Μια χαρά μυτούλα, ωραίο σώμα!

Έχει μια χαρά μυτούλα και ωραίο σώμα, είπε ο καλοβαλμένος πενηντάρης κύριος με τα ευγενικά χαρακτηριστικά. Αλλά μου φαίνεται άγουρο, συμπλήρωσε.

Χωρίς αμφιβολία, αυτό ήταν ένα γεγονός που προβλημάτισε όλη την ομάδα. Συμφωνήσαμε όλοι με την αυτήν την διαπίστωση και κουνήσαμε τα κεφάλια μας προβληματισμένοι.

Προσωπικά, θα το έβαζα στο βαρέλι για ένα εξάμηνο!

Αυτό του χρειαζόταν. Κατά το διάστημα των έξι μηνών που θα ήταν κλεισμένο στο δρύινο βαρέλι, θα είχε όλον το χρόνο ώστε να ωριμάσει. Και μετά, όταν θα ερχόταν πάλι η ώρα να εξεταστεί από την ομάδα των κριτών, κανένας δε θα μπορούσε να κατηγορήσει αυτόν που άνοιξε αυτό το μπουκάλι για «παιδεραστία»!!! (*)

Δεν φαντάζομαι να με παρεξηγήσατε, σε οινογνωσίες αναφερόμουν τόση ώρα και σε σχόλια μελών της ομάδας για κρασιά που ανοίχτηκαν πριν από την ώρα τους!

Ο κόσμος του οίνου... ένας υπέροχος κόσμος που μας συνδέει με τη μητέρα γη. Ο οίνος είναι σαν το παιδί μας που το βλέπουμε να μεγαλώνει, ένα ανάγκη την φροντίδα μας αλλά κάποια στιγμή, αν όλα πάνε καλά, θα μας δώσει μια ικανοποίηση που θα μας αποζημιώσει για όλες τις θυσίες και τις αγωνίες που περάσαμε. Και μετά, από παιδί μας θα γίνει αδελφός, σύντροφος στις πιο πολύτιμες στιγμές.

Όταν είχα ξεκινήσει τα σεμινάρια οινογνωσίας αισθανόμουν ότι είχα πέσει με αλεξίπτωτο σε ένα χώρο όπου υπήρχαν μόνο άνθρωποι που έβλεπαν την οινογνωσία επαγγελματικά: τί γύρευα εγώ εκεί; Γύρω μου υπήρχαν χημικοί, υπεύθυνοι καβών και πολυκαταστημάτων σε θέματα οίνου, ιδιοκτήτες εστιατορίων και μελλοντικοί οινοχόοι σε φημισμένα εστιατόρια και γόνοι οικογενειών με παράδοση στην παραγωγή οίνου.

Κοίταζα απορημένος τους «συμμαθητές» μου να βάζουν μια μικρή γουλιά στον ουρανίσκο και μετά, αργά, βασανιστικά, απολαυστικά (!) να καταθέτουν τις εκτιμήσεις τους:

Δεν το είχα καταλάβει, δεν είχα αισθανθεί το σύκο (που ήταν μάλιστα και πατημένο!) στις λίγες σταγόνες που είχα στο στόμα μου, ούτε το σάπιο δαμάσκηνο, ούτε το μαραμένο τριαντάφυλλο... το ομολογώ!

Αλλά μέσα από αυτή την ορολογία που απελευθερώνει την πλέον δημιουργική πλευρά του εαυτού μας που ίσως έμεινε φυλακισμένη και αναζητούσε τρόπο να βγει στην επιφάνεια, πίσω από εκφράσεις εντυπωσιασμού (των άλλων αλλά και του ίδιου του εαυτού μας!), βρέθηκα τελικά στο στοιχείο μου: η «καλπάζουσα εικονοπλασία του περίγυρου» την οποία μου είχε αποδώσει ένας καθηγητής στο Λύκειο, βρήκε επιτέλους την τέλεια εφαρμογή της! Μετέφερα εικόνες και αρώματα ζωής που με περιέβαλαν σε λέξεις και εκφράσεις περιγραφικές, τιθάσευσα μια τάση αερολογίας που έχουν στην αρχή όλοι όσοι περνούν από την πύλη του οίνου και τον έβαλα, όχι μόνο στο τραπέζι μου αλλά και την καρδιά μου.

Κι όταν κάποιες φορές, ευρισκόμενος σε εύθυμη διάθεση ανάμεσα σε αγαπημένους φίλους, οι όποιες γνώσεις έχω αποκτήσει ελέγχονται από την ομήγυρη, υπάρχει πάντα ο τρόπος διαφυγής για να καλυφθούν λάθη που ίσως να φάνταζαν παιδαριώδη για έναν διπλωματούχο οινογνώστη που με μάτια υγρά, σα από δάκρυα στο ποτήρι της τουλίπας, θα έλεγε δαγκώνοντας με πίκρα τα χείλη του:

Πρέπει κάτι να συνέβη στην οινοποίηση, δεν εξηγείται αλλιώς... αυτές οι καιρικές συνθήκες φέτος, μας έκαναν άνω-κάτω.. και οι φελλοί, αυτοί οι νέας τεχνολογίας φελλοί με μπέρδεψαν... έπρεπε να το φανταστώ, κάτι συνέβη στη ζύμωση!

(*) Όρος που χρησιμοποιείται ενίοτε όταν ανοιχθεί ένα μπουκάλι πριν από την ώρα του, χωρίς να έχουν προλάβει να αναπτυχθούν τα αρώματα των ποικιλιών από τις οποίες προήλθε το κρασί!

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2002

<    >    ^