Μια ρυθμική άσκηση ζωής

Τα χρειαζόμαστε άραγε κάτι τέτοια για να νοιώσουμε ζωντανοί;

Είχαν περάσει είκοσι τέσσερα χρόνια από την τελευταία φορά που έπαιξα σε συναυλία. Και να που επαναλήφθηκε πρόσφατα μια ρυθμική άσκηση ζωής: μια ζωντανή εμφάνιση μπροστά σε καμιά εκατοστή φίλους, γνωστούς και άγνωστους και μάλιστα με ένα αρκετά πλούσιο "σετ" περίπου 30 κομματιών!

Δεν μπόρεσα να διαπιστώσω αν το ύφος των θεατών ήταν ύφος απορίας ή έκπληξης. Ούτε ασφαλώς θα μπορούσα να ανατρέξω με λεπτομέρειες στον τρόπο που αποδόθηκαν τα κομμάτια και να κάνω επί μέρους σχόλια για ατέλειες ή δυνατά σημεία της εμφάνισης. Χαμόγελα είδα, γλυκά λόγια αποδοχής άκουσα κι ένιωσα την αδρεναλίνη να κυλάει κι ώρες-ώρες να με παρασύρει...

Τώρα που έσβησαν τα φώτα ευχαριστώ τον Ουρανό που με βοήθησε να ικανοποιήσω με αξιοπρέπεια τις ροκ φαντασιώσεις μου.

Και τώρα, πίσω σε πιο συμβατικές -αλλά ενδεχομένως εξίσου ενδιαφέρουσες- εκφάνσεις ζωής!

Για την ιστορία, οι Lava της συναυλίας απαρτίζονταν από τους:
Αλέξανδρο (κιθάρα, τραγούδι), Κωνσταντίνο (drums), Σταύρο (μπάσο, τραγούδι), Δημήτρη (κιθάρα), Νίκο (κρουστά), Αθηνά (πλήκτρα).

'Aλλα –σχετικά- κείμενα:
Στιγμές στο Χρόνο
Αντίο Ροκιά
Σημάδια: Ένα παράθυρο κλείνει...
Δέκατο Σημάδι: Ίδιο τραγούδι, άλλη ζωή
Το κρυμμένο φεγγάρι
Τελικά, ποιος είναι αυτός ο «Τέλειος Ψεύτης»;
Ακόμα πιο βαθύ μωβ
Εδώ, σήμερα...
Διάλογοι μέσα στο Χρόνο
Μπα-ρόκ συναντήσεις μέσα στον καπνό
Στιγμές στο Χρόνο - Επαναφορά
Ροκ σαν άλλοτε

<    >    ^