Πρόσκληση σε Επανάσταση

Κάθε μέρα, την ίδια ώρα, στο ίδιο ακριβώς σημείο

Έψαχνε να βρει τις κατάλληλες λέξεις να της πει.

Την έβλεπε κάθε μέρα, την ίδια ώρα, στο ίδιο ακριβώς σημείο, να περνάει μπροστά του, σοβαρή κι αγέλαστη αλλά εντυπωσιακά όμορφη, σαν αιθερικό από άλλους κόσμους που βρέθηκε για λίγο στο δικό μας και πετούσε πέντε εκατοστά πάνω από τη γη, λες και δεν ήθελε να έρθει σε επαφή με το έδαφος.

Κάθε μέρα, την ίδια ώρα, στο ίδιο ακριβώς σημείο, την πλησίαζε με αποφασιστικό βήμα, φορώντας στο πρόσωπό του ένα ύφος τύπου "ήρθε η ώρα ν' ακούσεις αυτό που θέλω να σου πω". Κι εκείνη, σαν υποταγμένη σε μια αόρατη δύναμη που εκπορευόταν από τον άντρα, γυρνούσε το πρόσωπό της προς τη μεριά του μ' ένα ύφος "πες μου, σε ακούω". Και τότε... συσκότιση!

Χωρίς προειδοποίηση, κάθε μέρα, την ίδια ώρα, στο ίδιο ακριβώς σημείο, τα επιθετικά του συστήματα έσβυναν και τον άφηναν με ένα χαμόγελο αμηχανίας στη μέση του δρόμου. Και αμέσως μετά, χωρίς τα αναγκαία αυτά συστήματα, την ώρα που προχωρούσε προς τη μεριά της θα την προσπερνούσε κάνοντας τον αδιάφορο, θα έστριβε στο πρώτο στενό κι εκεί θα χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο για μια ακόμη χαμένη ευκαιρία.

- Έχεις πρόβλημα ετοιμολογίας -όχι ετυμολογίας!- του έλεγε ο φίλος του ο Μάριος που ήξερε τί συνέβαινε. Ξοδεύεις τόσο χρόνο να οργανώσεις αυτά που θέλεις να της πεις, προετοιμάζεσαι εντατικά για εκείνη τη στιγμή και, μόλις αντικρίσεις τη γυναίκα, σου κόβονται τα πόδια και δεν μπορείς να αρθρώσεις λέξη. 

- Και τί θα μπορούσα να κάνω, δηλαδή; 

- Κοίτα, Αλέξη. Σου έχει γίνει έμμονη ιδέα αυτή η γυναίκα, η συνάντησή σου μαζί της και τα λόγια που θα της πεις. Επειδή τη συναντάς κάθε μέρα, την ίδια ώρα, στο ίδιο ακριβώς σημείο -προφανώς κάπου εκεί βρίσκεται ο χώρος της δουλειάς της- νοιώθεις ότι, "ό,τι είναι γίνει, πρέπει να γίνει εκεί και τότε"... αυτό είναι σωστό, από μια πλευρά. Αλλά αν θέλεις να την αγγίξουν τα λόγια σου -τα πρώτα λόγια σου γιατί αν δεν την αγγίξουν αυτά, μάλλον δε θα έχεις δεύτερη ευκαιρία!- μην ξοδεύεις φαιά ουσία για να γράψεις έναν ρόλο για την περίσταση. Πρέπει να είσαι αυθόρμητος, να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου -ή τουλάχιστον, έτσι να δείχνεις! Να ξεκινήσεις να της μιλάς χωρίς να ξέρεις τί ακριβώς θα της πεις.

Ο Αλέξης χαμήλωσε το βλέμμα του, όχι από σεμνότητα αλλά σαν αναγνώριση της ορθότητας της πρότασης του φίλου του.

- Aκου όμως, συμπλήρωσε ο Μάριος. Αν αποφασίσεις να το κάνεις -κι απ' ότι βλέπω στα μάτια σου, το έχεις αποφασίσει- κάνε την κίνηση άμεσα. Κάθε μέρα που περνάει, τα χρώματά σου θα ξεθωριάζουν, ο αυθορμητισμός σου θα αρχίσει να γίνεται προβλέψιμος κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί.

Ναι, αυτό θα έκανε ο Αλέξης. Θα της μιλούσε την επόμενη μέρα. Δεν είχε κανένα λόγο να κρύβει την αμηχανία του πίσω από μια αγέρωχη στάση φυγής μόλις η γυναίκα θα γύριζε να τον κοιτάξει, περιμένοντας ν' ακούσει τι είχε να της πει. Ούτε βέβαια να καλύψει το φόβο της επερχόμενης απώλειας της υπέροχης γυναίκας μέσα σ' ένα σύνεφο ανεξαρτησίας, που όταν διαλυόταν θα τον έβρισκε στην άκρη του δρόμου με ένα ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό του και τις γροθιές του σφιγμένες, έτοιμες να χτυπήσουν με δύναμη τον κοντινότερο τοίχο για εκτόνωση.

