Κι εγώ, τί να πω εγώ; (μέρος 7ο)

Ο Παύλος πήρε βαθιά ανάσα, κοίταξε στα μάτια καθέναν από τους συνοδοιπόρους του. Το βλέμμα του κατέληξε στον Αλέξανδρο. Του φάνηκε κάπως νευρικός και αυτό του έδωσε μια αδιευκρίνιστη ευχαρίστηση, η ιδέα και μόνο ότι δημιουργούσε αμηχανία στο ίνδαλμα των Πανεπιστημιακών του χρόνων, τον γέμιζε υπερηφάνεια.

Απολαμβάνοντας την αμηχανία του κοινού -και ιδιαίτερα του Αλέξανδρου- έβγαλε από την τσέπη του ένα τσαλακωμένο κομμάτι χαρτί. Ή ο γραφικός χαρακτήρας αυτού που έγραψε πάνω στο χαρτί ήταν πολύ κακός ή την ώρα που έγραφε ήταν πολύ ταραγμένος. Κοίταξε με αγωνία τα ορνιθοσκαλίσματα και φάνηκε να προσπαθεί να διαβάσει ένα σημείο στο τέλος του κειμένου που είχε μια μεγάλη μουντζούρα:

- Μη με κοιτάτε έτσι, δε θα σας απασχολήσω πολύ. Και μην αναρωτιέστε, δικά μου είναι τα γράμματα, εγώ έγραψα αυτό το σημείωμα, αλλά είχα αυτό το κομμάτι χαρτί πολύ καιρό στην τσέπη μου και τσαλακώθηκε. Πού να φανταστώ ότι θα ερχόταν η στιγμή να σας το διαβάσω...

Η σιγή που επικρατούσε ανάμεσα στα μέλη της «ομάδας εξερεύνησης του κόσμου», διακόπηκε από το θόρυβο μιας φωτογραφικής μηχανής. Τα φαινόμενα απατούν, οι Γιαπωνέζοι τουρίστες που βρίσκονταν τριγύρω τους στο παλαιό κάστρο της Βουδαπέστης, είχαν τελικά φωτογραφικές μηχανές και λες και έλαβαν όλοι, την ίδια στιγμή, ένα αόρατο μήνυμα, άρχισαν με μανία να τραβούν φωτογραφίες, δημιουργώντας ένας πρωτότυπο ηχητικό περιβάλλον για τα λόγια του Παύλου.

- Αν το καλοσκεφτείτε, η παρέα μας δεν διαφέρει ιδιαίτερα από μια πρωτόγονη φυλή που ζει στα βάθη τα ζούγκλας. Από τους άγριους Timmes της Σιέρα Λεόνε, στους Shuswap της Κολομβίας ή τους Masai της Αφρικής. Μη με κοιτάζεις με απορία, Αλέξανδρε, όταν με σπρώξατε στη γωνία, τί άλλο μπορούσα να κάνω; Βρήκα χρόνο να διαβάσω... το βιβλίο είναι καλός φίλος, όταν βέβαια δεν έχεις άλλους φίλους. Κάθε λογής παράταιρη πληροφορία που φαινόταν εντελώς άσχετη με ζωή μου, εύρισκε την πόρτα του μυαλού μου ανοιχτή και τρύπωνε μέσα. Και να, μετά από τόσο καιρό, βρίσκω την ευκαιρία να σας παρουσιάσω ορισμένες από τις πλέον εξεζητημένες γνώσεις μου. Και ξέρεις ποιο είναι το πιο αστείο απ' όλα; Ό,τι και να έχω διαβάσει, μοιάζει τώρα σα να έχει γραφτεί για εμάς, γι αυτές τις στιγμές. Απίστευτο, στ΄ αλήθεια απίστευτο. Να εδώ, είπε, δείχνοντας το τσαλακωμένο χαρτί που κρατούσε ακόμα στο χέρι του, αντέγραψα κάτι από ένα βιβλίο που μου έκανε εντύπωση σχετικά με τον κανιβαλισμό των πρωτόγονων: Όποιος τρώγει κομμάτια από το σώμα ενός ανθρώπου, έλεγε το βιβλίο, αποκτά ταυτόχρονα και τις ιδιότητές του! Και σκεφτόμουν -με μελαγχολία, είναι αλήθεια- ότι εσάς τους υπόλοιπους (με μια κίνηση του χεριού του διαχώρισε τον Αλέξανδρο από την υπόλοιπη ομάδα) δε θέλω να σας φάω! Τί να σας κάνω εσάς, τί ιδιότητες έχετε να μου προσφέρετε, πέρα από ματαιοδοξία και εγωισμό; Καμία, τίποτα, η ψυχή σας είναι ακατοίκητη!

