 |
|
|
|
|
||
|
Το κρυμμένο φεγγάρι Δοκίμια-ωδές στη ζωή, καρποί της αέναης αναζήτησης του γλυκού μυστηρίου της μέσα από ένα επώδυνο, αλλά απολαυστικό ταξίδι. |
|
|||||
|
Ο πατέρας μου έμεινε ψύχραιμος στη θέση του και σκέφτηκε για λίγο πριν μου απαντήσει. Ήταν βέβαια άλλες εποχές τότε, αλλά όσο το σκέφτομαι, η αγωνία ενός πατέρα όταν ακούει από τα χείλη του 17άχρονου γιου του μια τόσο δραματική δήλωση, είναι πάντα η ίδια. «Λοιπόν μπαμπά, αποφάσισα να παντρευτώ!» «Είσαι σίγουρος; Το έχεις σκεφτεί καλά; Αυτές τις αποφάσεις δεν πρέπει να τις παίρνει κανείς βιαστικά, έτσι δεν είναι;» Πολλά χρόνια αργότερα σε ανύποπτη στιγμή, ο πατέρας μου, μου αποκάλυψε ότι εκείνο το απόγευμα που του ανακοίνωσα τη μεγάλη μου απόφαση, του είχαν κοπεί τα πόδια: Δεν ήμουν το πλέον ώριμο παιδί του κόσμου, αυτό ήταν σίγουρο, ούτε είχα χορτάσει στα 17 μου χρόνια από εμπειρίες της ζωής. Κι ακόμα, ποτέ μέχρι εκείνη τη μέρα δεν του είχα ξανασυζητήσει για θέμα γάμου, άρα δε θα μπορούσε να είναι καθόλου σίγουρος ότι δε θα πραγματοποιούσα την... απειλή μου! Έκανε μια προσευχή και πήρε μια βαθιά ανάσα (όλα αυτά έγιναν με εσωτερικές διεργασίες, εμένα δεν μου έδειξε τίποτα που να φανερώνει αγωνία), με κοίταξε στοργικά και μου είπε: «Αν αυτό θέλεις πραγματικά, αυτό να κάνεις. Eλπίζω βέβαια να μας δοθεί η ευκαιρία τις επόμενες μέρες να τα ξαναπούμε για το θέμα του γάμου σου.» Η ιδέα του γάμου, μου πέρασε λίγες μέρες αργότερα. Κι ο πατέρας μου δεν μου έδειξε ποτέ την ανακούφισή του γι αυτό, ίσως για να μη προσβάλλει. Πριν από λίγες μέρες αισθάνθηκα, μέσα στον ύπνο μου, ένα χέρι να με σκουντάει: «Μπαμπά ξύπνα, θέλω να σου μιλήσω για κάτι πολύ σοβαρό!». Άνοιξα με δυσκολία τα μάτια μου και κοίταξα το ρολόι: ήταν 5 το πρωί! «Η ιστορία επαναλαμβάνεται» σκέφτηκα μέσα στον ύπνο μου με κάποια συγκίνηση φέρνοντας αυτόματα στο μυαλό μου τη δική μου ιστορία, «το παιδί θέλει να μου μιλήσει για κάτι πολύ σοβαρό που το απασχολεί». Σηκώθηκα με πολύ σοβαρό ύφος και έφτιαξα ένα διπλό ελληνικό καφέ για να ανοίξει το μάτι μου: έπρεπε να είμαι σε εγρήγορση για να ακούσω τα μεγάλα νέα από το Νίκο. «Σε ακούω γιε μου, για τί θέλεις να μιλήσουμε;»
«Θέλω να μιλήσουμε για πλαστελίνη!» Βέβαια, μου είχε διαφύγει: ο Νίκος είναι μόλις 4 ετών, για τί άλλο να μου μιλήσει; Για την ιστορία, πάντως, η -διάρκειας περίπου μισής ώρας- συζήτηση για πλαστελίνη, μου φάνηκε απολαυστική! Δευτέρα 1 Ιουλίου 2002
|
||||||
|
||||||
Ο Νίκος είχε καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία είχα δώσει σε αυτήν την στιγμή, κάθισε απέναντι μου και με σοβαρό ύφος μου είπε:Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2016: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης