Η σελίδα του Θέμη στο 'Ιντερνετ

Εισαγωγή
Στιγμές στο χρόνο
27 Ιουνίου
Στιγμές... χαμένες για πάντα
Αντίο Ροκιά
Συντρίμμια
Μια χαμένη ευκαιρία
Η 'Αρια Φυλή 3018 μ.Χ
Διάλογοι με τη σκιά
Η σελίδα του Θέμη στο 'Ιντερνετ

- Θέμη, είναι δυνατόν είσαι εσύ; Με θυμάσαι; Είμαι ο Κωνσταντίνος, ο συμμαθητής σου.

- Σε θυμάμαι, Κώστα.

Θεμιστοκλής Σοφιανός. Κοίτα σύμπτωση. Είχα ένα συμμαθητή στο σχολείο με αυτό το όνομα. Πολύ καλός μαθητής, αλλά παράξενο παιδί. Μοναχικό, δε μίλαγε πολύ και στα μάτια του είχε πάντα ένα παράξενο βλέμμα. Αμηχανία ήτανε, απαξίωση όλων των άλλων, δεν ξέρω. Πάντως εγώ είχα κάποια μικρά πάρε-δώσε με τον Θέμη γιατί τα επώνυμά μας ήταν δίπλα-δίπλα και έτσι, σε όλες τις Πανελλήνιες, ο Θέμης καθόταν μπροστά μου. Στο δημοτικό μάλιστα με είχε καλέσει σε ένα παιδικό πάρτι. Θυμάμαι την μητέρα του εκείνο το απόγευμα που μου έλεγε «Κώστα, θα είσαι φίλος του Θέμη εσύ, θα τα λέτε, θα βγαίνετε μαζί». Μετά την αποφοίτηση τον έχασα. Μάθαινα νέα του κάπου-κάπου από παλιούς συμμαθητές. Αντικρουόμενες πληροφορίες. Ήταν άριστος φοιτητής στη Νομική, αυτή η συνήθεια δε ξεχνιέται φαίνεται, αλλά είχε μπλέξει με κάτι ύποπτες παρέες. Κυκλοφορούσε, έλεγαν οι πληροφοριοδότες, με αλυσίδες και σιδηρογροθιές. Ο Θέμης; Μου φαινόταν αδύνατο. Ο Θέμης, που όταν τον κοιτάζαμε χαμήλωνε το βλέμμα και κοκκίνιζε; Έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα του, ένα γλυκό παιδί τόσο ντροπαλό και αξιοπρεπές, που κάθε προσπάθεια να τον συνδυάσω με οτιδήποτε θα είχε σχέση με βία μου φαίνεται γελοίο.

Και μετά, μάθαμε για τον Θέμη. Σαν κεραυνός έπεσε το νέο στους παλιούς συμμαθητές. Ο Θέμης έπεσε από το μπαλκόνι του σπιτιού του. Γλίστρησε; Μάλλον όχι, αυτοκτονία ήταν, λένε. Το συζητήσαμε όλοι, λέγοντας ο ένας στον άλλον οτι αυτό που συνέβη ήταν απίστευτο. Νομίζω ότι κατά βάθος είχαμε μέσα μας τύψεις. Που τόσο καιρό εμείς οι συμμαθητές του, δε τον πλησιάσαμε ποτέ στ’ αλήθεια. Δε του δώσαμε ποτέ μια ευκαιρία, να έρθει ανάμεσά μας σαν ίσος προς ίσον. Και τότε, εκ των υστέρων, ήρθαν στο μυαλό μας δειλές προσπάθειες του Θέμη να ξανοιχτεί, που πάντα έπεφταν στο κενό. Α ρε Θέμη, τί πέρναγε άραγε από το μυαλό σου την ώρα που έδωσες εκείνη τη βουτιά στο κενό; Δεν τον ξανασυζήτησα από τότε με κανένα, εκτός από μια φορά, που η μάνα μου με είχε ρωτήσει: «Τι κάνει ο Θεμιστοκλής, εκείνο το καλό παιδί, ο άριστος μαθητής, με την πολύ ευγενική μητέρα που μας είχε περιποιηθεί πολύ στο πάρτι του που είχαμε πάει όταν ήσουνα στο δημοτικό»; Τι να απαντήσεις, ότι έπεσε από το μπαλκόνι της πολυκατοικίας και σκοτώθηκε;