Οι πρώτες κινήσεις εκνευρισμού έγιναν από τη Μαίρυλιν και τη Σοφία. Η Αντιγόνη έμεινε ακίνητη, σα να είχε κλειστά τα αυτιά της στα σχόλια του Παύλου.. μήπως εξάλλου αυτό δεν έκανε πάντα και με όλους;

Παρατηρώντας τη γλώσσα του σώματος θα μπορούσε κανείς να καταλάβει ότι ο Θανάσης ήταν έτοιμος να εκραγεί, απλώς έψαχνε τον καλύτερο τρόπο να το κάνει αυτό. Και μαζί του, ο Βασίλης περίμενε με αγωνία την κίνηση του μέντορά του για να προσαρμόσει κι αυτός την δική του αντίδραση.

Ο Αλέξανδρος έμεινε μουδιασμένος στη θέση του. Καταλάβαινε ότι κάτι σημαντικό συνέβαινε, αλλά δεν ήξερε πώς να το προσεγγίσει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, επέλεγε τη σιωπή και συγκεντρωνόταν για να καταλάβει όσο καλύτερα μπορούσε αυτά που άκουγε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, έστρεψε το ενδιαφέρον του στο περιεχόμενο του σημειώματος που είχε ξεκινήσει να διαβάσει ο Παύλος:

- Μια μέρα μαζεύτηκαν οι αδελφοί που είχαν εκδιωχτεί, σκότωσαν και καταβρόχθισαν τον πατέρα και έτσι έδωσαν τέλος στην πατρική ορδή. Ενωμένοι, αποτόλμησαν και πραγματοποίησαν αυτό που για τον καθένα ξεχωριστά ήταν αδύνατο. Το να φάνε μετά τον σκοτωμένο ήταν πράγμα αυτονόητο για τους κανίβαλους. Με την πράξη του φαγώματος προχώρησαν στην ταύτισή τους με αυτόν, και ο καθένας ιδιοποιήθηκε ένα μέρος από τη δύναμή του. Το τοτεμικό γεύμα, που ίσως είναι η πρώτη γιορτή της ανθρωπότητας, είναι η επανάληψη και το μνημόσυνο αυτής της αξιομνημόνευτης, εγκληματικής πράξης που στάθηκε αφετηρία για τόσα πολλά πράγματα, για τις κοινωνικές οργανώσεις, τους ηθικούς περιορισμούς και τη θρησκεία (*).

- Μα τι είναι αυτά που λες, αγόρι μου μου, ξέσπασε η Αντιγόνη σα να ξύπνησε από βαθύ λήθαργο. Πού τα βρήκες αυτά και μας τα λες; Και εμείς, αντί να φύγουμε και να σε αφήσουμε μόνο σου -έχεις συνηθίσει τη μοναξιά, απ' ότι καταλαβαίνω από αυτά που μας λες, είπε με πικρόχολη διάθεση, σε αφήνουμε να μιλάς. Τι να πω με αυτά που ακούω δεν ξέρω τί να πω!

(*) Sigmund Freud, Totem und Tabu

1   2   3   4   5   6   7   8   9   10   11   12  

^