Κι εγώ, τί να πω εγώ; (μέρος 10ο)

Ο Αλέξανδρος έμεινε να κοιτάει το γυάλινο πύργο, σα θεατής που έχει μείνει κοκαλωμένος στη θέση του προσπαθώντας να καταλάβει την ταινία που μόλις είδε.

Ο Παύλος «έφυγε» ένα χρόνο μετά το ταξίδι στη Βουδαπέστη, το είχε μάθει από έναν συμφοιτητή που είχε συναντήσει τυχαία στο δρόμο. Μια ανίατη νόσος σε καλπάζουσα μορφή, δεν του είχε αφήσει κανένα περιθώριο να κάνει κάτι για να κερδίσει, έστω, λίγο χρόνο.

Κι όμως, ακόμα κι αν η νόσος δεν ήταν ακόμη διαγνωσμένη από ιατρούς, ο Παύλος έδειχνε να την γνωρίζει από νωρίτερα. Ίσως γι αυτό επεδείκνυε μια αποστασιοποίηση από τη ζωή στην συμπεριφορά του, γι αυτό δεχόταν καρτερικά τον παραγκωνισμό του στην παρέα. Πόσα πράγματα ανακαλύπτουμε -ίσως και καλύπτουμε- για κάποιον που έχει ήδη φύγει από τον κόσμο μας, ίσως επειδή αισθανόμαστε κατά βάθος τύψεις που το Χέρι διάλεξε αυτόν και άφησε εμάς, νιώθοντας ανακούφιση από αυτήν την επιλογή. Συμπεριφορές που είχαμε κακίσει εξηγούνται αυτόματα όταν αντιμετωπίζονται κάτω από το πρίσμα της Αναχώρησης του προσώπου στον οποίο καταλογίζαμε ευθύνες. Γιατί μετά την Αναχώρηση όλα συγχωρούνται και όλα δικαιολογούνται. Κι όταν ανατρέχουμε στο παρελθόν, αναζητάμε και -πάντα- βρίσκουμε πολλά περιστατικά, ασήμαντα συνήθως, που τα είχαμε τοποθετήσει στο καλάθι των αχρήστων των στιγμών της ζωής, και μέσα από αυτά αποδίδουμε στον τεθνεώτα χαρίσματα ενόρασης που ίσως, σε τελική ανάλυση, να μην τα είχε ποτέ.

Αυτά σκεφτόταν ο Αλέξανδρος εκείνο το απόγευμα στο παλάτι στην παλαιά πόλη της Βουδαπέστης, είκοσι χρόνια μετά την πρώτη του επίσκεψη κι αναρωτιόταν αν η εντύπωση που είχε ότι ο Παύλος «γνώριζε» οφειλόταν στη «δικαίωση του νεκρού» ή πραγματικά αυτό συναγόταν από τη συμπεριφορά του Παύλου. Στην τεράστια οθόνη που είχε διαμορφωθεί στην γιάλινη πρόσοψη του κτιρίου έβλεπε την φοιτητικά παρέα -πόσο νέος ήταν τότε!- και το βλέμμα του έπεσε στον Παύλο που ακολουθούσε τελευταίος την πομπή της παρέας, μονολογώντας δυνατά, με τη ελπίδα ίσως ότι τα λόγια του θα ακούγονταν: ο καθένας πρέπει να διάγει τον βίο του μόνο με όση αλήθεια μπορεί να σηκώσει στους ώμους του... Ε λοιπόν φαίνεται ότι ο Παύλος, ακόμα κι αν δεν γέμιζε το μάτι των μελών της «ομάδας εξερεύνησης του κόσμου», είχε πολύ δυνατούς ώμους και μπορούσε να σηκώνει περισσότερη αλήθεια απ΄όλους τους άλλους...

1   2   3   4   5   6   7   8   9   10   11   12  

^