Κι εγώ, τί να πω εγώ; (μέρος 5ο)

Κανείς από το ακροατήριο δεν έδειξε διάθεση να ξεκινήσει μια κουβέντα για να προσπαθήσει να πείσει τον Παύλο ότι έκανε λάθος. Μια ένοχη σιωπή απλώθηκε σα σύννεφο στην παλαιά πόλη της Βουδαπέστης, καλύπτοντας τα πρόσωπα των μελών της νεανικής παρέας.

Ο καθένας πρέπει να διαλέγει πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει, αλλά αυτά τα παιδιά φαίνεται ότι το παράκαναν. Είχαν όλοι τους τις αγνότερες διαθέσεις: αναζήτησαν την αλήθεια αλλά, όταν παρουσιάστηκε μπροστά τους, δεν κατάφεραν να σηκώσουν το βάρος της. Η εικόνα της ζωής τους όπως είχε προκύψει από τα λόγια του Παύλου ήταν τρομακτική.

Τί ειρωνεία: Ένας περιθωριακός -αυτοί οι ίδιοι τον είχαν θέσει στο περιθώριο- που δεν είχε να φοβηθεί τίποτα, κι ούτε μπορούσε πλέον να ελπίζει σε κάτι, έλεγε όλα αυτά που είχαν κρυμμένα μέσα τους όλα αυτά τα χρόνια. Έφθασαν τόσο κοντά στο να αποφύγουν να κοιτάξουν την αλήθεια κατάματα, βρέθηκαν μια σπιθαμή από την ομαλή και ευτυχισμένη ολοκλήρωση των φοιτητικών τους χρόνων. Και να τώρα αυτός ο ουσιαστικά άγνωστος σε όλους άντρας που όλοι τον θεωρούσαν ασήμαντο, έλεγε λόγια που έκοβαν σα μαχαίρι.

Το χαμόγελο είχε εξαφανιστεί από τα χείλη των μελών της «ομάδας εξερεύνησης του κόσμου». Η θλιβερή αλήθεια τους ένωνε. Λες και μέσα σε λίγα λεπτά είχαν ωριμάσει απότομα, λες και είχαν συνειδητοποιήσει ότι δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν και για τίποτα ν' ανταγωνιστούν -ήταν συνοδοιπόροι στη ζωή, είχαν τόσα να τους ενώσουν και τόσα λίγα να τους χωρίσουν. Κι αργότερα, θα καταλάβαιναν πόσο πολύτιμος ήταν ο κάθε ένας τους για τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους του, αφού ο χρόνος θα αποτυπωνόταν επάνω του σε μια μετρήσιμη στα μάτια τους μορφή και θα τους βοηθούσε να καταλάβουν αυτό που αρνιούνταν να δεχτούν κοιτάζοντας το δικό τους πρόσωπο και βλέποντάς το, ίδιο κι απαράλλαχτο: τα χρόνια περνάνε, ο χρόνος περνάει και χάνεται...

Είχαν χρησιμοποιήσει ο ένας τον άλλο σαν μια όμορφη νεανική εικόνα που πάνω της είχαν αποτυπωθεί μόνο τα χαρακτηριστικά -υπαρκτά, πάντως!- που επιθυμούσε ο καθένας τους. Κι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, τους είχαν οδηγήσει σε μια ψευδαίσθηση ευδαιμονίας: μια δροσερή, άφθαρτη, νεανική φοιτητική παρέα που αναζητούσε απαντήσεις σ' ένα κόσμο όπου οι ελπίδες ότι τίποτα δε θα μπορούσε ποτέ να αλλάξει, δεν είχαν ακόμα χαθεί ολότελα.

Και δεν είχαν ακούσει παρά μόνο τα σχόλιά του για τις γυναίκες της ομάδας. Τώρα είχε φτάσει η σειρά των ανδρών.

1   2   3   4   5   6   7   8   9   10   11   12  

^