Εισαγωγικά κείμενα

Με ανάστροφη χρονολογική σειρά...


Ποιός μίλησε για κρίση; ... εγώ για βρύση ψάχνω!
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Όλο το σύμπαν τους, μια στενή βεράντα που βγαίνει στον σκοτεινό ακάλυπτο. Δεν υπάρχουν ήχοι εκεί ούτε χρώματα ζωντανά. Τα τελευταία πέθαναν όταν χάθηκε η ελπίδα πριν από μερικά χρόνια. Κι αυτός ο δυστυχής, βάζει σε μελαγχολική τάξη τα λίγα πράγματά του που σώθηκαν στην καταστροφή και ανέκφραστος παρατηρεί τους γείτονες που διολισθαίνουν στην κατάθλιψη.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Θεέ μου πού θα καταλήξουν οι άνθρωποι αν αποβληθούν και από την κόλαση;
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Ο Θεός εμφανίζεται
όταν θέλει Αυτός...
όχι όταν (νομίζουμε εμείς ότι)
τον έχουμε ανάγκη.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Κάντε ένα βήμα προς την κατεύθυνση των πονημάτων αυτού του site
και αυτά θα κάνουν δύο προς την κατεύθυνσή σας.
Θα βρεθούμε εκεί...
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Στέκονται το ένα δίπλα στο άλλο, μηλαδέλφια στο μικρό δέντρο της συγγραφικής μου ζωής, χωρίς απαιτήσεις να καταπιούν το δημιουργό τους. Η συγγραφή αποτελεί μια υποκειμενική εμπειρία για εμένα, ενίοτε ψυχοφθόρα, που την προσεγγίζω διαισθητικά μέχρι τη στιγμή που αποκτά τη χάρτινη μορφή του βιβλίου.
Σε αέναη αναζήτηση της ισορροπίας της ψυχής, συνεχίζω την κατάθεση σημαδιών και στιγμών μου
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Κάθεται σιωπηλός ο υποψιασμένος κάτοχος της πίστης
και κοιτάζει με σπαρακτική γαλήνη...
τι κοιτάζει;
Η πίστη είναι έλεγχος πραγμάτων ου βλεπομένων
(Αγία Γραφή, Εβραίους ΙΙ/ια' 1)
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Κάθεται σιωπηλός ο υποψιασμένος κάτοχος της πίστης
και κοιτάζει με σπαρακτική γαλήνη...
τι κοιτάζει;
Η πίστη είναι έλεγχος πραγμάτων ου βλεπομένων
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Είδα τον ήλιο να δύει,
χωρίς τη στενάχωρη αίσθηση του ανέκκλητου
και χωρίς να επιτρέπω στο θέαμα
να με παρασύρει σε ασθενικές ελπίδες
που εξαφανίζονται στην πρώτη επίταση
μιας γήινης δοκιμασίας.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Χωρίς φωνασκίες, με όσο το δυνατόν λιγότερους μελοδραματισμούς όσον αφορά στο πρώτο συστατικό της λέξης, έχω επιστρέψει στην διαδικτυακή μου οικία.
Αναρωτιέμαι, οι καμηλοπαρδάλεις, ζεσταίνονται το καλοκαίρι;
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Τα όμορφα βιβλία, όμορφα καίγονται...



Το παράλογο του κόσμου, τα αναπάντητα ερωτήματα που αιωρούνται απειλητικά και η απολιθωμένη ελπίδα που κρύβει ακόμα μια φλόγα που σιγοκαίει, είναι η μοναδική δύναμη συνοχής των ανθρώπων.
Οι καθημερινές αποδείξεις της αποτυχίας να διαχειριστούμε τον κόσμο μας και τη ζωή μας, μας καταδικάζουν σ' ένα ατελεύτητο κυνήγι της Αλήθειας σε μια αδυσώπητη πραγματικότητα.
Μέσα στη φωτιά, σβήνουν οι ελπίδες μας.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Τα επέκεινα των ΣΤΙΓΜΩΝ
Όπως συχνά τα λόγια δε μπορούν να περιγράψουν αυτό το βλέπει το μάτι και νοιώθει η ψυχή, έτσι και συχνά (όλο και συχνότερα, φοβάμαι) τα όσα καταγράφονται στις ΣΤΙΓΜΕΣ αγγίζουν μόνο την επιφάνεια κι αφήνουν να αιωρείται η υποψία μιας μυστικής δύναμης που ξεκλειδώνει τις λέξεις κι απελευθερώνει την αλήθειά τους.
Μπορεί να επεκτάθηκαν τα όρια των ΣΤΙΓΜΩΝ, μπορεί πάλι ο σκληρός δίσκος της ψυχής μου να έχει σχεδόν γεμίσει. Κατά έναν αδιευκρίνιστο τρόπο όμως, οι αλήθειες μου, τείνουν να γίνονται περισσότερο σιωπηλές και λιγότερο βασισμένες σε τετράγωνες, λογικοφανείς διαδρομές.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Συναισθηματικές αγκυλώσεις, ψυχική αδράνεια και σωματική δυσκαμψία: Ναι, αγαπητέ μου ασθενή, σας καταλαβαίνω απόλυτα... υποφέρω εξάλλου και εγώ από την ίδια αρρώστια, αν και ιατρός!
Πώς το κατάλαβα, αναρωτιέστε. Όχι, όχι, δεν υποβλήθηκα σε ενδελεχείς εξετάσεις. Η αρρώστια μας διαγιγνώσκεται εύκολα: όταν κοιτάζετε τον Ουρανό ενώ ο ήλιος λάμπει και η ψυχή σας δεν πλημμυρίζει από ευτυχία κι ευγνωμοσύνη, τότε μπορείτε να είστε σίγουρος ότι νοσείτε.
Ελπίδες να γίνετε καλά, αν υπάρχουν; Βεβαίως και υπάρχουν. Πρέπει απλώς κάποιος να φυσήξει δυνατά για να παρασύρει το σύννεφο που βρίσκεται μπροστά στα μάτια σας.
Όχι, δυστυχώς, η προτεινόμενη θεραπεία δεν διατίθεται ακόμη σε ενέσιμη μορφή. Αλλά μην το βάζετε κάτω, η Επιστήμη συνεχίζει τις προσπάθειες της!
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Λέει ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος:
Η αλήθεια είναι πιο πειστική από την πραγματικότητα.
Αυτήν την αλήθεια αναζητούν (αποζητούν;) οι ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ. Οι μόνες πραγματικότητες που παρεισφρύουν σε αυτήν την διαδικτυακή κατοικία είναι οι εικονικές που ντύνουν τις αληθινές ιστορίες που καταγράφονται.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Στέκομαι εκ του ασφαλούς στο γεφυράκι στο χείλος του κόσμου χωρίς να αισθάνομαι πιεσμένος. Είναι ωραία να ατενίζεις τα κανάλια της ζωής σαν παρατηρητής.
Και μόνο όταν φουσκώνουν απειλητικά τα νερά τρέχω πανικόβλητος μαζί με τους άλλους συμπολίτες του κόσμου για να προφυλαχθώ.
'Αμα ησυχάσουν τα πράγματα και επουλωθούν οι πληγές, θα ξανανέβω στο γεφυράκι και θα παρατηρώ την ζωή πιο πλούσιος, πιο έτοιμος, λιγότερο φοβισμένος για τον επόμενο κατακλυσμό.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Όσο μεγαλώνω, όλο και πιο δύσκολα ελευθερώνω ένα κείμενο: με οικονομία, με σεβασμό γι αυτόν που μου καταθέτει τις στιγμές του.
Δεν συμβιβάζομαι πλέον, γίνομαι αυστηρός με τις λέξεις και τις εικόνες που πλέκονται μεταξύ τους κι από τα νοήματα που αναδύονται μέσα από αυτές. Ξεφορτώνομαι όλο και περισότερα για να έχω τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Ρουφώντας αχόρταγα εικόνες από τόπους μακρινούς που βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας, εκεί όπου ουρανός και γη γίνονται ένα.
Ιχνηλατώντας τη μαγεία της ζωής μέσα από απλά, καθημερινά πράγματα σα μικρά παιδιά που ψάχνουν αμέριμνα τα βότσαλα σε μια ερημική παραλία.
Αναγνωρίζοντας την ανάγκη για ανθρώπινη επικοινωνία, σαν την πρόσκαιρη ασφάλεια που αναζητά το χέρι το γιού στο χέρι του πατέρα.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Αναπόδραστες μύχιες σκέψεις βρίσκουν διέξοδο σε αυτήν την διαδικτυακή κατοικία. Και αγωνίες κι ευτυχία που κρύβονται πίσω από τις λέξεις κι ένα σωρό ακόμα άυλα, σημάδια και στιγμές, που ουσιώνονται και κάθονται αναπαυτικά ανάμεσα σε χαρούμενα κείμενα.
Χαρούμενα κείμενα; Αυτά με ανησυχούν πιο πολύ απ' όλα, γιατί προσπαθούν να υποβάλλουν στον γράφοντα (ή και να του επιβάλλουν, ενίοτε) το περιβάλλον ενός κόσμου, μέσα από αντιλήψεις φαντασιώδεις: ψευδαισθήσεις, στιγμές εφήμερης κι επιφανειακής ευτυχίας χωρίς ημερομηνία ενάρξεως αλλά με προδιαγεγραμμένη ημερομηνία λήξεως.
Οι Στιγμές μεταδίδουν ένα αίσθημα -δημιουργικής, ελπίζω- ανησυχίας, δε θέλουν επισκέπτες που εφησυχάζουν και επαναπαύονται σε μικρούς θριάμβους που αρκεί μια δυνατή ανάσα για να τους γκρεμίσει...
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



'Aνοιξα ένα παράθυρο στη φαντασία. Τυχαία ή ίσως ανταποκρινόμενος σε αόρατα κελεύσματα, δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Εκεί, πίσω από τα παράθυρο βρήκα πολλά στοιχεία της πραγματικότητας, αρμονικά ταιριασμένα με τη φαντασία, σε σημείο που δεν μπορώ πλέον να ξεχωρίσω τι είναι πραγματικότητα και τι φαντασία. Έβαλα μέσα από το παράθυρο το χέρι μου, ψαχούλεψα τα πολύτιμα δώρα που κρύβονταν στο πρώην άβατο της ψυχής, έφερα πίσω στον κόσμο μου μερικά απ' αυτά και τα παρουσίασα στους συμπολίτες της «άλλης πλευράς»: έδειξαν ενδιαφέρον, μερικοί μάλιστα έδειξαν να συγκινούνται. Δύο βιβλία εκδόθηκαν κι άλλα δύο παρουσιάστηκαν στην διαδικτυακή μου κατοικία.
Κι από τότε, τα τελευταία 4 γήινα χρόνια, επιλέγω να καταθέτω με σεβασμό και -παντοτινή- αγωνία στους συνοδοιπόρους των ΣΤΙΓΜΩΝ μικρά κομμάτια απ' αυτά που βρήκα στην άλλη μεριά. Ποτέ δεν πήραν την μορφή ολοκληρωμένου μυθιστορήματος, ούτε τυπώθηκαν πάνω σε χαρτί αλλά εμφανίζονται σαν μικρά διηγήματα, ποιήματα ή δοκίμια.
Πολλές, πάρα πολλές ιδέες έμειναν κλειδωμένες σε βιβλία σημειώσεων, αρχεία στον υπολογιστή μου, ακόμα και σε χαρτοπετσέτες και σε κουτιά από τσιγάρα που ζητούσα από τους διπλανούς μου (ίσως αν κάπνιζα ο ίδιος να είχα περισσότερο υλικό σήμερα!). Κι ακόμη περισσότερες έγιναν κοσμική βοή, κατετέθησαν στο οικουμενικό σύννεφο ιδεών και συναισθημάτων. Εκεί αιωρούνται ελεύθερες και δοκιμάζονται στον χρόνο. Θα περάσουν ίσως και θα ξεχαστούν αλλά μερικές απ' αυτές μπορεί να ξαναβρεθούν από εμένα τον ίδιο ή κάποιον άλλο συμπολίτη, να πάρουν φωνή και να κερδίσουν το μικρό, πολύ μικρό βήμα που τους αντιστοιχεί.
Έλλειψη χρόνου ή αυτοπεποίθησης ... ή μήπως η αίσθηση ότι με την κατάθεση της πρώτης ύλης ιδεών και συναισθημάτων υπό τον τίτλο «Στιγμές στον Χρόνο», πραγματοποιείται ο στόχος;
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.


Οι κήποι φταίνε που χάνονται οι λέξεις...
Μια ματιά στα στοιχεία των επισκέψεων του site ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ, αρκεί για να με πείσει ότι υπάρχει ένας -διαρκώς διευρυνόμενος- πυρήνας επισκεπτών που αναζητά τις στιγμές μου στο διαδίκτυο, ίσως για να συναντήσει δικές του στιγμές μέσα απ' αυτές.
Μέσα όμως στην ένταση των στιγμών και στην προσπάθεια να αξιοποιηθεί κάθε ικμάδα (πρώην) ελεύθερου χρόνου, το πρόγραμμα εμπλουτίζεται διαρκώς με -δημιουργικές, έστω- δουλείες (και όχι δουλειές!) που δίνουν την αίσθηση της δημιουργίας στους κήπους της ζωής.
Αλίμονο όμως, όσο εμπλουτίζεται το πρόγραμμα των εργασιών στους κήπους, τόσο βρίσκουν την ευκαιρία να δραπετεύσουν οι λέξεις πριν φυλακιστούν σε ένα χαρτί. Τις βλέπω να ξεχύνονται μπροστά μου, τις αναγνωρίζω, συνειδητοποιώ στιγμιαία την αλληλουχία τους, αναδύονται μπροστά στα μάτια μου τα όσα θα μπορούσαν περιγράψουν, αλλά... αλλά μετά ξανασκύβω πάνω στον κήπο που με περιμένει. Και φεύγουν οι λέξεις και, πολλές απ' αυτές, χάνονται παντοτινά.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.




