Είμαι η νεαρή φοιτήτρια που βρισκόταν στο λεωφορείο την ώρα που το προσπέρασες οδηγώντας το θεαματικό σπορ σου αυτοκίνητο. Το ίδιο βράδυ έχασα τη μητέρα μου. Δεν με πρόσεξες, εκείνη την ώρα προσπαθούσες να δυναμώσεις κι άλλο τη μουσική (αν και ήταν ήδη πολύ δυνατά!). Ούτε κι εγώ σε πρόσεξα όμως, ήμουν βυθισμένη διαβάζοντας την Ασκητική του Καζαντζάκη. Πόσες φορές έχω διαβάσει αυτό το βιβλίο, δεν ξέρω. Όταν είμαι μόνη μου αυτό το βιβλίο κρατά τις αισθήσεις μου ζωντανές, ακόμα κι όταν είμαι βυθισμένη στη μελέτη του.

Σε είδα αργότερα όταν ήρθες να πληρωθείς για την τελετή της μητέρας μου. Πλήρωσα κι εγώ για το σπορ σου αυτοκίνητο...

Είμαι ο οπαδός με μακριά μαλλιά και την κοτσίδα που βρισκόταν στην απέναντι κερκίδα από την δική εκείνο το απόγευμα στο μεγάλο ντέρμπυ. Δεν με πρόσεξες, ούτε κι εγώ σε πρόσεξα. Εκείνη την ώρα είχαμε και οι δύο στο μυαλό μας την ανάγκη για εκτόνωση. Μπορεί απλώς κάποιες από τις βρισιές του ενός να έφθασαν στ' αυτιά του άλλου. Τίποτα σοβαρό.

Αργότερα (δέκα, δώδεκα χρόνια, δε μπορώ να πω με σιγουριά) ο αδελφός σου παντρεύτηκε την αδελφή μου. Ίσως έπρεπε να σου είχα ανοίξει το κεφάλι εκείνο το απόγευμα: η αδελφή μου υπέφερε και τελικά χώρισε.

Είμαι ο κομψευόμενος νεαρός που καθόταν με την παρέα του στο Jazz Bistro που ήταν πολύ της μόδας εκείνη την εποχή. Πέρασες από μπροστά μου με αισθησιακές κινήσεις χωρίς να με κοιτάξεις. Ούτε κι εγώ σε κοίταξα, εκείνη την ώρα ήμουν απορροφημένος παίζοντας με το λεμόνι που επέπλεε στην βότκα μου.

Συναντηθήκαμε είκοσι χρόνια αργότερα και σήμερα κλείνουμε επτά χρόνια γάμου. Μάλλον καλύτερα που δεν βρεθήκαμε την πρώτη φορά...

Είμαι τι διπλανό παιδάκι της παιδικής χαράς. Πολλές φορές παίζουμε μαζί, μια φορά μάλιστα σου είχα ανοίξει το κεφάλι με μια πέτρα που έριξα, έτσι για αστείο. Έπεσες κάτω κλαίγοντας, πρέπει να πονούσες πολύ. Δεν ξέρω τι έγινε τελικά γιατί έφυγα τρέχοντας μετά το συμβάν.

Μπορεί να ξαναβρεθούμε αργότερα στη ζωή μας, μπορεί να γίνουμε και φίλοι. Ίσως να γίνουμε και συνεταίροι, είμαι ανοιχτός σε κάθε ενδιαφέρουσα επαγγελματική πρόταση, απλώς τώρα δεν ασχολούμαι μ' αυτά... είμαι μόλις πέντε ετών, βλέπεις!

Είμαι ο αξύριστος άντρας που είχε μια βίαια ερωτική συνέρευση μαζί σου στις τουαλέτες εκείνου του σκοτεινού μπαρ. Ήμουν μεθυσμένος, μάλλον δεν ήξερα τι έκανα. Κι εσύ μεθυσμένη ήσουν. Ίσως ήθελες να εκδικηθείς κάποιον, γιαυτό ενέδωσες τόσο εύκολα στη ζωώδη πρόσκλησή μου. Δε σε θυμάμαι καθόλου, αν σε έβλεπα την άλλη μέρα στον δρόμο, δε θα σε αναγνώριζα.

Τί ειρωνεία, σήμερα -πενήντα χρόνια αργότερα- να καθόμαστε και οι δύο στα παγκάκια της παιδικής χαράς της γειτονιάς μας χωρίς να μιλάμε, ούτε καν να κοιταζόμαστε. Δε βλέπουμε και καλά στην ηλικία μας εξάλλου!