Το κρυμμένο φεγγάρι
Δοκίμια-ωδές στη ζωή, καρποί της αέναης αναζήτησης του γλυκού μυστηρίου της μέσα από ένα επώδυνο, αλλά απολαυστικό ταξίδι.
 


Τελικά, ποιος είναι αυτός ο «Τέλειος Ψεύτης»;

 
 

Ήταν Ιούνιος του 2003 όταν έγραφα το κείμενο του «Τέλειου Ψεύτη».

Αρκετοί από τους φιλοξενούμενους των σελίδων μου άρχισαν να αναρωτιούνται: ποιόν εννοεί, άραγε; Κάποιον από τους «τριγύρω» ή μήπως -και- τον ίδιο του τον εαυτό;

Στενοί μου φίλοι, άνθρωποι που έζησαν και ζουν πολύ κοντά μου και άγνωστοι επισκέπτες του site μου, μπήκαν σε μεγάλα διλήμματα (Ο Τέλειος Ψεύτης - συμμετοχές). Και μαζί, κι εγώ ο ίδιος. Μα, ασφαλώς, κι εγώ γίνομαι ενίοτε αναγνώστης των κειμένων μου!

Προσπαθώντας να διακρίνω ποια από τα χαρακτηριστικά του «Τέλειου Ψεύτη» του κειμένου μου, τα δανείστηκα από την δική μου προσωπικότητα, ξεκίνησε η διαδικασία του Σκωτσέζικου ντους:
Ε όχι, δεν έχω αναγάγει το ψέμα σε τρόπο ζωής!

Αλλά η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές χρησιμοποιώ τη φαντασία μου για μικρές ή μεγαλύτερες πτήσεις. Και... ναι, έχω το βλέμμα του στραμμένο στον ουρανό κι ίσως προβάλλω αυτό το γεγονός στους άλλους περισσότερο απ' ότι θα έπρεπε...

Όχι, όχι, όχι!!!! Δεν έχω φωτοστέφανο, δεν το αξίζω και σε καμία περίπτωση δεν το προβάλλω... Ευτυχώς, προς στιγμή φοβήθηκα ότι σε εμένα αναφερόμουν αλλά τώρα λύθηκε πλέον αυτή η παρεξήγηση.

Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι δεν είμαι ιδιαίτερα ανεκτικός στα ψέματα και τις αδυναμίες των άλλων. Αλλά καθόλου ταλαίπωρος δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να φαίνεται όταν του συμβαίνουν θλιβερά ή άχαρα -μικρά, καθημερινά- γεγονότα. Τι φταίω εγώ αν στους άλλους -σε όλους τους άλλους!- δημιουργείται αυτή η εντύπωση;

«Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να γίνει τραγούδι» μου είπε ο Αλέξανδρος, ο κιθαρίστας και τραγουδιστής του γκρουπ μας. Αν ήξερε ο Αλέξανδρος σε τι μπελάδες θα με έβαζαν αυτά τα λόγια...

«Μιλάω μ' εσένα
Μα κοιτάζω τον καθρέφτη μου
Τέλειε ψεύτη, του Χρόνου κλέφτη»

Ευτυχώς, τα πράγματα μπορούν να εξηγηθούν με πολλούς τρόπους:
Μιλάω με τον Τέλειο Ψεύτη και τον σαρκάζω, ενώ συγχρόνως κοιτάζω το καθρέφτη όπου αντικρίζω ένα οικείο πρόσωπο που με καταλαβαίνει...

Πάντως το κείμενο έγινε στίχοι, οι στίχοι τραγούδι και το τραγούδι αυτό μου αρέσει πολύ. Και για να δείτε ότι τα όσα αναφέρω για τον «Τέλειο Ψεύτη» δε με αφορούν, δηλώνω κατηγορηματικά ότι η παραπάνω φωτογραφία είναι τραβηγμένη παλαιότερα, δεν έχουν περάσει όμως από τότε περισσότερα από 22 χρόνια!

 
     

<    >    ^