Την ώρα που ετοιμάζομαι να απογοητευτώ αντικρίζοντας έναν αδιάφορο κι άδειο ουρανό, όταν το σκοτάδι πλησιάζει απειλητικά λες κι ετοιμάζεται να κυριεύσει τη γη, ενσκήπτει δειλά μια ανάσα ελπίδας στον ουρανό.
Μια ανάσα ντροπαλή κι ανασφαλής, που παίρνει τη μορφή μιας μικρής, ασχημάτιστης φέτας από φως, πολύ πριν δυναμώσει και γίνει το αναγνωρίσιμο φεγγάρι.
Τότε είναι που μου αρέσει το φεγγάρι, όταν αποτελεί πηγή ελπίδας κι όχι όταν φαντάζει σαν ολοκληρωμένο έργο, τέλεια σμιλευμένο στον Ουρανό από έναν αόρατο καλλιτέχνη που έχει την Χάρι να γεμίζει ουρανούς με φεγγάρια.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Κάποιος -ή κάτι- έχει στραμμένο το βλέμμα του επάνω μου, χωρίς όμως να ενδιαφέρεται για μένα. Κοιτάζει προς τη μεριά μου αλλά η ματιά του με διαπερνάει σα να προσπαθεί να ξεφύγει από το οπτικό μου πεδίο. Την ακολουθώ για λίγο και αισθάνομαι την αγωνία της. Τρέχει για να προλάβει κάτι, κινείται σπασμωδικά, γλιστράει πάνω σε τοίχους, μεταμορφώνεται σε ακτίνα φωτός και μετά εξαφανίζεται. Και πάνω που λέω ότι χάθηκε για πάντα, νάτη πάλι στο πάτωμα, σα φλόγα που τρεμοπαίζει, σαν ανάσα που σβήνει, σαν ζωή που τελειώνει, σαν ταξίδι που ξαναρχίζει...
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Αφήνω πίσω μου τις παρελθούσες στιγμές της ζωής. Χωρίς να τις απαξιώσω, αποδεσμεύομαι από την γλυκειά υποδούλωση στο παρελθόν που βρίσκεται προ των πυλών.
Απαγκιστρώνω το βλέμμα μου που είχε μείνει καρφωμένο σε μακρινούς προορισμούς, γιατί κινδυνεύω να μην προσέξω αυτόν που είναι μπροστά στα μάτια μου.
Μένω ακίνητος κι απολαμβάνω τον ήχο της ζωής, ακόμα κι αν ώρες-ώρες ο ήχος ματώνει την ψυχή μου.
Νοιώθω δέος γι αυτό που αντικρύζω. Το σήμερα, το τώρα. Αργότερα, το βλέμμα μου θα θα αναζητήσει μελλοντικές εικόνες, στιγμές.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Κοιτάζω τον κόσμο από ψηλά.
Με δέος, ώρες-ώρες αποστασιοποιημένος λες και τα όσα συμβαίνουν τριγύρω αφορούν μόνο τον γείτονά μου.
Απολαμβάνω την ομορφιά αλλά συνήθως προτιμώ να την παρατηρώ από απόσταση ασφαλείας: ή ένταση αυτού του θεάματος μπορεί να με ζαλίσει και αυτό που υπό άλλες συνθήκες αποτελεί ένα υπέροχο θέαμα για έναν παρατηρητή-τουρίστα της ζωής, γίνεται ξαφνικά το σκηνικό μιας επώδυνης (έστω κι αν τελικά γίνεται λυτρωτική) δοκιμασίας.
Η «εργαστηριακή» παρακολούθηση τέτοιων ανυπόφορα υπέροχων θεαμάτων που οδηγεί σε ατέλειωτες φιλοσοφικές αναλύσεις, μειώνει ασφαλώς το οξυγόνο της αληθινής ζωής αλλά αποτελεί το απαραίτητο αδιάβροχο που με προστατεύει από τα απόνερα της καθημερινής φθοράς.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Αυτή η μισή πλευρά του φεγγαριού που ατενίζω στον ουρανό σήμερα το βράδυ, δεν μου αρκεί.
Ώρες-ώρες όμως αναρωτιέμαι αν τα μάτια μου (και η ψυχή μου....) θα άντεχαν να σηκώσουν το βάρος ενός ολόκληρου φεγγαριού.
Το βλέμμα μου πέφτει στο φεγγάρι όταν αναζητώ τον Θεό στον Ουρανό. Γι αυτό το λόγο το μάτι μου ξεπερνά γρήγορα τα ουράνια σώματα που διασπούν την προσοχή μου στην αναζήτηση Του. Δε χρειάζεται να «μου απλώσει ο Θεός το χέρι του, να μου αποκαλυφθεί και να μου μιλήσει» όπως ζητά ο Ίνγκμαρ Μπέρκμαν. Ευτυχώς νοιώθω την ευλογία της υπέρτατης δύναμης Του όταν εγώ απλώνω το χέρι μου, όταν αποκαλύπτομαι στον εαυτό μου και ψιθυρίζω λόγια στα σκοτεινά που ξέρω ότι δεν τα τρώει το σκοτάδι...
Κοιτάζω το μισο-γεμάτο φεγγάρι κι αντικρίζω ένα μισο-δαγκωμένο μήλο. Κι εκεί που σκέφτομαι πόσο όμορφο θα ήταν ολόκληρο, νοιώθω πως η δαγκωνιά που λείπει από τα μάτια μου είναι που δίνει χάρη στην ζωή μου.
Εξάλλου το φεγγάρι εκεί είναι, πάντα γεμάτο, ολόκληρο, ακόμα κι αν ένα μέρος του μένει μακριά από τα μάτια μου, σα να προσπαθεί να δοκιμάσει την πίστη μου. Και την άλλη μισή πλευρά του φεγγαριού να έβλεπα, πάλι δε θα μου αρκούσε...
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Τώρα που τα χρώματα του καλοκαιριού αρχίζουν να τρεμοσβύνουν και τα αρώματα του φθινοπώρου χτυπούν δειλά-δειλά το τζάμι της ζωής μου...
Τώρα που πλέον έχω καταλάβει ότι ο κόσμος υπήρχε και θα υπάρχει χωρίς την ατομική συμμετοχή μου, αλλά συγχρόνως νοιώθω ότι η κάθε ανθρώπινη ανάσα είναι αναπόβλητο συστατικό αυτού που αποκαλούμε «ζωή»...
Τώρα που πέρασε αλλά -παρά την επιφανειακή αίσθηση που με διακατέχει- δε χάθηκε μια περίοδος διακοπών σαν άμμος που ξέφυγε μέσα από τα χέρια μου μετά από το φύσημα ένα γλυκού ανέμου...
Τώρα μπορώ άφοβα να σας καλοσωρίσω στο πέμπτο φθινόπωρο των ΣΤΙΓΜΩΝ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Σαν καταπράσινο βουναλάκι που προβάλλει μέσα από το νερό και προεξέχει διακριτικά. Κάπως έτσι. Δεν προκαλεί αλλά, αν το τιμήσεις με την προσοχή σου, μπορεί κάποιες στιγμές να ξεκουράσει το μυαλό.
Ή πάλι να το κουράσει... στην καθημερινή πορεία της ζωής σε χωρικά ύδατα αφιλόξενα, ποιος έχει την πολυτέλεια να ασχολείται με τα εμπόδια (μα, ναι, σαν εμπόδιο θα μπορούσε να το δει κάποιος!) που τον αποσπούν από την καθημερινή αγωνία της πλοήγησης...
Αποφασίστε...
Οι ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ είναι ακόμα εδώ!


Επανασύνταξη στιγμών...
Ίσως επειδή το καλοκαίρι βρίσκεται προ των πυλών και ετοιμάζεται να διεισδύσει καταλυτικά στην ζωή μας (τί απειλή κι αυτή!)...
Ίσως πάλι επειδή είναι μια πολύ καλή ευκαιρία γνωστοί και άγνωστοι άνθρωποι να βρεθούν μαζί και υπό τους ήχους ζωντανής μουσικής να ακούσουν κάποια κείμενα από τους δημιουργούς τους και μαζί μ' αυτά εσωτερικές φωνές που βρίσκονταν σε ύπνωση...
Μάλλον όμως επειδή θα μπορέσουμε να συγκεντρώσουμε χρήματα προσφέροντας τα βιβλία του Ηρακλή Λιόκη (59 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ 35 ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ), της Κάλης Καρατζά (ΕΓΩ Η ΑΝΑΤΟΛΗ) και του Κωνσταντίνου Ν. Ιωαννίδη (ΟΚΤΩ ΣΗΜΑΔΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ και ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ) σε χαμηλές τιμές για φιλανθρωπικούς σκοπούς...
Για αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους, διοργανώνεται μια επανασύνταξη στιγμών την Πέμπτη 23 Ιουνίου 2005 και ώρα 19:30 στο βιβλιοπωλείο της Γιόλας Μάτη στο Ψυχικό. Στην εκδήλωση θα παρευρεθούν οι συγγραφείς Κάλη Καρατζά και Νίκος Δήμου και ο ποιητής Ηρακλής Λιόκης (Βραβείο Ποίησης 2004 από την Ακαδημία Αθηνών).
Σας περιμένουμε...