Την άλλη μέρα, την ίδια ώρα, βρισκόταν στο ίδιο ακριβώς σημείο έτοιμος να συναντήσει το πεπρωμένο του. Εκείνη τη μέρα, όμως, όλα ήταν διαφορετικά. Γιατί, δεν ήξερε ακριβώς, αλλά όλα ήταν διαφορετικά. Την ώρα που την αντίκρισε στο απέναντι πεζοδρόμιο να πλησιάζει προς τη μεριά του, όλες οι σπουδαίες γραμμές που είχε κατά καιρούς διαβάσει, όλα τα ενδιαφέροντα λόγια που είχε εκστομίσει με επιτυχία σε κρίσιμες στιγμές στο παρελθόν, πέρασαν μέσα από το μυαλό του σα φιλμ στην μουβιόλα της κινηματογραφικής μηχανής.

Η γυναίκα βρισκόταν πλέον σε ακτίνα αναπνοής, αλλά το ξετυλιγμένο φιλμ με τα πιθανά λόγια για μια περίσταση σαν εκείνη δεν είχε αφήσει κάτι στο μυαλό του που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει.

Η γυναίκα, μαγνητισμένη για μια ακόμη φορά από την αόρατη δύναμη που απέπνεε ο Αλέξης, γύρισε το πρόσωπό της προς τη μεριά του φορώντας ένα γλυκό ύφος "πες μου, λοιπόν, σε ακούω!".

Εκείνη τη μέρα, όχι! Ο Αλέξης δε θα επέτρεπε στον εαυτό του τη συσκότιση της ψυχικής του διάθεσης, ούτε θα έμενε βουβός, περιμένοντας να εξαφανιστεί η γυναίκα από την ακτίνα δράσης του, για να την κυνηγήσει μετά, ξέροντας κατά βάθος ότι είχε ήδη χάσει το παιχνίδι.

Την τελευταία στιγμή... την ώρα που γυναίκα ήταν έτοιμη για μια ακόμη φορά να περάσει από μπροστά του χωρίς τίποτα να έχει ειπωθεί, ο Αλέξης επεφύλαξε μια μεγάλη έκπληξη στον εαυτό του... σήκωσε ψηλά τα χέρια του προς τον ουρανό και της φώναξε με ικετευτικό ύφος:

- Θέλεις να κάνουμε μαζί μια επανάσταση τόσο δυνατή και τόσο μεγάλη που να μη φαίνεται; (*)

Η γυναίκα σταμάτησε και τον κοίταξε με έκπληξη. Δε μίλησε, προφανώς προσπαθούσε να αντιληφθεί τί ακριβώς της είχε προτείνει ο οικείος άγνωστος του δρόμου. Όφειλε πάντως να ομολογήσει ότι τα λόγια του απείχαν αισθητά από μια συμβατική εκδήλωση ερωτικής επιθυμίας ή από μια κενή επίδειξη αποφασιστικότητας ενός άνδρα-κυνηγού που πελάζει το θηλυκό θήραμα χωρίς ξέρει κατά βάθος για ποιο λόγο το κάνει...

- Και πώς θα κάνουμε αυτήν την επανάσταση; τον ρώτησε. Έχεις καμία ιδέα; - Καμία απολύτως!

Ο Αλέξης είχε πλέον τον έλεγχο των λεγόμενών του, είχε ανοίξει με επιτυχία ένα παράθυρο στον ουρανό της υπέροχης γυναίκας και τώρα έπρεπε να φροντίσει να το κρατήσει ορθάνοιχτο.

- Αλλά δεν πρέπει να σε αποθαρρύνει αυτό το γεγονός, συμπλήρωσε. Ας δουλέψουμε μαζί το πλάνο της επανάστασης και είμαι σίγουρος ότι κάτι θα βρούμε.

Ένα χαμόγελο αποδοχής της πρόσκλησης-πρόκλησης σχηματίστηκε στα χείλη της γυναίκας.

- Ναι, ας δουλέψουμε μαζί το πλάνο της επανάστασης και όλο και κάτι θα βρούμε, του είπε δείχνοντάς του με το μια κίνηση του χεριού της ότι ήταν έτοιμη να τον ακολουθήσει, στην επανάσταση αλλά, σε πρώτη φάση, στο δρόμο.

Αγιον Όρος, 1-5-2004

(*) Κι όπως είπε κάποιος Γέροντας, να κάνουμε μια επανάσταση τόσο δυνατή και τόσο μεγάλη, που να μη φαίνεται (από το βιβλίο ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Ιερομόναχου Αρτέμιου Γρηγοριάτου).

^