Όσα σου έδωσα, δικά μου είναι.

Έλεγε ένας πατέρας στο γιο του: Όσα σου έδωσα, δικά μου είναι. Κι αυτά τα λίγα που κράτησα για εμένα, αυτά τα έχω χάσει για πάντα!

Χαμένα, κερδισμένα...

Μάλλον περί αυτού πρόκειται, τελικά. Μια ζωή ολόκληρη, ένα αέναο κυνηγητό (αλήθεια, τι κυνηγάμε;) και κάθε τόσο στάση για αναγκαστική ξεκούραση και απολογισμό: τι έχασα, τι κέρδισα.

Και μετά τον απολογισμό, η αγωνία, τα παράπονα και οι τύψεις: μήπως δεν έπρεπε να δώσω τόσα πολλά (σε έναν εξ αρχής χαμένο αγώνα, αφού εξάλλου η θάλασσα δεν χορταίνει από γλυκό νερό), μήπως έπρεπε να δώσω λίγα ακόμα;

Κανείς όμως ποτέ δε μπορεί να μας πει έγκυρα πόσα ακριβώς έχουμε να δώσουμε και μέχρι πότε, ώστε να κάνουμε συνετή διαχείρισή τους και να μην τα σκορπάμε άδικα.

Κι απ' όλα αυτά τι μένει; Μια εκ των υστέρων αναπόληση γι αυτά που δώσαμε και θεωρούμε χαμένα και μια εξιδανίκευση της προσφοράς μας, ακόμα κι αν αυτή έγινε αυθόρμητα και όχι βάση σχεδίου.

Όσα σου έδωσα, δικά μου είναι. Κι αυτά τα λίγα που κράτησα για εμένα, αυτά τα έχω χάσει για πάντα!

Ισχύουν άραγε τα λόγια αυτά και σε άλλες περιπτώσεις προσφοράς εκτός από τους γονείς στα παιδιά τους;

Για τους ερωτευμένους προς το έτερον ήμισύ τους; Ναι, αλλά εκεί, αν κάτι δεν πάει καλά στην πορεία της σχέσης, οι προσφέροντες έχουν την συνήθεια να ζητάνε πιεστικά πίσω αυτά που έδωσαν ή πατάνε πάνω τους για να δημιουργήσουν τύψεις και να κερδίσουν λίγες ακόμη δανεικές ανάσες από αυτό που χάθηκε.

Για τους άλλους όμως; Τους άγνωστους, τους περαστικούς, τους κακοφτιαγμένους, τους άχρωμους, τους κακορίζικους; Γι αυτούς ισχύουν;

<    >    ^