Είναι μακριά το μια στιγμή μετά το "για πάντα"; Ή το μια στιγμή πριν;

Γιατί ώρες-ώρες μου φαίνεται ότι απέχει μια ανάσα...



Διαδρομές που έκανα και ξανάκανα και άφησαν πάνω μου σημάδια που πια είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ψυχής μου, ώστε παύουν να είναι διαδρομές και έχουν γίνει ο ίδιος ο δρόμος της ζωής μου. Μέρη πρωτόγνωρα όπου έχω ξαναβρεθεί και μπορώ να αναγνωρίσω την κάθε τους γωνιά, ακόμα κι αν τα βλέπω για πρώτη φορά. Κι όμως, όταν τα αντικρίζω μου δημιουργούν το ρίγος του άπειρου έφηβου που ετοιμάζεται για πρώτη φορά να εισχωρήσει στη γυναικεία σάρκα σα να ακούει το κάλεσμα από ένα αόρατο πεπρωμένο. Ήχοι από τα παλιά σε ολοκαίνουργιες εκδόσεις. Αποφάσεις που έλαβα με σοβαρό ύφος, λες και με αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζα ότι δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να αποκλίνει. Δάκρυα χαράς και δάκρυα απόγνωσης (αλήθεια, η απόλαυση της απελευθέρωσης των δακρύων δεν είναι πάντα η ίδια;) σαν χωριστά ρυάκια που μπήκαν στο ίδιο ποτάμι και εξεβλήθησαν στον ίδιο Ωκεανό... της ζωής! Βλέμματα με νόημα που υπήρχε αλλά χάθηκε τόσο γρήγορα που με έκαναν να αμφιβάλλω αν τελικά υπήρχε οποιοδήποτε νόημα.
Το ξέρω αυτό το δωμάτιο, εδώ έζησα όλη μου την ζωή και δε νομίζω ότι θα το εγκαταλείψω ποτέ...


Ξυπνήστε! Η ζωή είναι σκληρή.
Ούτε επεξεργασία της φωτογραφίας, ούτε μεταφυσικές αποχρώσεις, ούτε λεκτικές φιοριτούρες.
Μερικές φωτογραφίες καλόν είναι να τις κοιτάζουμε 5 φορές την ημέρα... πού ξέρετε, μπορεί τελικά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι...
Καλώς ήρθατε στις -σκληρές, αυτήν την εποχή- Στιγμές στο Χρόνο.
Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης



ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.
Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης



Πολύχρωμα στολίδια πάνω στο δέντρο της ζωής. Όσο πιο εντυπωσιακά τόσο πιο άχρηστα. Σα μέικ-απ στο πρόσωπο μιας γοητευτικής γυναίκας που προσπαθεί να κρύψει -γιατί άραγε;- την ομορφιά του χρόνου, που εμφανίζεται σαν ανταμοιβή για τις κερδισμένες μέρες της.



Μικρές ανάσες σε μορφή κειμένων που θα παρασύρουν τα σύννεφα μπροστά από τα μάτια μας
και θα μας βοηθήσουν να διακρίνουμε πιο καθαρά τι βρίσκεται πίσω από αυτά.



Περπατώ στο κενό
Μα έχω τύχη βουνό
Κολυμπώ στα ρηχά
Αναπνέω βαθειά

Ακουσέ με μια φορά
Αυτά που γίνονται είναι πονηρά
Η πίστη στην εξουσία
Τέλος η ακινησία

Ξεφορτώνομαι την ψυχή μου
Ετοιμάζω την διαδοχή μου
Κάτι αλλάζει στη ζωή μου
Τράβηξες την προσοχή μου

Ακουσέ με μια φορά
Αυτά που γίνονται είναι πονηρά
Έκαψα τα βιβλία
Ξεκινώ νέα πορεία

Περπατώ στο κενό
Μα έχω τύχη βουνό



Δεν κλαίω
ίδρωσαν τα μάτια μου
Επουλώνω πληγές
μαζεύω τα κομμάτια μου



Γερνώ αλλά δεν είμαι γέρος
Αφουγκράζομαι αυτό το νέο μέρος



Βλέπω εικόνες να εμφανίζονται μπροστά στα μάτια μου, να λάμπουν για λίγο και μετά να τρεμοσβήνουν και να εξαφανίζονται, σαν αστέρια που ολοκληρώνουν την πορεία τους στο γαλαξία με μια θεαματική, αλλά δραματική πτώση.
Μερικές από αυτές τις εικόνες γεμίζουν την καρδιά μου με ευτυχία και ελπίδα. Άλλες -όλο και περισσότερες, δυστυχώς- με βαθειά ανησυχία για αυτά τα γεγονότα που ήδη συνέβησαν και διέλαθε η αληθινή τους σημασία και -ακόμη χειρότερα- τα άλλα που έπονται.
Το μόνο που κάνω στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ είναι να καταγράφω αυτές τις εικόνες.... όλοι βλέπουν αυτές τις εικόνες, αλλά δεν έχουν όλοι το κουράγιο, το θράσος, τη διάθεση να τις αναλύσουν, να τις καταγράψουν και να τις εκθέσουν σε κοινή θέα.
Χρησιμοποιώ την καταγραφή αυτών των εικόνων για να καθαρίσω την ψυχή μου, αλλά δεν προτίθεμαι να αφήσω αυτές τις εικόνες να με χρησιμοποιήσουν.
Γι αυτόν ακριβώς το λόγο έρχονται εποχές που οι ΣΤΙΓΜΕΣ μένουν βουβές... οι εικόνες είναι πάντα εκεί, σας βεβαιώνω, αλλά η διάθεση καταγραφής είναι σε ύφεση.
Καλό ταξίδι στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ, έναν ψηφιακό τόπο αφιερωμένο στις στιγμές που αφήνουμε πίσω μας, συνειδητοποιώντας -όσο περνάει ο καιρός- οτι δε θα ξανάρθουν ποτέ, σ' αυτές που μας περιμένουν (απειλητικά ή με ανοιχτές αγκάλες, ίσως τελικά αυτό δεν έχει τόση σημασία...) στην επόμενη στροφή και σ΄αυτές -κυρίως σ' αυτές!- που ποτέ δε θα δουν ποτέ το φως του ήλιου της ζωής μας και θα μείνουν για πάντα με το πικρό χαμόγελο της απορίας «εγώ, πότε θα εμφανιστώ;»
Καλό ταξίδι στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Ακινησία... όταν η ψυχή μένει βουβή, μακριά από τις φωνές του κοινού και τα λαμπερά φώτα της πόλης. Κι όμως, η ακινησία δεν είναι στατική περίοδος, αντίθετα οι πιο σημαντικές νοητικές διεργασίες επιτελούνται υπό συνθήκες συναισθηματικής ακινησίας, όταν όλα φαίνονται πιο καθαρά.
Από την ώρα που εμφανίστηκαν οι ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ στο διαδίκτυο στα μέσα του Μαΐου του 2001, δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στην αξία της μέτρησης του χρόνου στο πέρασμα από τη ζωή με σημάδια και στιγμές. Δεν είχα όμως -τ' ομολογώ! συνειδητοποιήσει την αξία της ακινησίας.
Και να τώρα, μετά από μια λυτρωτική περίοδο ακινησίας, ξανακοιτάζω τις ίδιες στιγμές και τα ίδια σημάδια του παρελθόντος. Τα βαστάω τρυφερά στις παλάμες μου σαν πολύτιμα φυλακτά, αλλά δεν βαστιέμαι πάνω τους, δεν τους έχω εμπιστοσύνη. Όσα μπορούν να μου προσφέρουν, αφορούν στα αυστηρά όρια μιας, λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένης επίγειας ζωής με συγκεκριμένα όρια που μου φαίνονται στενάχωρα.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.
Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης



Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ, έναν μακρυνό, ψηφιακό κόσμο όπου ο χρόνος και οι εποχές δε μετριούνται με τον συμβατικό τρόπο, αλλά βασίζονται σε βιώματα που αποτιμώνται με τις πλέον πολύτιμες μονάδες (κατά τη γνώμη του υπογράφοντος): σημάδια και στιγμές.
Αυτός ο κόσμος δεν είναι τόσο αφιλόξενος όσο μπορεί να σας φανεί αλλά κρύβει συναισθηματικούς κινδύνους που απορρέουν από τις μεγάλες Αποκαλύψεις που ελοχεύουν όταν το φιλμ της ζωής προβάλλεται καρέ-καρέ στην αίθουσα προβολής της ψυχής.
Προειδοποίηση για τους επισκέπτες των ΣΤΙΓΜΩΝ: οι καταθέσεις ψυχής που περιλαμβάνει, δεν έχουν σα στόχο να χαϊδέψουν τα μάτια σας κατά την διάρκεια της προβολής. Κανείς δε μπορεί να το κάνει αυτό και, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί ο υπογράφων.
Θα σας δώσουν όμως έναν μικρό, πρωτόγονο ίσως, χάρτη συναισθημάτων που μπορεί να σας φανεί χρήσιμος κατά τη διάρκεια της διαδρομής σας μετά την προβολή.
Αλλά βέβαια, όπως συμβαίνει πάντα με όλους τους χάρτες, έχει μεγάλη σημασία να μην τον κρατάτε ανάποδα, γιατί τότε θα χάσετε τον χρόνο σας...
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.
ΥΣΤ. Και βέβαια, σε έναν -ψηφιακό, έστω- κόσμο όπου η έννοια του συμβατικού χρόνου είναι ήσσονος σημασίας, η εξέταση μόνο των σημείων του χάρτη που παρουσιάζει τις τελευταίες σημειώσεις του χαρτογράφου ("τελευταίες ενημερώσεις"), μπορεί να σας αποστερήσει από το συνολικό στίγμα του εγχειρήματός του: αν αυτός ο χάρτης συνάδει με την συναισθηματική αισθητική σας, ανατρέξτε, όταν βρείτε χρόνο σε παλαιότερες σημειώσεις του. Ίσως εκεί βρίσκονται οι διαδρομές που ταιριάζουν με το χρωματολόγιο της ψυχής σας.



Αγαπητοί επισκέπτες των «Στιγμών»,
Κανείς ποτέ δεν είπε ότι η ζωή είναι εύκολη... ίσως απλώς να το σκέφτηκε κάποια στιγμή στην πορεία, μέχρι να βρεθεί στην επόμενη επικίνδυνη στροφή.
Η πίστη στη ζωή δεν είναι ακινησία, είναι αγώνας ατελεύτητος που παίρνει -κατά έναν ανεξήγητο τρόπο- δύναμη μέσα από τις στιγμές που ο αγώνας αυτός φαίνεται μάταιος.
Κι όμως, η επίγευση της ζωής, όπως την βιώνουμε μέσα από στιγμές και σημάδια, σκοτεινά ή φωτεινά, αφήνει στα χείλη μας ένα χαμόγελο αμηχανίας που θα μπορούσε να έχει λεζάντα «μην εγκαταλείπεις, κρατήσου!».
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.
ΥΣΤ. Ευχές, ευχές, ευχές. Που, αν το καλοσκεφτεί κανείς, αποδίδουν αυτά που εμείς θα θέλαμε να έχουν οι οικείοι μας, μια ευτυχία που θα έχει τα χρώματα της δικής μας ομάδας. Με μια τρυφερή, ανατρεπτική -εκ του ασφαλούς, ωστόσο- διάθεση, σας εύχομαι η ευτυχία σας να ντυθεί με χρώματα ζωής της δικής σας επιλογής, ακόμα κι αν αυτά δεν ταιριάζουν με τις δικές μου προτιμήσεις ή με αυτά που εγώ νομίζω ότι θα έπρεπε να φοράτε...



