Βλέποντας από το μπαλκόνι την κρίση να έρχεται.

Έχει ο καιρός γυρίσματα κι όλα εδώ πληρώνονται. Κι έτσι κάθε τόσο (μη με ρωτάτε κάθε πόσο, δεν το γνωρίζω αυτό) έρχεται η ώρα της κρίσης που διατίθεται σε διάφορες συσκευασίες και εντάσεις.

Κι όλοι αυτοί που αποτελούν το ανθρώπινο σκηνικό κάθε κρίσης, δεν έχουν -τελικά- τόσο μεγάλη αξία και μπορούν να μπουν στην άκρη. Κι εξάλλου, όλοι οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν ανήκουν σε κάποια από τις ήδη γνωστές ομάδες που, στο πέρασμά μας από τη ζωή, έχουμε ξαναδεί.

Κι έτσι, αφού ο ανθρώπινος περίγυρος είναι λίγο-πολύ ο ίδιος, τί μένει να ζυγίσουμε από κάθε κρίση;

Μα, τον εαυτό μας, ασφαλώς!

Όσο μεγαλώνουμε και το πάτημα στη ζωή γίνεται πιο σταθερό, η έλευση αυτών των κρίσεων μπορεί να προβλεφτεί σε ικανό βαθμό. Σα να βγαίνεις στο μπαλκόνι για να δεις το τοπίο και κοιτάζοντας τον ορίζοντα μπορείς να διακρίνεις: έρχεται κρίση!

Βγήκε στο μπαλκόνι και είδε την κρίση να έρχεται. Πέρασαν δύσκολες, πολύ δύσκολες στιγμές στιγμές τον τελευταίο καιρό, αλλά όχι σαν την κρίση που βλέπει να τον περιμένει. Σε αυτές τις στιγμές συμμετείχε σαν κομπάρσος στο έργο ενός Μεγάλου Σκηνοθέτη χωρίς να μπορεί να επηρεάσει τα δρώμενα, μόνο να τα παρακολουθήσει σιωπηλός από κάποια γωνία του σκηνικού. Τώρα όμως, βλέπει καθαρά ότι η κρίση είναι προ των πυλών και στη διαχείρισή της ο ρόλος θα είναι ενεργός.

Δεν τον τρομάζουν όλα αυτά που του ξημερώνουν, ένα όμως φοβάται και για να το φοβάται, σημαίνει ότι έχει ήδη διαγνώσει ενοχλητικά ρινίσματα στην συμπεριφορά του όπως αρχίζει να διαγράφεται:

Να μη (ξανα;)γκρεμίσει αυτά που τόσο καιρό έχτιζε και τον έκαναν αποδεκτό -ή, έστω, ανεκτό- στον εαυτό του... Να μη κυλήσει σε ένα τρόπο διαχείρισης που να χαρακτηρίζεται από έλλειψη διακριτικότητας, διάθεση κουτσομπολιού και κακολογίας και έλλειψη καλών τρόπων και καλαισθησίας.

Τί το ήθελε να βγει στο μπαλκόνι;

Τρίτη, 29 Απριλίου 2003

<    >    ^