Καλά πέρασα

Εκείνο το βράδυ, το μέρος ήταν γεμάτο από «Αισθάνομαι τόσο όμορφα που είμαι ένας από εμάς». Και γελούσαν, ευτυχισμένοι που είχαν τη δυνατότητα να επαίρονται τόσο αβίαστα και χωρίς κανείς να τους εγκαλεί για κληροδοτήματα (από προγόνους ή την τύχη, δεν έχει σημασία) που άστραφταν κάνω από τον ειδικό φωτισμό της βραδιάς που τα αναδείκνυε.

Και μέσα σε αυτήν την υπέροχη ομάδα των «Αισθάνομαι τόσο όμορφα που είμαι ένας από εμάς», υπήρχαν και μερικοί από τους «Σας καμαρώνω απ' έξω, αλλά προσπαθώ φιλότιμα να γίνω ένας από εσάς». Έδειχναν κάπως αμήχανοι, αλλά προσπαθούσαν να αρπάξουν στον αέρα λέξεις, ακόμα και εκφράσεις που, αν οικειοποιούνταν, θα τους έφερναν -πίστευαν- πιο κοντά στο μεγάλο στόχο.

Κάπως αποστασιοποιημένοι στέκονταν οι «Ωραία είναι να είμαι ένας από εμάς, αλλά εγώ είμαι ακόμα καλύτερος». Δέχονταν φιλικά να συνυπάρχουν με τους «Αισθάνομαι τόσο όμορφα που είμαι ένας από εμάς», ενώ απλά ανέχονταν τους «Σας καμαρώνω απ' έξω, αλλά προσπαθώ φιλότιμα να γίνω ένας από εσάς». Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων είναι ερμητικά κλειστή σε οποιαδήποτε προσπάθεια επικοινωνίας από οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Όποιος θέλει μπορεί να τους απευθύνει το λόγο (δεν είναι δα ανόητοι σνομπ), αλλά οι κουβέντες που κατευθύνονται προς τα πάνω τους θα συντριβούν στις ασπίδες προστασίας και τα φιλικά χαμόγελα απόρριψης που υψώνουν. Κι έτσι, χωρίς κανείς άλλος να έχει βήμα στη συνείδησή τους, ψηφίζουν μόνοι τους και υπερψηφίζουν την υπέροχη στάση τους απέναντι στη ζωή.

Και μέσα σε όλους, υπήρχε και ένας «Σας αγαπώ όλους, αλλά τί γυρεύω εγώ εδώ;».

Καλά πέρασα.

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2002

<    >    ^