Στιγμές... χαμένες για πάντα

Εισαγωγή
Στιγμές στο χρόνο
27 Ιουνίου
Στιγμές... χαμένες για πάντα
Αντίο Ροκιά
Συντρίμμια
Μια χαμένη ευκαιρία
Η 'Αρια Φυλή 3018 μ.Χ
Διάλογοι με τη σκιά
Η σελίδα του Θέμη στο 'Ιντερνετ

"Τις διακοπές μου στο Μεξικό το 2002. Δυο βδομάδες κράτησαν. Ήταν λίγες μέρες πριν από το μεγάλο σεισμό...πριν καταστραφούν ολοκληρωτικά τα μνημεία των Ίνκας. Ήταν..."

"Δεν χρειάζεται να μας εξηγείς, είμαστε αρκετά έξυπνοι για να καταλάβουμε τι πόνταρες. Μέσα. Τρεις ρηγάδες".

Ο Αλέξανδρος Χ.Α. 523695215 πέταξε θυμωμένος τα χαρτιά πάνω στο τραπέζι. Είχε τρεις ντάμες.

"Μην κάνεις έτσι, δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο οι διακοπές στο Μεξικό, ήταν;"

Είχε χάσει πολλά σήμερα. Πάντα έχανε, αλλά σήμερα είχε παραγίνει το κακό. Σε καιρούς που το μόνο που είχε μείνει ήταν οι αναμνήσεις των στιγμών, μια τέτοια απώλεια έπαιρνε τεράστιες διαστάσεις.

"Καλύτερα να σταματήσεις. Δε σε πάει σήμερα καθόλου. Έλα αύριο".

"Λίγο ακόμα. Αυτή την φορά θα σε πάρω".

"'Αστο καλύτερα. Περιμένουν κι άλλοι".

"Έχω δυνατό στοίχημα. Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 31 Ιουλίου του 1995, γνωριμία με τον Μποστ".

Το μηχάνημα γέλασε -γελάνε τα μηχανήματα;- ειρωνικά. «Ποιος Μποστ, τι' ναι αυτά που λες τώρα». Συγχρόνως στην εσωτερική οθόνη εμφανίστηκε το μήνυμα

«'Αστε τις δίαιτες λοιπόν
για την αφαίρεση λιπών.
Όσα κιλά να χάσετε
και χρήμα να χαλάσετε
και όσο να λεπτύνετε
και μανεκέν να γίνετε,
εάν δεν ενδιαφέρεται
πίσω δεν θα τον φέρετε
ο κόσμος να χαλάση.
Και εν περιπτώσει πάση,
αν είναι να' ρθη, θέ να' ρθή
αλλοιώς θα προσπεράση».

«Επειδή οι χαμένοι πρέπει να έχουν κι άλλη ευκαιρία, πάμε ένα γύρο ακόμα».

Σε ακούω, είπε ο Αλέξανδρος Χ.Α. 523695215 νευρικά. Αυτή την φορά την έβαψες. "Φουλ του άσσου με ρηγάδες".

"Είσαι καλός... Αλλά όχι αρκετά καλός. Καρέ του επτά".

Το θυμόταν εκείνο το βράδυ στο Ηρώδειο. Ήταν λίγο πριν πεθάνει ο Μποστ, ίσως η τελευταία του δημόσια εμφάνιση, για να δει μια παράσταση ενός θεατρικού έργου. "Ρωμαίος κι Ιουλιέττα", κάτι τέτοιο. Τον είχε πλησιάσει και του είχε δώσει μια παλιά διαφήμιση που είχε φτιάξει ο καλλιτέχνης γύρω στο 1950. Τα μάτια του ζωγράφου είχαν λάμψει. "Δε το θυμάμαι αυτό. Πρέπει νάναι πολύ παλιό. Είναι για μένα; Ευχαριστώ πολύ» είχε πει και απομακρύνθηκε.

Οι εικόνες από εκείνο το βράδυ άρχισαν να τρεμοσβήνουν. Ούτως ή άλλως, σε δύο λεπτά η ανάμνηση αυτής της στιγμής δε θα ήταν πια δική του. Τόσες στιγμές, τόσες αναμνήσεις που είχε παίξει στα χαρτιά. Χαμένες, που καθώς σβήνονταν για πάντα για να περάσουν στη μνήμη του νέου ιδιοκτήτη τους, άφηναν πίσω τους ένα κενό, όχι πίκρα, εξάλλου γιατί να αισθανθεί κανείς λύπη για κάτι χαμένο που όμως δεν ήταν δικό του και δεν θα θυμόταν πια ποτέ ότι κάποτε υπήρξε ...

