Ένα οποιοδήποτε φεγγάρι, όχι γεμάτο

Η συντριβή
είναι η μόνη του ελπίδα
να ορθοποδήσει.
Βαρέθηκε
τις παράλογες ανταρσίες
που τον κρατούν στη μπρίζα.

Το βλέμμα του
ψάχνει εναγωνίως
την ταξιθέτρια του χώρου.
Κάπου να καθίσει
σε μια θέση που λίγο αργότερα
δε θά ’ναι πια δική του.

Στωικά υπομένει
αυτά που πρέπει να διαχειριστεί
χωρίς να τον αφορούν.
Αμαρτωλές ψυχές ή
εφησυχασμένες συνειδήσεις,
το ίδιο απωθητικές του φαίνονται.

Κοιτάζει με παράπονο
τον ουρανό και
διαμαρτύρεται:
Εξαφάνισες τις αστραπές
και με καταδίκασες
σε έναν καθαρό ουρανό.

Για πάντα. Πώς να ζήσω τώρα;

Παράξενα φρούτα οι άνθρωποι:
αναζητούν απεγνωσμένα τον ήλιο
αλλά αποζητούν το φεγγάρι.

Ακόμη κι αν δεν είναι γεμάτο...