Εικόνες των καιρών μας... από άλλους καιρούς

Ήταν τέλη Οκτωβρίου, αλλά κυκλοφορούσαμε στον ιερό αυτόν τόπο με κοντομάνικα, σαν ξεχασμένοι πολεμιστές ενός πολέμου που είχε τελειώσει αλλά κανείς δεν τους το είχε πει.

Κοιταζόμασταν με αμήχανα χαμόγελα υπερηφάνειας. Ο πολιτισμός αυτός κληροδοτήθηκε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα και όχι μόνο σε όσους βρίσκονται ακόμη στον ίδιο γεωγραφικό χώρο με τους δημιουργούς του αλλά, όπως και να το δει κανείς, όλοι εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε ένα πολύτιμο προνόμιο: έχουμε μέσα σε λίγες ώρες την δυνατότητα να περπατάμε ανάμεσα σε άψυχες πέτρες, ολοζώντανα όμως κομμάτια Πολιτισμού και Ιστορίας... της δικής μας ιστορίας!

Και κάθε τόσο ο θαυμασμός έδινε τη θέση του στην ντροπή: μάλλον δεν φανήκαμε αντάξιοι αυτών των υπέροχων ανθρώπων. Καλλιεργήσαμε μια επίπλαστη ευφορία ότι είμαστε απόγονοί τους και επομένως δικαιούμεθα χωρίς καμμία αμφισβήτιση τον αέναο σεβασμό (κι αν όχι αυτόν, τουλάχιστον την παγκόσμια άφεση αμαρτιών σε σύγχρονα ατοπήματά μας).

Ίσως θα γινόμασταν καλύτεροι ως Έλληνες αλλά και ως άνθρωποι αν βρισκόμασταν σε αυτούς τους αθάνατους -σε πνευματική αξία- χώρους τακτικότερα: τρεις φορές τον χρόνο, ας πούμε!

Κι ίσως τότε οι άνθρωποι που συνωστίζονται δίπλα στον Ερμή του Πραξιτέλη για να φωτογραφηθούν μαζί του σα να ήταν το ομοίωμα ενός ροκ σταρ στο Μουσείο της Madame Tussaud θα είναι λιγότεροι και θα μπορεί κανείς να συναντήσει περισσότερα νεαρά άτομα να κοιτάζουν εκστασιασμένα το άγαλμα βουβά, με μάτια δακρυσμένα...

Αυτά ζω και νοιώθω συνδεδεμένος...

<    >    ^