Ο Αλέξανδρος Χ.Α. 523695215 γύρισε στο θάλαμό του. Η συμβία του τον περίμενε στην είσοδο:

"Πάλι έχασες, είμαι σίγουρη. Δεν θα μας μείνει τίποτα έτσι όπως πας. Τίποτα. Και δε με νοιάζει για εμένα, την κόρη μας σκέφτομαι. Τι θα έχει στη ζωή της, από πού θα παίρνει δύναμη αν τα έχεις χάσει όλα στα χαρτιά; Πρέπει να σκεφτείς πολύ σοβαρά τι θα κάνεις από δω και πέρα. Αυτό το πάθος σου θα μας καταστρέψει όλους. Είναι άδικο για την Αλεξάνδρα Χ.Α. 523695217, δεν θα έχει την ευκαιρία να ζήσει τίποτα στη ζωή της και οι αναμνήσεις μας ήταν η μόνη της ελπίδα να νοιώσει κάτι...".

"Ζήσαμε ωραίες στιγμές όμως οι δυο μας, έτσι δεν είναι; Κάναμε ταξίδια, πήγαμε σε πολλά μέρη... και το παιδί μας, ήταν από τα τελευταία που...".

"Καλά, μην γίνεσαι συναισθηματικός τώρα. Να δεις τι θα κάνεις. Δε πρέπει να την αφήσεις έτσι την Αλεξάνδρα Χ.Α. 523695217".

"Πάλι εσύ; Δε σου' γινε μάθημα το χθεσινό; Δεν τα παρατάς καλύτερα μήπως και σώσεις καμιά ανάμνηση;".

"Σήμερα έχω ένα μοναδικό στοίχημα. Αληθινά μοναδικό. Πες στον τενεκέ μέσα ότι αυτό που θα στοιχηματίσω δε θα το' χει δει σ' όλη του τη ζωή ποτέ. Ποτέ, πέστου".

Ο υπηρέτης του έγνεψε να περιμένει και τραβήχτηκε προς το σκοτεινό δωμάτιο. Ο Αλέξανδρος Χ.Α. 523695215 άκουσε μουρμουρητά από το βάθος του δωματίου. Φαίνεται ότι ο τενεκές δεν είχε πειστεί. Τι να καταλάβει ένα μηχάνημα που οι μόνες του αληθινές στιγμές ήταν αυτές που είχε κερδίσει στα χαρτιά;

"Αν ακούσεις αυτό που έχω, θα αρχίσουν να αναβοσβήνουν τα λαμπάκια σου" φώναξε. "Μη μου κάνεις εμένα τον δύσκολο, θα πάω δίπλα, τα' ακούς;".

Ο υπηρέτης τον πλησίασε και του έκανε νεύμα να προχωρήσει. Μπήκε στο δωμάτιο με νευρικά βήματα. Ο άνθρωπος-μηχανή καθόταν στο τραπέζι. Το κακό με αυτά τα μηχανήματα είναι ότι όταν παίζεις πόκερ μαζί τους, δε μπορείς να δεις τι κρύβεται πίσω από το γυαλί. Δε μπορείς να ψυχολογήσεις τι φύλλο έχουν, δε μπορείς να καταλάβεις αν μπλοφάρουν.

"Λοιπόν; Τι είναι αυτό που θέλεις να στοιχηματίσεις, αυτό το τόσο σπουδαίο που με έκανε να διακόψω την ημερήσια φόρτισή μου;".

Ο Αλέξανδρος Χ.Α. 523695215 πήρε ένα θριαμβευτικό ύφος: "Σύλληψη παιδιού με συνουσία, σου λεει αυτό τίποτα, παλιοτενεκέ;". Ο άνθρωπος-μηχανή έμεινε ακίνητος. Τα φώτα της οθόνης του αναβόσβηναν σ' ένα τρελό ρυθμό. Προφανώς προσπαθούσε να κατεβάσει κάποια αρχεία για να αξιολογήσει το στοίχημα.

