 |
|
|
|
|
|
ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ Ζούμε σε αυτό που οι προηγούμενοι αποκαλούσαν «μέλλον» και οι επόμενοι θα αποκαλούν «παρελθόν». Το μόνο που μας κρατάει συνδεδεμένους είναι οι στιγμές... |
|
|||
Αυτή η ψυχική εμπειρία μου είχε λείψει όλα αυτά τα χρόνια. Και τώρα που το σκέφτομαι, πόσα είναι τα πράγματα του παρελθόντος που επανέρχονται στη ζωή μας (να επανέλθουν στη μνήμη είναι εύκολο, όταν επανέρχομαι στην καθημερινή ζωή αρχίζει να σοβαρεύει το θέμα!!!) χωρίς να μας δημιουργούν τύψεις ή πίκρα; Η επανένωση μιας ροκ μπάντας μετά από 23 χρόνια είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση που δημιουργεί συγκίνηση που δεν ξεπερνάει τα όρια της απόλαυσης, ένταση που μπορεί να φτάσει στα όρια του ηλεκτρισμού και ατέλειωτη τάση παλινπαιδισμού που ποτέ δεν υπερβαίνει τα όρια της αξιοπρέπειας. Είμαστε λίγο πολύ οι ίδιοι, κάπως πιο ώριμοι (αυτό δεν κάνει καθόλου κακό στην ροκ!), πιο συμβιβασμένοι με το σύστημα (αυτό κάνει!). Κι όσο για τις συναυλίες (μακρινό, πολύ μακρινό όνειρο...), δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε, ούτε ντρεπόμαστε γι αυτό που μας συμβαίνει.... κι εξάλλου, υπάρχει πάντα ο ξηρός πάγος (με τη μορφή καπνού για τους θεατές) που μπορεί να κρύψει τυχόν ατέλειες! Η ίδια γλυκειά αγωνία κατά την διάρκεια του κουρδίσματος των οργάνων (πριν ξεκινήσει η πρόβα) , τα ίδια ξενέρωτα αστεία εις βάρος του ντράμμερ όταν μοιράζονται οι παρτιτούρες πριν αρχίσουμε επειδή αυτός δεν «διαβάζει μουσική» και το ίδιο αξεπέραστο συναίσθημα μιας συμ-πορείας με τα υπόλοιπα μέλη που αποτελούν πλέον (και πάλι) οικογένεια. Ομολογώ πάντως ότι, όταν στην τάξη του μικρού μου γιου συζητούσαν τα παιδιά «τί δουλειά κάνει ο μπαμπάς τους», αισθάνθηκα παράξενα όταν έμαθα ότι ο Πέτρος δήλωσε «ο μπαμπάς μου είναι ντράμμερ!»....... Οι στίχοι του τραγουδιού που περιγράφει αυτό που μας συνέβη είναι
ενδεικτικοί: 'Aλλα κείμενά μου με «βράχινη» υφή:
|
||||
|
||||