Ο 'Αγιος Βασίλης κλαίει, αλλά τον καταλαβαίνω απόλυτα
Κάτι άλλαξε φέτος. Ενώ το πνεύμα των Χριστουγέννων με έχει κυριεύσει όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, είδα -με την «καλπάζουσα εικονοπλασία του περίγυρου» που με διακρίνει- τον φιλότιμο γέροντα να κουβαλάει ασθμαίνοντας τον σάκο με τα δώρα. Δεν με πρόσεξε, νόμιζε ότι ήταν μόνος του κι έτσι δεν έκανε καμία προσπάθεια να σταματήσει το γοερό κλάμα του. Φύσηξε τη μύτη του, φόρτωσε το σάκο του -αλήθεια, πώς τα καταφέρνει, γέρος άνθρωπος, να σηκώσει έναν τόσο βαρύ σάκο;- στο έλκηθρο που ήταν διπλο-παρκαρισμένο στον σκοτεινό δρόμο και, πριν προλάβω να του πω οτιδήποτε, εξαφανίστηκε. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά γιατί έκλαιγε, πιθανολογώ όμως ότι τον έχει εξαντλήσει συναισθηματικά η χρήση που γίνεται στο όνομα και την εικόνα του.
Το θέμα του 'Aγιου Βασίλη είναι πολύ ευαίσθητο για τις παιδικές ψυχές, αλλά όχι μόνο αυτές. Κάθε αναφορά του ονόματός του αλλά και όλων αυτών που συμβολίζει, επηρεάζει όχι μόνο αυτούς που ακούνε αλλά και αυτούς που μιλάνε γι αυτόν.
Σε μια εποχή που, πριν καλά-καλά προλάβουμε να ανοίξουμε την τηλεόραση, την εφημερίδα ή (γι αυτούς που προσπαθούν να προφυλαχτούν από τις επικοινωνιακές παγίδες μιας απάνθρωπα καταναλωτικής κοινωνίας) περάσουμε το κατώφλι της πόρτας, δεκάδες 'Αγιοι-Βασίληδες ελλοχεύουν. 'Αγιοι-Βασίληδες κόκκινοι, μπλε, νέοι ή γέροι, άντρες, γυναίκες ή παιδιά, χαμογελαστοί συνήθως με έναν απώτερο σκοπό που υπερβαίνει την υπερ-απλουστευτική εξήγηση του «'Αγιου Βασίλη στην υπηρεσία του marketing».
Η εορταστική περίοδος έβαλε παράξενες σκέψεις στο μυαλό μου, τοποθετώντας όλες μου τις σκέψεις κάτω από ένα πρίσμα συνομωσιολογικής θεώρησης όσων με περιβάλουν. Στα πλαίσια αυτής της θεώρησης, εξυφαίνεται γύρω μας ένα παγκόσμιο σκοτεινό σχέδιο αποψίλωσης των παιδικών ψυχών αλλά και κάθε αγνής διάθεσης που κρύβεται βαθιά στις ψυχές των μεγαλύτερων από την αναζωογονητική δύναμη που περιέχει η εικόνα του 'Αγιου-Βασίλη. Γιατί, δε μπορεί, κάποια στιγμή ακόμα κι όσοι πιστεύουν με κάποιον τρόπο στον 'Αγιο-Βασίλη θα απογοητευτούν από τις μεταμορφώσεις και τη συμπεριφορά του.
Σε πείσμα αυτής της παγκόσμιας συνομωσίας, θα προφυλάξω την εικόνα του 'Αγιου Βασίλη στις ψυχές των παιδιών μου και όσων άλλων με ακούσουν. Όταν επιχειρηματολογεί κάποιος υπέρ της ύπαρξης του 'Αγιου Βασίλη, εξάλλου, ο κίνδυνος να γίνει γραφικός είναι πολύ μεγάλος.
Θα αποφύγω χοντροκοπιές, εξόφθαλμα ψέματα και λεπτομερείς διηγήσεις για τη ζωή του που θα μπορούσαν να προκύψουν μόνο αν μιλούσα μαζί του στο τηλέφωνο τρεις φορές την ημέρα. Θα τον παρουσιάσω ανθρώπινο και καλοπροαίρετο, με διάθεση να μην αφήσει παιδικά λάθη (από παιδιά κάθε ηλικίας...) να τους στερήσουν αυτό που περιμένουν με τόση λαχτάρα. Ο 'Αγιος Βασίλης που έχω στο μυαλό μου (στην καρδιά μου, περισσότερο) έχει απαιτήσεις από τους μικρούς του φίλους, αλλά τελικά δεν διαπραγματεύεται μαζί τους σε ημερήσια βάση μέχρι τη νύχτα των Χριστουγέννων για κάθε τι που θα προσέφερε πρόσκαιρη και επιφανειακή ανακούφιση στους γονείς. Και πάνω απ' όλα, θα δώσω φωνή στην άγνοιά μου -και την αγωνία μου!- για τη ζωή του 'Αγιου Βασίλη: δεν ξέρω που μένει, δεν τον έχω δει ποτέ, αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι πολύ καλός και αγαπάει πολύ τα παιδιά. Το όνειρό του είναι όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι ευτυχισμένα και γι αυτό κάνει ό,τι μπορεί δίνοντάς τους δώρα, έστω κι αν αναγκάζεται να κάνει κάποιες συνεννοήσεις με τους γονείς τους που φτάνουν ενίοτε στα παιδιά σαν παζάρια για «ποιότητα» στη συμπεριφορά εντός συγκεκριμένων χρονικών περιόδων (πόσο αντιπαιδαγωγικό, Θεέ μου!). Αυτή είναι επιλογή των γονιών, όχι δική του.
Και τελικά, αν ποτέ μετά από πολλά χρόνια με ρωτήσουν οι γιοι μου «τι μας έλεγες ρε πατέρα για τον 'Αγιο Βασίλη» (δε νομίζω ότι θα το κάνουν, πάντως), θα μπορώ να τους κοιτάξω στα μάτια και να τους πω χωρίς να νοιώθω τύψεις:
Σας έλεγα την αλήθεια, την αλήθεια τη δική μου, έτσι όπως την αισθανόμουν.
Χρόνια καλά κι όσο περισσότερα γίνεται.



Αυτός ο κόσμος βρίσκεται σε επικίνδυνα χωρικά ύδατα, στα βάθη της ψυχής.
Αλλά είναι γοητευτικός και κρύβει πολλές εκπλήξεις.
Σ' αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον: όλα είναι παρόν, απλώς περιμένουν το φως να πέσει πάνω τους και να σηκώσει το πέπλο που τα καλύπτει.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Ο θρίαμβος της καινούργιας μέρας
Ίσως ήταν το φύλλο του βασιλικού που έκοψα από την γλάστρα της βεράντας πριν φύγω από το σπίτι μου. Το κράτησα ολόκληρη τη μέρα και η ευωδιά του δε με εγκατέλειψε ούτε στιγμή.
Ίσως πάλι τα τρία μικρά σταυρουδάκια που μου έστειλε ο Πατέρας Βαρβάβας από το Όρος, δύο για τα παιδιά μου και το τρίτο για τον τρίχρονο γιο μιας φίλης που -εντελώς ξαφνικά και χωρίς να μπορούν να δώσουν κάποια εξήγηση οι γιατροί- παρουσιάζει δείγματα αποκοπής από το περιβάλλον. Τα σταυρουδάκια αυτά ήταν εμποτισμένα στα Ιερά λείψανα της μονής και μετέφεραν την αναζωογονητική αύρα ενός άλλου κόσμου που βρίσκεται πάνω μας, γύρω μας, μέσα μας.
Ίσως τελικά να ήταν το χαμόγελο των οικείων μου που εξέλαβα σα μήνυμα ότι δεν έχω δικαίωμα να μεμψιμοιρώ, διογκώνοντας στα μάτια μου καθημερινά προβλήματα που με εγκλωβίζουν και με κρατούν τελματωμένο σα φρούτο σε μια τεράστια δεξαμενή με ζελέ.
Ο θρίαμβος της καινούργιας ημέρας δεν χρειάζεται φωνασκίες, ούτε είναι κάτι που απαιτεί αναλύσεις και εμβαθύνσεις. Είναι ένα απλό αλλά μεγαλειώδες μυστήριο που μπορεί να ιχνηλατηθεί αβίαστα σε καθημερινές στιγμές και σημάδια της ζωής.
Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.



Τον περίμενα χθες το βράδυ στη βεράντα, αλλά δεν ήρθε. Όχι ότι είχαμε ραντεβού, ποτέ δε δίνω ραντεβού μαζί του, απλά πάντα καταλαβαίνει την ανάγκη της παρουσίας του και εμφανίζεται με τον πλέον ανύποπτο τρόπο. Έτσι και χθες, καθόμουνα στη βεράντα και τον περίμενα. Ήμουν σίγουρος ότι θα ερχόταν. Ήπια ένα ποτό και μετά άλλο ένα, κι ένα ακόμα. Πουθενά αυτός. Τί, δηλαδή, ήθελε να με αφήσει μόνο με τις σκέψεις μου για να σκληραγωγηθώ; Μπήκα στο σπίτι και κάθισα μπροστά στον υπολογιστή μου σ΄ ένα δωμάτιο σκοτεινό, κοιτάζοντας με άδειο βλέμμα την οθόνη. Αυτό συχνά τον εμπνέει, αλλά χθες δεν έδωσε σημασία.
Κι είχα τόσα να του πω γι αυτήν την περίοδο που νοιώθω σα να βρίσκομαι μέσα σ' έναν ιερό πόλεμο μέχρις εσχάτων, για μια πατρίδα που μου είναι ξένη και μακρινή. Τώρα τον ήθελα, να σηκώσει το βάρος που κουβαλάω στην πλάτη μου!
Επειδή ώρες-ώρες δεν τα πάει καλά με την τεχνολογία και προτιμάει τους πιο παραδοσιακούς τρόπους επικοινωνίας, πήρα ένα κομμάτι λευκό χαρτί και ακούμπησα στο τραπέζι την αγαπημένη του πένα. Αλάνθαστο τέχνασμα... μπήκε στον πειρασμό, με πλησίασε χωρίς να τον καταλάβω, έγραψε τις παραπάνω αράδες και μετά εξαφανίστηκε.
Καλώς ήρθατε στις Στιγμές στο Χρόνο.