- Πού βρίσκεσαι, Θέμη; Πόσο καιρό έχεις αυτήν την σελίδα;

- Από τότε, Κώστα.

- Έχεις επικοινωνήσει με κανέναν άλλο;

- Είσαι ο πρώτος, Κώστα. Και ο τελευταίος.

- Τελευταίος, γιατί;

Εκείνο το βράδυ της ατέλειωτης περιήγησης σε παράξενες γειτονιές του ιστοδίκτυου, η προσωπική ιστοσελίδα του Θεμιστοκλή Σοφιανού στο Internet βρέθηκε εντελώς τυχαία μπροστά στην οθόνη μου και η περιέργεια με ώθησε να την επισκεφτώ. Απλή συνωνυμία ασφαλώς θα είναι, τι άλλο. Εξάλλου πάνε είκοσι χρόνια που αυτοκτόνησε ο Θέμης και τότε δεν υπήρχαν Internet και άλλα τέτοια κόλπα. Εδώ computer δεν υπήρχαν, καλά-καλά.

Η σελίδα του ήταν η πιο παράξενη προσωπική σελίδα που είχα δει στη ζωή μου. Και είχα δει πολλές σελίδες σαν παλαίμαχος serfer που ήμουνα.

Η σελίδα του Θέμη ήταν μαύρη. Στο κέντρο της υπήρχαν μικρά άσπρα γράμματα που έλεγαν "ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ ΣΟΦΙΑΝΟΥ. ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΕΞΑΜΗΝΟ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΙΑ ΕΝ ΖΩΗ, ΑΠΟ ΜΙΑ ΒΕΒΙΑΣΜΕΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΕΝΑ ΔΡΟΜΟ ΧΩΡΙΣ ΓΥΡΙΣΜΟ".

Ταράχτηκα μόλις διάβασα αυτό το κείμενο. Κακόγουστο αστείο ή μήπως ένας τρόπος να κρατάει ζωντανή τη θύμησή του κάποιος δικός του άνθρωπος; Αλλά πάλι, τι σόι θύμηση είναι αυτή, με μια κατάμαυρη οθόνη και αυτό το παράξενο κείμενο;

Προσπάθησα να προχωρήσω σε αυτή τη σελίδα. Δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο. Τι μακάβριο. Μόνο αυτό το κείμενο. Πάτησα το Control+D για να φυλακίσω αυτή τη σελίδα στα bookmarks μου. Θα ξαναρχόμουνα, τουλάχιστον μια φορά ακόμα. Όχι οτι περίμενα τίποτα, αλλά να, παλαιός συμμαθητής ήταν, το άξιζε. Εξάλλου όλη την ώρα, πρωί, μεσημέρι και βράδυ, μπροστά σε μια οθόνη κάθομαι.

- Τελευταίος, γιατί;

- Έχω μόνο μια ευκαιρία επικοινωνίας. Μετά θα γυρίσω.

- Θα γυρίσεις πού, Θέμη;

Το επόμενο βράδυ το πέρασα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου και έμελλε να είναι το πιο μακρύ βράδυ της ζωής μου. Κι όμως, οι στιγμές της επαφής με τον Θέμη, δεν κράτησαν περισσότερο από πέντε λεπτά. Τις φέρνω στη μνήμη μου και προσπαθώ να τακτοποιήσω όλα τα κομμάτια αυτού του παράξενου ψηφιδωτού. Δε μπορώ να βγάλω άκρη, υπάρχουν μεγάλα κενά.