"'Ακουσες τι σου είπα; Σύλληψη παιδιού με συνουσία, όχι με μικρο-γονιμοποίηση όπως γεννιούνται όλα τα μαλακισμένα από τότε που οι κολομηχανές σαν και σένα πήρανε τον έλεγχο και μας κατάντησαν έτσι".

"Αν υποθέσουμε ότι με ενδιαφέρει αυτό το στοίχημα.... Εγώ, τί θα ποντάρω; Τι θέλεις;".

"Όλα όσα έχω χάσει. Από την πρώτη στιγμή. Αξίζει τον κόπο, τέτοιο πράγμα δε θα ξαναβρείς ποτέ στην μίζερη ζωή σου που θα κυλάει βαρετά με κερδισμένες εμπειρίες από ζωές άλλων. Είναι η μοναδική σου ευκαιρία να πάρεις μια αληθινή γεύση ζωής, μικρέ τενεκέ μου".

"Ας αφήσουμε τα λόγια, πάρε φύλλο".

"Αυτή τη φορά, δε χάνω. Φλος στη ντάμα. Δώσε μου πίσω τις στιγμές μου, παλιοτενεκέ".

"'Ανθρωποι... πάντα βιαστικοί, πάντα επιπόλαιοι. Πόσο δίκιο είχαμε που σας καταργήσαμε. Φλος στο ρήγα".

"Είναι το τέλος" σκέφτηκε ο Αλέξανδρος Χ.Α. 523695215. "Δεν υπάρχει πια νόημα, ούτε αυτό το λίγο που μου είχε μείνει".

Την ώρα που έβγαινε με το κεφάλι σκυμμένο, άκουσε τον άνθρωπο-μηχανή να του λεει: "Μη λυπάσαι για όλα αυτά. Ούτως ή άλλως δεν έχει πια κανένα νόημα η ζωή των ανθρώπων".

Βγαίνοντας, αισθάνθηκε τον δροσερό αέρα στα υγρά του μάγουλα. Ήταν το τέλος. Έφερε στο μυαλό του εκείνη την στιγμή, την τόσο πολύτιμη στιγμή που σε λίγο δε θα ήταν πια δική του. Είδε την Αλεξάνδρα Χ.Α. 523695216 να αναστενάζει πάνω στο κρεβάτι του και να τον κοιτάζει στα μάτια με λατρεία. Την αγαπούσε με πάθος, αλλά δε μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι εκείνο το βράδυ θα γινόταν κάτι τόσο μοναδικό.

Πώς είχε καταντήσει έτσι, πώς είχε χάσει όλη του τη ζωή χωρίς να το καταλάβει;

ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΣΟΥ ΑΦΗΣΩ ΤΙΠΟΤΑ Αλεξάνδρα Χ.Α. 523695217. ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΑΞΙΟΣ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΙΣ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΣΩ. ΔΕΝ ΑΞΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ… ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΦΗΝΩ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΑΣ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΛΗΣΕΙΣ Ή ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΑΛΛΑΞΕΙΣ. ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΝΤΕΝΕΚΕΔΕΣ ΘΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΟΥΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ...

Έσκυψε πάνω στο τερματικό και συμπλήρωσε τα στοιχεία της θυγατέρας του… Δικαιούχος: Αλεξάνδρα Χ.Α. 523695217. Enter.

Αυτή θα ήταν η δικαιούχος αυτής της στιγμής. Θα μπορούσε να την πουλήσει ή να την ανταλλάξει με άλλες όμορφες στιγμές.

Της άξιζε ένας καλύτερος πατέρας, ζωντανός. Αφού δεν μπορούσε να έχει έναν τέτοιον, ας έχει τουλάχιστον ένα πατέρα νεκρό, αλλά χρήσιμο, έστω και για μια φορά στη ζωή του.

Κοίταξε κάτω. Μακριά, πολύ μακριά στο βάθος του γκρεμού διέκρινε μια ομάδα θαλάμων. Χωρίς να το σκεφτεί, έκανε ένα βήμα στο κενό. Οι θάλαμοι, άρχισαν να πλησιάζουν με ένα ρυθμό δαιμονιώδη...

Κριτικές

Από την παρουσίαση του βιβλίου στον κινηματογράφο "'Αστρον"