Τα φώτα της πόλης δυναμώνουν, την ίδια ώρα που οι φωνές των πολιτών της σβύνουν.
Ωριμότητα, κούραση, κορεσμός, αρρώστια, συμβιβασμός, εγκατάλειψη, ή μήπως όλα αυτά μαζί;
Κρατήστε τα μάτια της ψυχής ανοιχτά και τις οθόνες των υπολογιστών αναμμένες...


Χρόνος... 'Αχρωμος...
Χρόνος... ποτέ δεν είναι αρκετός.
Το αέναο κυνήγι του μας κρατάει σε ένταση και αποδιώχνει τις ενοχλητικές, ανατρεπτικές σκέψεις που θα μπορούσαν να κλονίσουν το οικοδόμημα της ζωής που μας έχουν κληροδοτήσει με κόπο και θυσίες οι προηγούμενοι και που εμείς με τη σειρά μας, θα κληροδοτήσουμε στους επόμενους. Και μέσα σ' αυτές τις -αυστηρά και εκ των προτέρων- οριοθετημένες δοσοληψίες της ζωής, κάθε τόσο κοιτάμε προς τον Ουρανό (τον κάθε ουρανό, ο καθένας έχει τον δικό του) και επαναλαμβάνουμε με βλέμμα απλανές: «χρειάζομαι κι άλλο χρόνο».
Δεν χρειαζόμαστε χρόνο... χρώμα χρειαζόμαστε.


Προτείχιον ψυχής...
Προτειχίζω την ψυχή μου και πίσω από τα τείχη τακτοποιώ όλες τις αγωνίες, τις αμηχανίες, τους φόβους. Κι έτσι, μπορώ ανά πάσα στιγμή να ανατρέχω σε αυτά, κατεβάζοντάς τα από τα ράφια όπου είναι τακτοποιημένα.
Τελικά, ίσως ο καλύτερος τρόπος να κρύβεσαι από τα συναισθήματα είναι να τα ταξινομείς και να τα αναλύεις.


Που μπορεί να οδηγήσει η «καλπάζουσα εικονοπλασία του περίγυρου»;
Τελικά η καλπάζουσα εικονοπλασία του περίγυρου μπορεί να κάνει θαύματα. Δεν ξέρω αν αυτό είχε στο νου του ο καθηγητής μου στο Λύκειο που μου απέδιδε αυτήν την ιδιότητα, αλλά δεν έχετε παρά να αναλογιστείτε μερικά από αυτά που περιγράφονται στην διαδικτυακή μου κατοικία. Στον χώρο αυτόν, διέπραξα αναπάντεχες καταγραφές της αχαλίνωτης φαντασίας μου κι όμως είμαι «ακόμα ελεύθερος»:
Έδωσα πνοή στο άγαλμα ενός ξεχασμένου αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Τον κατέβασα στο δρόμο και, σα να μην έφτανε αυτό, έστειλα στον δρόμο του ένα ναυάγιο της σύγχρονης κοινωνίας για να τον προϋπαντήσει (Μαρμάρινα Βήματα).
Βοήθησα τους χαρακτήρες από τα βιβλία ενός -όχι ιδιαίτερα πετυχημένου- συγγραφέα να ξεγλυστρίσουν από τις σελίδες των μυθιστoρημάτων για να μεταβούν στην τελευταία του κατοικία και να τον αποχαιρετίσουν (Ένα τέταρτο της ώρας πριν πεθάνει, ήταν ακόμη ζωντανός).
Φώναξα στον Ουρανό σε αγαπημένα πρόσωπα που δεν υπάρχουν πλέον με τη συμβατικό τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την «ζωή» και... πήρα απαντήσεις! (Το μήνυμα στον Ουρανό)
Μετέτρεψα μια ολόκληρη ζωή -την δική μου!- σε μια διαδρομή στο τιμόνι του αγαπημένου αυτοκινήτου από τα φοιτητικά μου χρόνια στο εξωτερικό. Κι από αυτήν τη συναρπαστική διαδρομή, άφησα στα χέρια μου ένα μικρό, ασήμαντο -αλλά πάντως- πειστήριο (!) που έκανε το ταξίδι μου τόσο αληθινό (Στιγμές στο Χρόνο).
Ταξίδεψα στον πιο εφιαλτικό αλλά και λυτρωτικό συνάμα υπόγειο που κρύβεται μέσα μας και περιμένει να τον ανακαλύψουμε (Υπόγειος) και έφερα τον Χρόνο πάνω-κάτω κρατώντας μικρά -αλλά ικανά!- τμήματά του απαλλαγμένα από την ασφυκτική παραμετρική ανάλυση που πιεστικά κατατάσσει κάθε του στιγμή σε ένα συγκεκριμένο τμήμα του Μπαούλου της Ιστορίας του Κόσμου. Μέσα σε αυτόν τον συμφυρμό των ιστορικών στιγμών, τα τείχη -με τη μορφή χρόνου, αποστάσεων, διαφορετικών γλωσσών, θρησκειών και χρωμάτων- πέφτουν ανάμεσα στους ανθρώπους αυτού του κόσμου (Διάλογοι μέσα στο χρόνο). Έτσι, ένας μεγαλόσχημος αξιωματούχος μιας σύγχρονης υπερδύναμης μπορεί να μιλήσει εφ' ίσοις όροις με ένα από τα θύματα της καταστροφής του Zeppelin Hinderburg στις 6 Μαΐου 1937 (Το ξέρατε όλοι, αλλά κανείς δε μας είπε τίποτα!), ένας σημερινός αρχιτέκτονας να μοιραστεί με τις σκέψεις του με κάποιον παλαιότερο συνάδελφό του από την Αρχαία Ελλάδα (Από το 'Ακρο της Πόλης), ενώ ένα θύμα του Πειράματος του Φιλαδέλφειας μπορεί να συζητήσει για όλα όσα τον ενώνουν με ένα σύγχρονο θύμα της Νέας Φιλαδέλφειας, έναν οργισμένο οπαδό που επίσης συμμετέχει σε ένα παιχνίδι χωρίς να γνωρίζει εκ των προτέρων τους όρους του.
Αυτούς που θα σκεφτούν (δικαιολογημένα!) «οπόση ματαιοδοξία εκ μέρους του, όπως εκδηλώνεται σε αυτό το εισαγωγικό σημείωμα για ένα έργο ενδεχομένως πρωτότυπο αλλά, σε κάθε περίπτωση μικρό από κάθε άποψη» που -πιθανότατα- θα παρασυρθεί στο πέρασμα του χρόνου (Πύργοι στην άμμο), τους καλώ να ιχνηλατίσουν χρηστικές πληροφορίες για την καθημερινή τους ζωή: έναν εναλλακτικό τρόπο αξιολόγησης των στιγμών (Απόδραση από το Αλκατράζ), ιστορικά στοιχεία που ανατρέπουν τα ειωθότα, για τα οποία όμως τα αποδεικτικά στοιχεία έχουν καταστραφεί, όπως το 14ο στοιχείο του Ευκλείδη (330-250 π.Χ.) που έγραψε τα -δεκατρία, στον αριθμό- "Στοιχεία" ένα βιβλίο σταθμό στην Ιστορία των μαθηματικών (Το 14ο Στοιχείο) αλλά και συνθήματα που τόσο αναγκαία είναι στη σημερινή εποχή (Το σύνθημα των 40ών μου γενεθλίων).
Στη χειρότερη περίπτωση, μετά από μια επίσκεψη στις σελίδες μου θα αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζετε τις πάπιες στον Εθνικό κήπο (Σε παρακολουθώ, να ξέρεις...) και ίσως νοιώσετε -όπως ένιωσα εγώ- την ματαιότητα της ερώτησης "Τί θα γίνω εγώ όταν μεγαλώσω;"