Άνοιξα την σελίδα του Θέμη. Η ίδια κατάμαυρη σελίδα με το μήνυμα με άσπρα γράμματα: " ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ ΣΟΦΙΑΝΟΥ. ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΕΞΑΜΗΝΟ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΙΑ ΕΝ ΖΩΗ, ΑΠΟ ΜΙΑ ΒΕΒΙΑΣΜΕΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΕΝΑ ΔΡΟΜΟ ΧΩΡΙΣ ΓΥΡΙΣΜΟ". Τίποτ’ άλλο. Βυθίστηκα στις σκέψεις και έφερα στο μυαλό μου τις λιγοστές στιγμές με τον Θέμη. Τον είχα δει μετά το σχολείο; Προσπάθησα να θυμηθώ. Ναι, τον είχα δει έξω από τη Νομική, 2-3 χρόνια μετά την αποφοίτησή μας όταν πια είμαστε φοιτητές και οι δύο. Ήταν αγέλαστος -όπως πάντα- και κρατούσε μια μαύρη τσάντα απ’ αυτές που συνήθως χρησιμοποιούσαν οι κλητήρες. Μέσα θα είχε ασφαλώς σημειώσεις από τις παραδόσεις, τακτικά γραμμένες… ή μήπως μέσα είχε κρυμμένη κάποια σιδηρογροθιά; Ο Θέμης; Αποκλείεται.

Ενώ κοίταξα μηχανικά την οθόνη, είδα στο κάτω μέρος της να αναβοσβήνει ένα μικρό μήνυμα «ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ». Δεν υπήρχε πριν αυτό, τώρα εμφανίστηκε για πρώτη φορά. Πάτησα τον δείκτη του υπολογιστή πάνω σε αυτό το μήνυμα και βρέθηκα σε μια μαύρη σελίδα, όπου μπορούσα να γράψω ένα μικρό κείμενο και στη συνέχεια να πατήσω το «ΑΠΟΣΤΟΛΗ». Δειλά-δειλά, άρχισα να πληκτρολογώ: «Θέμη, είναι δυνατόν είσαι εσύ; Με θυμάσαι; Είμαι ο Κωνσταντίνος, ο συμμαθητής σου».

Ενώ είχα αρχίσει να επικοινωνώ με το Θέμη, σκέφτηκα ότι κανένας δε θα το πίστευε αν του το έλεγα. Έπρεπε να έχω μια απόδειξη. Προσπάθησα πολλές φορές να εκτυπώσω τα μηνύματα που έλαβα ή έστειλα, να τα διατηρήσω σε κάποιο αρχείο έστω, ώστε να μπορώ αργότερα να τα δείξω και σε άλλους για να μη με περάσουν για τρελό. Στάθηκε αδύνατο. Ο εκτυπωτής αρνήθηκε να υπακούσει, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να μου εξηγεί γιατί. Ψηφιακή συνωμοσία, αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για το τί συνέβη εκείνο το βράδυ. Στην αρχή, έβγαλα ένα κομμάτι χαρτί και προσπαθούσα να γράφω τα μηνύματα που έστελνα στον Θέμη και τις απαντήσεις του. Γρήγορα κατάλαβα τη ματαιότητα αυτού του τρόπου. Εξάλλου ο Θέμης βιαζότανε, "έπρεπε να γυρίσει". Αυτές τις λέξεις δε θα τις ξεχάσω ποτέ. Να γυρίσει πού;

- Θα γυρίσεις πού, Θέμη;

- Ξέρεις πού είμαι, Κώστα.

- Έχω τόσα να σε ρωτήσω. Χιλιάδες πράγματα, εκατομμύρια.

- Και γω θέλω να σου μιλήσω, Κώστα.

- Γιατί διάλεξες εμένα, Θέμη;

- Εσύ με αναζήτησες, Κώστα. Εσύ με βρήκες. Εγώ ήμουν πάντα εδώ.

