Κι όλ' αυτά, γιατί;

Ο Βαλερύ λέει οτι, αν ένα βιβλίο δεν αντιστέκεται στον αναγνώστη είναι λιγότερο από τίποτα. Στ' αλήθεια δεν ξέρω αν αυτό είναι αλήθεια. Ξέρω πάντως ότι σίγουρα στη δική μου περίπτωση υπάρχουν βιβλία που αντιστέκονται στον συγγραφέα τους. Σκέψεις που μένουν φυλακισμένες στην ψυχή, λέξεις που την κρίσιμη στιγμή αποδεικνύονται φτωχές ή αλαργινές για να περιγράψουν το νόημα που επιθυμώ.

Και βέβαια υπάρχει η ένταση της καθημερινότητας, τα στοιχεία του καθημερινού επαγγελματικού (και όχι μόνο) προγράμματος που δεν μπορούν να παραμερίσουν και να δώσουν τη θέση τους σε στιγμές ηρεμίας, όταν στέκεσαι αντιμέτωπος με μια λευκή κόλλα χαρτί (... έστω, μια λευκή οθόνη στον ηλεκτρονικό υπολογιστή).

Γιατί όλα αυτά που κρύβονται βαθειά μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου που θέλει (...) να γράψει, αναζητούν μια μαγική λέξη, έναν μαγικό ήχο, μια μαγική χρωματική απόχρωση της καθημερινότητας για να βγουν στο προσκήνιο.

Ίσως κάποιοι μηχανισμοί από τα απόμερα εσώτερά μου μπλοκάρουν την ελευθερία όλων αυτών των υπόκωφων φωνών που αναζητούν το φως. Μπορεί να είναι και απλή σύμπτωση (που δε νομίζω...) αλλά όλο και συχνότερα απλά μικρά καθημερινά, ασήμαντα πράγματα εμφανίζονται από το πουθενά και βάζουν σε υψηλότερη θέση προτεραιότητος κάτι άλλο από την καταγραφή των φωνών. Μα, ναι, για καταγραφή πρόκειται. Εικόνες ζωής δικές μου ή δανεικές από ένα τεράστιο αρχείο στιγμών που ενώ όλοι έχουν πρόσβαση σε αυτό, λίγοι ωστόσο την κρίσιμη στιγμή βρίσκουν τον κωδικό πρόσβασης που υπάρχει καταχωνιασμένος σε όλους τους ανθρώπους.

Λένε οτι μόνο η στιγμή που μια εικόνα, μια ιδέα, ένας ήχος συλλαμβάνεται στην ψυχή ενός ανθρώπου αρκεί για την καταγραφή τους στο παγκόσμιο data bank εικόνων και συναισθημάτων.

Οι ασχημάτιστες εικόνες, οι σκηνές από αγύριστες ταινίες, οι παράγραφοι από άγραφα μυθιστορήματα πετούν μπροστά από τα μάτια μας και απομακρύνονται.

Η παλαιότερη αγωνία μου για μια αδιευκρίνιστη δυνατότητα που πάει χαμένη (;) έχει, όσο περνάει ο καιρός, δώσει τη θέση της με μια γλυκόπικρη αίσθηση βεβαιότητας οτι αυτή η δυνατότητα θα ξαναβρεθεί στον δρόμο μου. Κι ακόμα κι αν δεν τη συναντήσω μπροστά μου, κάποιος λόγος υπάρχει που δεν γίνεται αυτό, λόγος ανώτερος που αξίζει χωρίς περιστροφές να αποδεχτώ. Κι αν, κάποιες φορές, η απώλεια αυτής της στιγμής/δυνατότητας δείχνει επώδυνη, αόρατοι μηχανισμοί αναδύονται από τα υποσυνείδητα και καλλωπίζουν το σκοτεινό πρόσωπο της απώλειας, του κολλάνε αυτοκόλλητες ταινίες με ψεύτικα χαμόγελα που καλύπτουν τα δάκρυά του και τελικά, το κάνουν να είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν... ή μήπως το κάνουν τελικά να είναι αυτό που πάντοτε ήταν και έμενε κρυμμένο;

Και μετά απ' όλην αυτήν την πορεία προς ένα άγνωστο πεπρωμένο που ίσως τελικά κατά βάθος δεν μας είναι άγνωστο, γυρνάμε πίσω μας κι αντικρύζουμε τ' αποτελέσματα της πορείας στον κόσμο αυτόν: τάφου άκρα σιωπή και εικόνα πεδίου μάχης. Και μόνο η ψυχή στέκεται ακίνητη και μας κοιτάει, τραυματισμένη αλλά περήφανη.

Τόσες μάχες, τόσοι αγώνες, τόσες νίκες κι όλα αυτά γιατί;

Για να μπορώ σήμερα να περπατάω με το κεφάλι ψηλά, νικημένος.

<    >    ^