|
Γλυκιά μελαγχολία
μη με εγκαταλείπεις.
Μουντή ασφάλεια
που ρουφάς το ενδιαφέρον της ζωής
φύγε κι άφησε μόνο τις
πολύτιμες στιγμές μοναξιάς.
Πόσο καθόλου πρωτότυπο συναίσθημα
και πόσο καθόλου μοναδικό.
Από την ανασφάλεια του παιδιού
στην αγωνία του ηλικιωμένου.
Απροσδιόριστες υπόκωφες φωνές
και όνειρα που σβήνουν με το φως της ημέρας.
Σβήνω το φως για να βλέπω καλύτερα.
Κλείνω την μουσική για να ακούω.
Τους ήχους των κυμάτων και των δέντρων
που κοιμούνται κι ετοιμάζονται να ξυπνήσουν.
Τους ήχους της καρδιάς μου που δυναμώνουν
λες και θέλουν να με προετοιμάσουν
για την τιμωρία που πλησιάζει.
Όχι για τις φοβερές πράξεις,
αλλά για την ευκολία που αυτές
γίνονται θεωρία και συζήτηση.
Κρυώνω.
|
