Παρέκκλιση από το εγχειρίδιο της ζωής

Μέρος α': προχωρά ανύποπτος χωρίς να καταλαβαίνει

Εδώ ο Γέρων Ανατόλιος (άγιος άνθρωπος...) είχε αβεβαιότητα όσον αφορά στη σωστή επιτέλεση του ιερού του καθήκοντος (Προσεύχομαι εσφαλμένως ή ορθώς; αναρωτιόταν), είναι δυνατόν ο μεγάλος όγκος των πορευομένων στα τυφλά στο μονοπάτι της ζωής να μην αναρωτιέται από καιρού σε καιρό για την πορεία του;

Κοιτάζοντας πίσω την διαδρομή που διανύθηκε μέχρι την ώρα του λογισμού, προσπαθούμε να εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα για το υπόλοιπον της πορείας μέχρι το αναπότρεπτο τέλος της. Η ουσιαστική απορία που αναβλύβει αγωνιωδώς από μέσα μας, δεν είναι αν ζήσαμε πολλά ή λίγα: είναι αν ζήσαμε αυτά που το εγχειρίδιο της ζωής του καθενός μας είχε προδιαγράψει. Και τελικά, αν παραμένουν αβίωτες σε κάποιο σκοτεινό τμήμα της διαδρομής μας στιγμές ουσιαστικής ζωής που θα μπορούσαμε να είχαμε ζήσει αλλά δεν ζήσαμε. Αν δηλαδή έχουμε ζήσει μόνο αποσπασματικά κι αν αυτά τα ψήγματα δεν ανταποκρίνονται στα κριτήρια της ζωής έτσι όπως αυτά δείχνουν να ξεκαθαρίζουν όσο ωριμάζουμε, μεγαλώνουμε, φθίνουμε. Στενάχωρες σκέψεις. Δε μπορώ να φανταστώ οτι, από λάθος, ατυχία ή κακή συγκυρία, αυτός που μπορούσε να γράψει το τρίτο μέρος της τριλογίας Ιλιάδα-Οδύσεια-(?) ξόδεψε ανύποπτα τη ζωή του σαν υδραυλικός και, κάθε φορά που λάμβανε ένα ακατανόητο και ασαφές μήνυμα από μια αδιευκρίνιστη πηγή αναφορικά με αυτό το μονοπάτι που δεν είχε βαδίσει, άκουγε μια θυμωμένη φωνή να του λέει «να, από εδώ στάζει» κι έστρεφε την προσοχή του στην βρύση που έσταζε... εφιαλτικό δεν ακούγεται; Αν ποτέ του δεν κατάλαβε τί κρυβόταν μέσα του, φεύγοντας από τον μάταιο αυτόν κόσμο, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχε στο μυαλό του στίχους και μυθοπλασίες, αλλά σιφόνια και βρύσες.

Μέρος β': Και ξαφνικά (νομίζει οτι) βλέπει την αλήθεια και παίρνει μέτρα

Τραβάει με σιγουριά μια γραμμή στο βιβλίο της ζωής του σαν όριο: ως εδώ, όχι πιο κάτω. Και μετά, όταν κατακάθεται η σκόνη του καλπασμού, ξανα-ανοίγει το βιβλίο και δειλά μετακινεί τη γραμμή που είχε χαράξει: λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω. Διακριτικά. Βεβαιώνεται οτι δεν τον βλέπει κανείς και ξαναπροσδιορίζει τα όριά του στη ζωή. Κι από αύριο, όταν με το καλό θα έχει χαράξει μια καινούργια ημέρα, θα μπορεί να βροντοφωνάζει οτι δεν προτίθεται να υπαναχωρήσει από τις γραμμές που έχει χαράξει... «αρχές» θα τις αποκαλεί αυτές τις καϋμένες τις γραμμούλες που τις μετακινεί πάνω-κάτω όλη την ώρα! Οι αξίες αλλάζουν, πάνε κι έρχονται σαν την απλωμένη μπουγάδα στην αυλή ενός νησιού της ανατολικής Μεσογείου την ώρα του μελτεμιού το κατακαλόκαιρο: μικρό το κακό, σε λίγο θα κοπάσει κι όλα θα δείχνουν καλά.

Η ψευδαισθησία της ακινησίας και της σταθερότητας κάτω από ακίνητα τα πόδια μας που μένουν καρφωμένα σ' ένα αθόρυβο βαγόνι της υπερ-ταχείας στην "ευθεία" προς το Στρασβούργο, σε απόσταση 193 χιλιομέτρων από την "Γκαρ ντε λ' Εστ" με 560 χλμ. την ώρα.


<<

Επιστροφή στην κεντρική σελίδα

Επικοινωνία

© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης