Μην πιστεύετε σε αόρατους μεταφυσικούς κανόνες!

Η αλήθεια είναι ότι με είχε προειδοποιήσει η γυναίκα μου: μην αφήνεις τα κλειδιά του αυτοκινήτου πάνω στο τραπέζι γιατί ο Πέτρος (ο ηλικίας 2 ετών γιος μου) τα πειράζει όλα.

Υπήρχε βέβαια και ένα ιστορικό ανάλογων περιστατικών: ένα αθλητικό παπούτσι του Νίκου (του μεγάλου μου γιου ηλικίας 4 ετών) πήρε το δρόμο -όπως καταλάβαμε εκ των υστέρων- για το καλάθι των απορριμμάτων και πετάχτηκε άδοξα. Μας φάνηκε χαριτωμένο, συμβαίνουν αυτά σκεφτήκαμε κοιτάζοντας το ταίρι του παπουτσιού που μας είχε απομείνει και ήταν πλέον καταδικασμένο να μείνει μόνο του.

Η ύβρις: δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο σε εμένα σκεφτόμουν, είμαι στέλεχος αντιπροσωπείας αυτοκινήτων και η μητέρα φύση έχει εφοδιάσει -με έναν απροσδιόριστο, μεταφυσικό τρόπο- τα παιδιά αυτών των γονέων με ένα φίλτρο που αποτρέπει τέτοια περιστατικά.

Η κάθαρσις: τα κλειδιά μου εξαφανίστηκαν, κάπου πετάχτηκαν, κάπου κρύφτηκαν, πάντως μετά από ένα Σαββατοκύριακο ατελέσφορης αναζήτησής τους σε κάθε γωνία του σπιτιού, τη Δευτέρα πήγα στο γραφείο μου με ταξί, ενώ το αυτοκίνητό παρέμενε καμαρωτό -αλλά και κλειδωμένο- έξω από το σπίτι!

Στις αιτιάσεις μου προς τον Πέτρο, «πού είναι τα κλειδιά;», λάμβανα μια χαμογελαστή απάντηση και μια χειρονομία: πάνω στο τραπέζι, πόσες φορές θα στα δείξω, αχ αυτοί οι γονείς, πόσο μας κουράζουν! Ναι τα κλειδιά ήταν πράγματι πάνω στο τραπέζι, αλλά επρόκειτο για τα κλειδιά του σπιτιού και όχι του αυτοκινήτου. Έστω κι αυτά, έστω κι έτσι, τα έσωσα!

Γι αυτό, παρακαλώ να μην με παρεξηγήσετε αν με δείτε να κρατάω σφιχτά, σα να έχω έντονο το αίσθημα της ιδιοκτησίας, τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου -τα δεύτερα που πήρα από την εταιρία μετά την περιπέτεια!

Έχω μεταφυσικές ανησυχίες, πιστεύω ότι υπάρχουν αόρατοι κανόνες που διέπουν το σύμπαν αλλά είμαι πλέον σίγουρος για ένα πράγμα: οι γονείς-στελέχη αντιπροσωπειών αυτοκινήτων, δεν προστατεύονται από προστατευτική αψίδα που αποτρέπει τα παιδιά τους να κρύβουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου.

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2002

<    >    ^