Κι εγώ, τί να πω εγώ; (μέρος 8ο)

Ο Παύλος αγνόησε επιδεικτικά το σχόλιο της Αντιγόνης και κοίταξε προς τη μεριά του Αλέξανδρου. Μετά, άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στον ουρανό, σα να προσπαθούσε να μαζέψει σκόρπιες σκέψεις που αιωρούνταν κι αφού τις τακτοποίησε στο μυαλό του, ξεκίνησε πάλι να μιλάει:

- Ελπίζω, Αλέξανδρε, να μη σου χάλασαν τη διάθεση τα όσα είπα. Σας αποκάλυψα, εξάλλου, ότι μόνο σε εσένα είχα -το τονίζω αυτό, είχα!- εκτίμηση. Όσο για τους άλλους που παριστάνουν τους θιγμένους και τους έκπληκτους, πολύ αμφιβάλλω αν κάποιος από αυτούς θα βρει το κουράγιο να αποχωρίσει από την παρέα μας σε αυτό το σημείο... αλλά βέβαια το ξαναλέω για τελευταία φορά, αν κάποιος από εσάς αισθάνεται ότι τον πνίγουν τα λόγια μου μπορεί να μας εγκαταλείψει. Εξάλλου ο Δούναβις είναι μπροστά μας και προσφέρεται για λυτρωτικά πηδήματα από άτομα που αισθάνονται εγκλωβισμένα στη ζωή και αναζητούν μια εύκολη λύση... όχι, όχι, δεν είσαστε εσείς σε αυτήν την κατηγορία, δεν αρκούν κάποια σκόρπια προσβλητικά λόγια να σας εγκλωβίσουν και να σας ωθήσουν σε βεβιασμένες κινήσεις.

Ο Παύλος έδειχνε συγκινημένος. Είχε επί τέλους εξασφαλίσει -έστω και με αυτόν τον άκομψο τρόπο- την αμέριστη προσοχή των μελών της παρέας στα λόγια του κι αυτό ήταν ίσως το πιο σοβαρό επίτευγμα της ζωής που. Βέβαια, είχε μετανιώσει που ήταν τόσο προσβλητικός προς τους «στενούς του φίλους της καλύτερης περιόδου της ζωής του» αλλά σε τελική ανάλυση τα σκληρά λόγια που έλεγε για τους άλλους γύριζαν και επάνω του, δεν υπήρχε αμφιβολία γι αυτό. Με σοβαρό ύφος γύρισε προς τον Αλέξανδρο και προσπαθώντας να αιχμαλωτίσει στο πρόσωπό του όσο μεγαλύτερη απογοήτευση ήταν δυνατό, είπε με χαμηλή φωνή:

- Από εσένα Αλέξανδρε περίμενα περισσότερα. Ήλπιζα ότι δε θα σου αρκούσε ένας αγώνας σικέ για να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι είσαι ευτυχισμένος από τη ζωή σου...σικέ, ναι σικέ! Όλοι φοβηθήκαμε τη μοναξιά -πόσο απαισιόδοξο είναι αυτό, να φοβάσαι τη μοναξιά πριν καλά-καλά συμπληρώσεις τα είκοσι πέντε σου χρόνια!- γι αυτό με τη φαντασία μας πλάσαμε αυτό που θα μπορούσε να μας δώσει τη λύση. Σχηματοποιήσαμε την απάντηση κι έτσι μας ήταν πολύ εύκολο να την αναζητήσουμε και να την κερδίσουμε άκοπα.. γι αυτό λέω, αγώνας σικέ ήταν οι αναζητήσεις μας κι εμείς, δεν κρατήσαμε καν τα προσχήματα ούτε στην επωνυμία της ομάδας: «ομάδα εξερεύνησης του κόσμου». Ανοησίες! Ψάχναμε απλώς να βρούμε αυτό που ξέραμε ότι κρύβεται στο στροφή γιατί είχαμε από την αρχή φροντίσει να το τοποθετήσουμε εκεί! Τώρα που το σκέφτομαι, αντί γι αυτήν την ανώφελη ομάδα, ίσως θα έπρεπε να έχουμε στρέψει αλλού το ενδιαφέρον μας... δεν ξέρω, στην θρησκεία, στον έρωτα ίσως. Εκεί τουλάχιστον δε θα φτάναμε σε ένα επιφανειακά όμορφο, ασφαλές αποτέλεσμα, θα υπήρχε πάντα το στοιχείο της έκπληξης που το στερήσαμε άδοξα από την ζωή μας με την επιλογή μας. Ο καθένας μας βέβαια έκανε αυτήν την επιλογή για διαφορετικούς λόγους, αλλά το αποτέλεσμα θα ήταν ίδιο για όλους. Απλώς, κάποιοι από εμάς θα αργούσαν να το καταλάβουν... ίσως μάλιστα να μην το καταλάβαιναν ποτέ... έχετε ακούσει την έκφραση «καλά εσύ είχες πεθάνει και δεν το ήξερες;»

Κανείς δεν γέλασε με το μακάβριο αστείο. Κοίταξε τα πρόσωπα των μελών της ομάδας. Όπου είδε μάτια να λαμπυρίζουν από επιδερμική εγρήγορση, αισθάνθηκε ότι οι πόρτες ήταν κλειστές, ενώ εκεί που το βλέμμα ήταν σβηστό και το πρόσωπο ανέκφραστο από το σοκ, ένιωσε ότι υπήρχε ελπίδα να μην πέσουν τα λόγια του στον γκρεμό.

- Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι, αν δεν είχε βρεθεί ένας κακόπιστος, παραδόπιστος περιθωριακός -εγώ είμαι αυτός!- να σας γκρεμίσει τον «πύργο της ευτυχίας» κινούμενος από το ποταπό κίνητρο της εκδίκησης, θα μένατε για πολύ καιρό σ' αυτόν! Και καλά οι άλλοι, αλλά εσύ Αλέξανδρε πίστευα ότι δε θα μπορούσες να αντέξεις κάτι τέτοιο ούτε για μισό λεπτό. Αλλά να που διαψεύστηκα. Ίσως επειδή ήσουν πάντα το καλό πνεύμα της παρέας και δεν ήθελες να μας κακοκαρδίσεις... ίσως πάλι σε βόλευε κι εσένα αυτή η κατάσταση.

Τα λόγια του Παύλου ενήργησαν σα δηλητήριο που τα αποτελέσματά του είχαν ήδη αρχίσει να φαίνονται. Βλέμματα καχυποψίας πλανήθηκαν ανάμεσα στα μέλη της ομάδας και κινήσεις αποστασιοποίησης ήρθαν να ολοκληρώσουν την απομάκρυνση που αισθάνονταν ο ένας από τον άλλον οι -μέχρι πρότινος- συνοδοιπόροι.

- Και ξέρετε ποια είναι η ειρωνία πρώην καλοί μου φίλοι; Ο κόσμος μας είναι χωρισμένος σε δύο ομάδΕς ανθρώπων: οι μισοί -κι αν δεν είναι ακριβώς οι μισοί, μικρή σημασία έχει!- έχουν ανακαλύψει το νόημα της ζωής ή τουλάχιστον τον δρόμο που θα τους οδηγήσει σε αυτό, δυστυχώς συνήθως μετά από ένα σοβαρό -και μερικές φορές μη αντιστρέψιμο- πλήγμα. Αυτοί λοιπόν, μπορούν να αξιολογήσουν τη ζωή σαν ένα καλό γαλλικό κρασί, με όλο το άρωμα, το χρώμα και τη γεύση που μπορεί να προσφέρει κι απολαμβάνουν κάθε γουλιά σα να είναι η τελευταία, ζώντας με την αγωνία πόσες γουλιές ακόμα θα πιουν πριν πουν «αντίο». Κι οι άλλοι μισοί, όσος καιρός κι αν έχει περάσει, δεν έχουν «πάρει οσμή» από το νόημα της ζωής κι αγωνιούν αν ποτέ θα προβάλλει γι αυτούς ένα παράθυρο στον ουρανό που θα τους ανοίξει τα μάτια. Και μη βιαστείτε να σκεφτείτε «εγώ δεν ανήκω σε καμία από αυτές τις ομάδας» -πολλοί από αυτούς που βρίσκονται στην δεύτερη κατηγορία -όση ώρα έλεγε αυτά τα λόγια του τα μάτια του κοιτούσαν με νόημα τα μέλη της «ομάδας εξερεύνησης του κόσμου»- δεν μπορούν να εξηγήσουν το λόγο της αγωνίας που τους κατατρώει την ψυχή και την αποδίδουν σε κάθε λογής αιτίες, σοβαρές όπως η υγεία η δική τους και των μελών της οικογένειάς τους, λιγότερο σοβαρές όπως η επαγγελματική τους καριέρα, ακόμα και γελοίες όπως τα διλήμματα στην επιλογή του μέρους όπου θα περάσουν τις διακοπές τους. Κι επειδή σας βλέπω προβληματισμένους, καταλήγω με τις εξής μεγάλες κουβέντες που είδα χθες σε μια προκυμαία της Βουδαπέστης: «Κέρτζουκ νε λέπιεν α τετόρε, μερτ μπελεπότυαν α Ντουνάβα»(*). Αυτά έχω να πω, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Οι υπόλοιποι, καλό σας ταξίδι στην υπόλοιπη ζωή τους και να προσέχετε καλά πριν αποφασίσετε να μπείτε στ' αλήθεια στη βάρκα της ζωής, είναι πολύ επικίνδυνο κι αν δεν είστε έτοιμοι να αντέξετε την αλήθεια, θα βρεθείτε προ εκπλήξεων.

Είδε το απορημένο βλέμμα του Αλέξανδρου. Ναι, βέβαια, ο Αλέξανδρος περίμενε κάτι διαφορετικό, τα λόγια του Παύλου θα μπορούσαν να θεωρηθούν γενικά.

- Κι εσύ Αλέξανδρε μη με κοιτάς με απορία. Περίμενες ασφαλώς διακριτική μεταχείριση -όπως πάντα!- και, σε βεβαιώνω, την είχες! Όσα είπα, τα είπα για όλους τους άλλους, σήμερα. Εσύ όμως, θα βρεις μπροστά σου τα λόγια μου, αύριο. Τότε που δε θα είμαι εδώ -και, παρακαλώ μη με ρωτήσεις πού το ξέρω αυτό, ας πούμε απλά ότι έχω μεγάλη εμπιστοσύνη σ' αυτήν τη φωνή που ακούω μέσα μου- τότε που θα με έχεις εντελώς ξεχάσει, τότε θα βρεις μπροστά σου τα λόγια μου και θα τα αναγνωρίσεις μέσα από σημάδια ανυποψίαστα.

(*) Please don't step on the boat, it is dangerous!

1   2   3   4   5   6   7   8   9   10   11   12  

^