Ο τέλειος ψεύτης.

Κάθε κλίμα, ευνοεί την ευδοκίμηση συγκεκριμένων οργανισμών.

Tο κλίμα της σημερινής εποχής ευνοεί την ευδοκίμηση των ψευτών: Όχι τους μικρο-ψεύτες που μπορεί να ξεφύγουν από τα χείλη τους ασήμαντες ανακρίβειες, στην προσπάθειά τους να αποκομίσουν κέρδη που κατά βάθος ξέρουν ότι δεν έχουν να τους προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο. Αυτούς τους άλλους ευνοεί, που έχουν ανάγει το ψέμα σε τρόπο ζωής και διάγουν ασκώντας την τεχνική του τέλεια ώστε και οι ίδιοι δεν μπορούν πλέον να ξεχωρίσουν την αλήθεια του άλλου από το ψέμα το δικό τους.

Ο κανένας μπορεί να γίνει ψεύτης, ο καθένας είναι εν δυνάμει ψεύτης ούτως ή άλλως. Πέρα όμως από το φυσικό χάρισμα του ψεύδεσθαι, υπάρχουν ορισμένες οδηγίες προς ναυτιλόμενους στο ψέμα. Αναφέρω -με επιφύλαξη- τους κανόνες του τέλειου ψεύτη στη σημερινή εποχή:

Πρέπει να μπορεί να πετάει σαν πουλί για ν' αποφεύγει τις κακοτοπιές -ασφαλώς και δεν χρειάζονται φτερά για να πετάξει κανείς, λίγο η φαντασία, λίγο η ικανότητα χειρισμού του λόγου, είναι αρκετές γι αυτές τις πτήσεις.

Πρέπει να έχει το βλέμμα του στραμμένο στον ουρανό. Δεν χρειάζεται να βρίσκεται εκεί η καρδιά του, αρκεί να κοιτάει προς τα εκεί και να βεβαιώνεται ότι οι άλλοι τον παρακολουθούν. Και στις κουβέντες, καλόν είναι να αφήνει να εννοηθεί ότι έχει ανοιχτή επικοινωνία με τον Ουρανό, αλλά βέβαια «από λόγους σεμνότητας ή επειδή έχει δώσει έναν όρκο σιωπής Εκεί», δεν μπορεί να πει περισσότερα. Και σε τελική ανάλυση αν δώσει κάποια λανθασμένη πληροφορία (αν πει ψέματα, βρε αδελφέ!) στον συνομιλητή του, μπορεί πάντα να προφασιστεί ότι την ώρα που άνοιγε το στόμα το μυαλό του ήταν αλλού, σε πράγματα πιο σημαντικά... και μάλιστα θα όφειλε να αισθάνεται τύψεις το θύμα του ψέμματος που διέκοψε την επαφή του θύτη με τον ουρανό, που τον συνέδεσε με τόσο ασήμαντα, γήινα πράγματα!

Κι όσο για το φωτοστέφανο (πώς είπατε, ήταν απλώς ο ήλιος που δύοντας έπεφτε στα μαλλιά του και από την γωνία που τον κοιτούσατε σας φάνηκε σαν φωτοστέφανο;), ποτέ κανέναν δεν τον πείραξε αυτό το αξεσουάρ. Τι σημασία έχει αν αυτοί που το αξίζουν αληθινά, δεν θέλουν να το προβάλλουν; Ο ήρωάς μας με έμφαση επιδεικνύει πόσο βαραίνει το κεφάλι του αυτό που με τον κατάλληλο φωτισμό μπορεί να φαίνεται σαν στεφάνι διάκρισης που τον διαχωρίζει από τους κοινούς ανθρώπους.

Πρέπει να αντιμετωπίζει με ανθρωπιά τα ψέμματα και τις αδυναμίες των ανθρώπων (των άλλων ανθρώπων, ασφαλώς!) και στις κατ' ιδίαν συζητήσεις να εξηγεί ότι δεν θα αφήσει τα λάθη τους να επηρεάσουν τη σχέση τους ...αφού σε αυτήν ούτως ή άλλως αυτός έχει το πάνω χέρι...

Πρέπει να δείχνει ότι κάθε άλλο παρά ταλαίπωρος είναι όταν του συμβαίνουν θλιβερά ή άχαρα -μικρά, καθημερινά- γεγονότα, αντίθετα φτάνει στο σημείο να τα απολαμβάνει. Το ξέρετε το χαμόγελο «μπορούσα να τα αποφύγω, αλλά μου αρέσει αυτό που μου συμβαίνει, με κάνει να αισθάνομαι σαν άνθρωπος (λες και δεν είναι)»; Ε, αυτό το χαμόγελο βοηθάει πολύ όταν φοριέται στο πρόσωπό του. Αφαιρεί αυτόματα από όλους τους άλλους ανθρώπους την χαιρέκακη απόλαυση των βασάνων που συμβαίνουν στον διπλανό.

Πρέπει να δείχνει πάντα πρόθυμος να τείνει χείρα βοηθείας προς τον διπλανό του αλλά συγχρόνως να αφήνει αβίαστα να διαφανεί ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν τη στιγμή που αυτός την έχει ανάγκη. Κι αυτό το ύφος κατανόησης «μη λες άλλα, ξέρω πως αισθάνεσαι», τον βγάζει πάντα από την δύσκολη θέση να συμπληρώσει την φράση του και να πει αυτό που πραγματικά είχε στο μυαλό του: «μη λες άλλα, βαριέμαι να σ' ακούσω, ξέρω πως αισθάνεσαι και δεν με ενδιαφέρει να μάθω περισσότερα».

Κυριακή, 1 Ιουνίου 2003

ΚΙ ΕΣΕΙΣ, ΠΟΙΟΝ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΩΣ ΤΟΝ ΤΕΛΕΙΟ ΨΕΥΤΗ;
ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΑΣ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟΥΝ ΣΤΟ SITE.

Διαβάστε και το Τελικά, ποιος είναι αυτός ο «Τέλειος Ψεύτης»;

<    >    ^