Αντίο Ροκιά

Εισαγωγή
Στιγμές στο χρόνο
27 Ιουνίου
Στιγμές... χαμένες για πάντα
Αντίο Ροκιά
Συντρίμμια
Μια χαμένη ευκαιρία
Η 'Αρια Φυλή 3018 μ.Χ
Διάλογοι με τη σκιά
Η σελίδα του Θέμη στο 'Ιντερνετ

Ο αποχαιρετισμός στα όπλα ενός ροκά.

Μπαίνοντας στο bar αισθανόμουν σα να κάνω ταξίδι στο χρόνο. Προς τα πίσω. Όλες εκείνες οι ροκ στιγμές, πέρασαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα μπροστά από τα μάτια μου. Ήταν ωραίες στιγμές και θάθελα να τις ξαναζήσω. 'Αγριες; Όχι τόσο. Ανήσυχη ηλικία, τί να περιμένει κανείς;

Οι ήχοι από ένα ζωντανό συγκρότημα που έπαιζε ροκ, ξεχείλιζαν στη μικρή αίθουσα. Η καπνίλα, η μυρωδιά του αλκοόλ και των χνώτων, γινόταν έντονα αντιληπτή. Είναι δυνατό να μου φάνηκε ενοχλητική; Εμένα, που έλεγα οτι πίσω από το καθώς πρέπει νέο στυλ ζωής μου κρύβεται μια ροκ ψυχή;

Η μοναξιά του ροκά. Ακούς, χωρίς να προσέχεις γύρω σου και την βρίσκεις μόνος σου. Μου έκανε εντύπωση εκείνο το βράδυ, που κανένας δεν πρόσεχε τους μουσικούς. Τόσα χρόνια πίσω από την ντραμς μου, είχα πάντα την αίσθηση οτι όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω μου. Λες να έκανα λάθος τόσα χρόνια;

Ναι, είμαστε όλοι αδέλφια, η ροκ μας ενώνει και μας κάνει οικογένεια, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να με πατάει ο τεράστιος κύριος που είναι ψιλοτύφλα και κάθε τόσο πέφτει πάνω μου χαμογελώντας ηλίθια. Δε σε θέλω για αδελφό μου, ρε, εσένα. Την ξανθιά κοπέλα, μάλιστα. Τί, δηλαδή, να μην είμαστε επιλεκτικοί; Στο βωμό μιάς ισότητας όλων μας μπροστά στην ροκ, να θυσιάζουμε την αισθητική μας και τις αρχές μας;

Αναρωτιέμαι, σκεφτόμουνα έτσι τότε; Μάλλον όχι, αλλά ήταν άλλες εποχές. Τώρα που έχω πετύχει στην επαγγελματική μου ζωή, έχω γίνει αυστηρός με όλους... και με τον εαυτό μου, φυσικά.

'Ασε και τ' άλλο: καλή κι άγια η ροκ, έχει και ρυθμό και μελωδία αυτή η μουσική, αλλά μετά από πολύ σκέψη, καταλήγω οτι η πολύ φασαρία δε βοηθάει την ποιότητα να αναδειχτεί... σκέψη, είπα; Νόμιζα οτι η ροκ ήταν συναίσθημα, όχι λογική. Ότι μιλάς με την καρδιά σου, όχι με το μυαλό. Αλλά είπαμε, αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουμε κι εμείς.

Μεγαλώνουμε, κουραζόμαστε πιο εύκολα. Δε μπορούμε να έχουμε τις ίδιες απαιτήσεις από το σώμα μας με αυτές που είχαμε όταν είμαστε 18άρηδες.

Ούτε μπορούμε να πίνουμε και να μεθάμε. Έχουμε οικογένειες, ευθύνες. Τί θα πούμε στα παιδιά μας; Οτι ο πατέρας σου, ο ροκάς, είναι κάπως;

Αυτή η συζήτηση με τον εαυτό μου, πονάει... ή μήπως απλά με ενοχλεί; Το συμπέρασμα στο οποίο θα καταλήξω, το βλέπω να έρχεται, είναι οτι τα τελευταία χρόνια διατέλεσα γιαλαντζί ροκάς.

Προτιμώ μια ηρωική, επική ροκ έξοδο: αντίο ροκιά!

Κριτικές

Από την παρουσίαση του βιβλίου στον κινηματογράφο "'Αστρον"