι μελαγχολίες σου!- που κάθεσαι με μια ταπεινότητα που έχει προκαθορισμένη ώρα λήξεως και με κοιτάς με τρυφερότητα που σε λίγο θα εξανεμιστεί... τότε που με αποκαλείς «μοναδικό σου φίλο που ποτέ δεν σε εγκαταλείπω» και ψιθυρίζεις ότι όλοι οι άνθρωποι είναι μοναχικοί λύκοι. Εμένα λοιπόν, δεν μου αρέσει να είμαι η σκιά ενός μοναχικού λύκου.

- Μήπως προτιμάς να είσαι μια σκιά ανάμεσα στις πολλές που γίνονται ένας συρφερτός μέσα σε ένα επίπλαστο κλίμα προσέγγισης και αγάπης; Μια σκιά που χάνει την όποια προσωπικότητα μπορεί να έχει μια σκιά και γίνεται μια μουντή απόχρωση σ΄ένα πρόσκαιρο ψηφιδωτό; Η αλήθεια είναι ότι δεν σου έχω δώσει ιδιαίτερη σημασία μέχρι σήμερα -ίσως έχεις δίκιο να παραπονιέσαι- αλλά από το λίγο που έχω καταλάβει για εσένα, δε σου αρέσει να είσαι ένας σκούρος τόνος ανάμεσα στους πολλούς. Κάνω λάθος;

- Μμμμ, ίσως όχι. Όχι, δεν κάνεις λάθος. Θέλω όμως κι εγώ να έχω στραμμένο επάνω μου το φως της δημοσιότητας που μου αναλογεί σε αυτήν τη ζωή. Ζητάω πολλά;

- Όχι, δεν ζητάς πολλά. Όλα θ' αλλάξουν θα δεις. Ήταν καλό που είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε λίγο. Ν' ανοίξω τώρα τα μάτια μου;

Δεν πήρε απάντηση, αλλά ήταν σίγουρος ότι η απάντηση ήταν «ναι». Άνοιξε τα μάτια του και είδε με ανακούφιση τη σκιά του να απλώνεται περήφανη μπροστά του.

«Γύρισες καλή μου» της είπε τρυφερά, ενώ μέσα του σκεφτόταν: «ψωνισμένο μαυροτσούκαλο που μου θέλεις και τα φώτα της δημοσιότητας στραμμένα επάνω σου»!

Οι διάλογοι αφορούν σε συζητήσεις που ίσως δεν έγιναν ποτέ αλλά κι αν έγιναν, ποτέ δε θα το μάθουμε σε αυτήν τη ζωή, ανάμεσα σε ανθρώπους που ο άνεμος του χρόνου φύσηξε σε διαφορετικές κατευθύνσεις γι αυτούς...