Η ίδια η λογική σε αναγκάζει να την ξεπεράσεις...

Μένω μακρυά (συχνά τυχαία, χωρίς να το έχω επιδιώξει) από τη φθορά της καθημερινής πορείας, χωρίς πονηρές γωνίες γεμάτες πομπώδη γοητεία και ανακουφιστικές -πρόσκαιρα, έστω- στροφές.

Κι όσο ανασκαλεύω σαν λογικός και ψύχραιμος παρατηρητής αυτά που βλέπω και, κυρίως, αυτά που δε βλέπω στα στενά όρια της διαδρομής, νοιώθω την ανάγκη νε επεκτείνω αυτά τα όρια που μου φαίνονται πλέον τόσο περιοριστικά. Η ασφάλεια που μου προσφέρουν δε μου αρκεί.

Κι ενώ με την εξάγωνη λογική (δική μου ή των άλλων, μικρή σημασία έχει) είχα δώσει απαντήσεις που κάλυπταν τις ανησυχίες μου (τεχνιέντως αποφεύγω να αναφέρω το κρίσιμο σημείο των ερωτήσεων και περνάω κατευθείαν στις απαντήσεις), πιέζω τον εαυτό μου να ξαναμοιράσει την τράπουλα ... αφού πρώτα της έχω προσθέσει μερικά φύλλα ακόμα... και μετά κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα...

Η ίδια η λογική σε αναγκάζει να την ξεπεράσεις.

Μιλάνο, 15 Νοεμβρίου 2003

<    >    ^