Χορεύοντας σε έναν ρυθμό από άλλον κόσμο -χάλια, δηλαδή!

Πλησίασε με ξεκάθαρη αίσθηση του σκοπού προς την πίστα όπου λικνίζονταν συμβατικά, κουρασμένα σώματα ή -ακόμα χειρότερα!- ξεκούραστα σώματα κουρασμένων ψυχών.

Γεμάτη ρυθμό και νεύρο, αποπνέοντας έναν παράταιρο (σε σχέση με την αισθητική της βραδιάς) αισθησιασμό, ξεκίνησε τον χορό της, σίγουρη ότι σε λίγη ώρα όλα τα βλέμματα θα βρίσκονταν στραμμένα πάνω της.

Οι κινήσεις της γυναίκας έντυναν ιδανικά τον ρυθμό. Μόνο που ο ρυθμός στον οποίον στροβιλιζόταν σίγουρα δεν ανήκε στο τραγούδι που άκουγαν και χόρευαν όλοι οι υπόλοιποι. Σα να φορούσε ένα αόρατο walkman στ' αυτιά της που έπαιζε ένα τελείως διαφορετικό κομμάτι!

Ίσως ήμουν ο μόνος άνθρωπος της βραδιάς που, αντί να επιβραβεύσει τις φιλότιμες ερωτικές κινήσεις της γυναίκας με ένα βλέμμα θαυμασμού ή έστω κοινωνικής αποδοκιμασίας που κρύβει καταπιεσμένη ερωτική διάθεση, εστίασε με -ευγενικά- ειρωνική διάθεση την προσοχή του στην έλλειψη ρυθμού της.

Η επόμενη μέρα με βρήκε με την εικόνα της «αισθησιακής άχαρης» (όπως ταξινομήθηκε στη συνείδησή μου η γυναίκα της προηγούμενης βραδιάς) αλλά μου δημιουργήθηκαν δευτερογενείς σκέψεις με αλληγορική διάθεση: ο καθένας μας μπορεί να «συλληφθεί να χορεύει άχαρα» ακολουθώντας έναν παράταιρο ρυθμό που δε συνάδει με την αισθητική του χώρου όπου βρέθηκε. Κι όμως τότε, επιδεικνύοντας υπέρμετρη καλοπιστία προς τον εαυτό μας, δε νοιώθουμε άχαροι, άρρυθμοι, ξένοι από το χώρο, αλλά απελευθερωμένοι που αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους έκφρασης...

Πάντως, πέρα από κάθε αλληγορική διάθεση που ξετρυπώνει πράγματα που ίσως ποτέ δεν υπήρξαν, η γυναίκα αυτή δεν είχε καμία αίσθηση του ρυθμού!

<    >    ^