Η ανατροπή του χρόνου
Τελικά η «ανατροπή του χρόνου» δεν είναι τόσο δύσκολη υπόθεση όσο νόμιζα.
Όλα ξεκίνησαν όταν ανέσυρα από κάποιο ντουλάπι ένα ρολόι τσέπης, οικογενειακό κειμήλιο του οποίου η αισθητική -όπως αποδεινύεται- είναι αποδεκτή σε μια εποχή όπου ο χρόνος λες και γίνεται όλο και λιγότερος. Κι έτσι, αντικατέστησα το ρολόι του χεριού στο οποίο ανέτρεχα κάθε λίγο ακόμα κι αν δεν υπήρχε σοβαρός λόγος, με έναν μετρητή του χρόνου από άλλες εποχές.
Και επειδή για να δω τί ώρα είναι, πρέπει να ανασύρω το ρολόι από την τσέπη ακολουθώντας ένα μικρό τελετουγικό στο οποίο δεν είμαι ακόμη εξοικειωμένος, όλο και λιγότερο ανατρέχω στην αναζήτηση της ώρας και διαπιστώνω τελικά ότι τα αποτελέσματα δεν είναι τόσο οδυνηρά: και ο χρόνος κυλάει ούτως ή άλλως χωρίς να έχει ανάγκη την δική μου διαρκή παρακαλούθηση και εγώ απελευθερώνομαι από ένα αέναο κυνήγι που δεν μου προσφέρει τίποτα...


Ένας μοναχικός λύκος στο διαδίκτυο
Κι αν είμαι ένας μοναχικός λύκος στο διαδίκτυο, μόνος δεν είμαι.
Δε θέλω ν' αφήσω τις ευτυχισμένες μου στιγμές να ξεδιψάσουν την δίψα για ζωή κι ούτε τις θλιβερές να με πνίξουν στον ωκεανό της μελαγχολίας.
Κι αν μια μέρα αισθανθώ ότι έχω βρει όλες τις απαντήσεις, θα ξέρω ότι ήρθε η ώρα να φύγω. Μέχρι τότε, η διαδικτυακή μου κατοικία θα είναι ανοιχτή στους λύκους του διαδικτύου, μοναχικούς ή μη. Στο κάτω-κάτω, αυτό που χωρίζει τη μοναξιά από την επικοινωνία, είναι ένα "enter".


'Απαξ αισθανόμενα...
Κατά την ανάλυση και επεξεργασία της Ελληνικής γλώσσας -και δη της Αρχαίας Ελληνικής, που αποτελεί τον κορμό του σύγχρονου λεξιλογίου- προκύπτει πλήθος λέξεων που έχουν χρησιμοποιηθεί μόνο μια φορά («άπαξ λεγόμενα») και απλά η ύπαρξή τους έχει καταγραφεί. Πέρα όμως από αυτές τις μοναδικές λέξεις, υπάρχουν άραγε συναισθήματα, αγωνίες, στιγμές ανείπωτης χαράς και πόνου που έχει αισθανθεί μόνο μια φορά, μόνο ένας άνθρωπος από την αρχή αυτού του κόσμου (κάτι σαν «άπαξ αισθανόμενα»); Νομίζω πως όχι, αλλά βέβαια κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποδειχτεί, ούτε θα μπορέσει ποτέ.
Με βάση αυτό το σκεπτικό, τίποτα από όσα περιγράφονται σε αυτές τις ιστοσελίδες δεν είναι πρωτότυπο. Πρόκειται απλά για μια καταγραφή κάπως ασυνήθιστων ίσως, μύχιων για αρκετούς, μεταφυσικών για πολλούς άλλους, στιγμών και σημαδιών της ζωής, αυτής και κάποιων άλλων παράλληλων, που ίσως δεν είχαμε ποτέ τον χρόνο ή τη διάθεση να τους δώσουμε την προσήκουσα σημασία.
Κι αν, διαβάζοντας αυτά τα κείμενα βρείτε, πέρα και έξω από το διαρκώς ανανεούμενο σκηνικό όπου εξυφαίνεται η Αλήθεια της Ζωής, ψήγματα της δικής σας Αλήθειας, τότε αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είμαστε όλοι καρποί στο ίδιο δέντρο της ζωής. Απλώς, ένας συγγραφέας έχει ένα μοναδικό προνόμιο: μπορεί να αναφέρεται στην Αλήθεια της Ζωής, να την περιγράφει ίσως, ακόμα κι αν δεν την έχει ανακαλύψει.


Από την άλλη μεριά του τοίχου...
Αυτός ο τοίχος είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Ούτε ιδιαίτερο ψηλός ήταν, ούτε βρισκόταν πολύ μακριά από το σημείο που ζούσα. Αλλά δίσταζα, είχα αναστολές, φόβους που διογκώνονταν από την ανάγκη να μείνουν όλα ως είχαν, ώστε να μην διαταραχτεί η «ισορροπία» που μου προσέφερε ασφάλεια.
Τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολη η αναρρίχηση και το άλμα προς την άλλη πλευρά ήταν λυτρωτικό, ακόμα κι αν εκεί δεν βρήκα ακριβώς αυτά που ζητούσα. Μου έμεινε όμως η γλυκιά επίγευση του τολμήματος και η δυνατότητα επικοινωνίας με τους επισκέπτες των «στιγμών».
Η μόνη μου ανησυχία είναι μήπως κάποια στιγμή αρχίσω να αναπολώ αυτό που βρίσκεται από την άλλη μεριά του τοίχου...


Μόνος σε μια παραλία...
Κρατάω στα χέρια μου την υπέρτατη αλήθεια της ζωής... κι αντί να τη φυλακίσω για πάντα εκεί, την αφήνω να γλυστρίσει, να χαθεί σαν κόκκος άμμου μέσα από την παλάμη μου, για να ξανάρθει φέρνοντας μαζί της το δέος της μεγάλης αποκάλυψης.
Και όταν σβήνουν τα χρώματα και οι φωνές, μένω μόνος σε μια έρημη παραλία κυκλωμένος από βαθύ γκρι. Οι εικόνες των αγαπημένων μου σιγοτρέμουν κι εξαφανίζονται, αφήνοντας πίσω τους μια γλυκιά ανάμνηση. Χάνω το κουράγιο μου, κλείνω τα μάτια έτοιμος να βυθιστώ στην απόγνωση. Κι εκεί που πέφτω, ένα χέρι με χτυπάει στην πλάτη και με ειδοποιεί να ανοίξω τα μάτια μου: κι όταν τα ξανανοίγω βλέπω μέσα από τις σκοτεινές εικόνες που στροβιλίζονται ακόμα στο μυαλό μου ένα θαμπό φως να προβάλλει δειλά-δειλά. Κι όσο φωτίζει, όσο οι φωνές δυναμώνουν, τόσο συνδέομαι με τη Ζωή κι αισθάνομαι μια ακατανόητη αγάπη για όλους, μα όλους όσοι είναι γύρω μου, ακόμα και αν βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά ή πολλές ζωές πίσω.
Έχω ξαναβρεθεί μόνος σε αυτή την παραλία... αλλά ποτέ δεν έχω αισθανθεί μοναξιά.