Εκείνο το βράδυ, που άλλαξε τη ζωή μου και με έκανε να βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου με άλλο μάτι. Ποτέ πια δεν προσπερνάω αυτούς που βρίσκονται γύρω μου, ποτέ πια δεν επιλέγω σε ποιόν θα μιλήσω επειδή "δεν έχω πολύ χρόνο και βιάζομαι". Μετάνιωσα που δεν έδωσα περισσότερη προσοχή στο Θέμη. Δέκα χρόνια συμμαθητές, είπαμε δεν είπαμε 100 λέξεις. Αλλά ο Θέμης με είχε ανάγκη, όπως είχε ανάγκη και όλους τους άλλους συμμαθητές του. Και εκείνο το βράδυ, που τον είχα εγώ ανάγκη, που ήθελα να μάθω από αυτόν την Αλήθεια, όπως την είχε δει στην άλλη πλευρά, κατάλαβα την αγωνία και την απόγνωσή του όλα αυτά τα χρόνια. Θέλεις να μιλήσεις σε κάποιον, το έχεις τόση ανάγκη και αυτός "δεν προλαβαίνει, πρέπει να φύγει, πρέπει να σε αφήσει".

- Γιατί διάλεξες εμένα, Θέμη;

- Εσύ με αναζήτησες, Κώστα. Εσύ με βρήκες. Εγώ ήμουν πάντα εδώ.

- Είναι καλά, εκεί που είσαι; Πώς περνάς; Βλέπεις και άλλους που έφυγαν;

- Τους βλέπω όλους.

- Τον πατέρα μου τον βλέπεις; Πώς είναι; Μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του με τον ίδιο τρόπο που επικοινωνούμε εμείς τώρα;

Δεν πρόλαβα. Δεν κατάφερα να μάθω τίποτα. Άνοιξα μια τεράστια πόρτα στον ουρανό και πριν προλάβω να μπω μέσα και να δω, η πόρτα έκλεισε. Στα λίγα λόγια που ανταλλάξαμε, ψάχνω να βρω μηνύματα. Αλήθεια, τι μου είπε για τον πατέρα μου. Τον βλέπει; Δε θυμάμαι καθόλου. Βιάστηκε να με αφήσει, έπρεπε να φύγει, να πάει πού;

- Πρέπει να γυρίσω, Κώστα. Ο χρόνος μου τελειώνει.

- Μα δεν προλάβαμε να μιλήσουμε καθόλου. Έχω τόσα να σε ρωτήσω. Και εσύ μπορείς να με ρωτήσεις, αν και μάλλον θα τα βλέπεις από εκεί που είσαι… Δε μου είπες πώς είναι "εκεί"; Τι είναι;

- Πρέπει να γυρίσω, Κώστα. Ο χρόνος μου τελείωσε. Όλα είναι όπως τότε. Πρόσεχε τους δικούς σου και τον εαυτό σου. Αλλά να ξέρεις… όλοι δικοί σου είναι και όλοι ο εαυτός σου. Αντίο Κώστα.

Από εκείνη την στιγμή, εξαφανίστηκε η διεύθυνση του Θέμη από τις προεπιλεγμένες διευθύνσεις.

Όλα είναι όπως τότε. Κάτι τέτοιο είχε πει ο Θέμης. Παράπονο ήταν αυτό; Περίμενε κάτι διαφορετικό από εμένα; Τον απογοήτευσα, μήπως; Ήταν άραγε αυτός ο λόγος που έφυγε ή μήπως αυτό θα γινόταν ούτως ή άλλως;

Από εκείνο το βράδυ, αναζητάω το Θέμη στο ιστοδίκτυο. Έχουμε πολλά να πούμε. Δεν τον έχω βρει ακόμα, αλλά είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσει, θα μου ξαναστείλει μήνυμα.

Εξάλλου, έχει το email μου.

Κριτικές

Από την παρουσίαση του βιβλίου στον κινηματογράφο "'Αστρον"