|
   
   
Για να έχουν συμβεί κατά την διάρκεια της ζωής μου, κάποιος λόγος θα υπήρχε. Και το γεγονός ότι, ακόμα και ως παρατηρητής του εαυτού μου τα φέρνω ώρες-ώρες στο μυαλό μου, κι αυτό δε μπορεί να είναι τυχαίο. Σα να προσπαθώ να εκβιάσω απαντήσεις που θα τακτοποιήσουν υποθέσεις του παρελθόντος στα ράφια της ψυχής μου.
Αυτές τις στιγμές ευεξίας, έντασης, αγωνίας, φθοράς, τις φέρνω τώρα μπροστά στα μάτια μου απεκδυμμένες από το πάθος των νεανικών χρόνων, την τύφλωση που επιφέρουν οι ερωτικές εντάσεις, την εμμονή σε πράγματα χωρίς -τελικά- αξία στην οποία οδηγεί η εσωτερική ανασφάλεια ή η συναισθηματική αποφόρτιση. Κι αυτός ο άλλος, το υποκείμενο της παρατήρησης που υπέστη όλα τα αλλόκοτα μικρά περιστατικά (όπως και εκαταμμύρια άλλοι άνδρες, υποθέτω)... εγώ ήμουν, ακόμα κι αν δε μπορώ να με αναγνωρίσω.
Ασφαλής σε μια πραγματικότητα που μπορώ πια να ελέγχω (ή μήπως και να καθορίζω σε κάποιον βαθμό;), έχοντας πλέον κάνει τις επιλογές μου (ακόμα κι αν το στοιχείο του συμβιβασμού ενυπάρχει σε αυτές...) και με τις προτεραιότητες της ζωής μου σε αρκούντως σαφή διάταξη, φυλλομετρώ το βιβλίο των στιγμών που έμειναν για κάποιον λόγο ξεκρέμαστες στη μνήμη μου, τις φέρνω πίσω στο μυαλό μου και απορώ πώς άφησα τον εαυτό μου να δώσει περισσότερη σημασία απ' ότι τους έπρεπε σε κάποιες μικρές, καθημερινές εκφάνσεις της πραγματικότητας!
Τί σημασία έχει πια αν με αγαπούσε; Μήπως κι αυτή το ήξερε τότε ή το ξέρει τώρα; Ίσως είχα ανάγκη να νοιώθω ότι με αγαπά για να περπατάω αγέρωχος σ' ένα δρόμο όπου -μάλλον- δεν υπήρχε χώρος γι αυτήν. Κι έτσι εκβίαζα την αγάπη της ώστε να την δεχθώ σαν δώρο και μετά να το αρχειοθετήσω επιδεικτικά.
Όχι, όχι, δεν μπορεί να ήταν έτσι. Δεν είναι δίκαιο να απαξιώνει κανείς τόσο έντονα συναισθήματα, θεόρατα κύματα μελαγχολίας που υψώνονται μπροστά σου και σε στροβιλίζουν σε τόπους που είχες ξανα-επισκεφτεί αλλά κάθε φορά που βρισκόσουν εκεί ήταν σα να είναι η πρώτη. Κι ατέλειωτα ποτάμια από αλκοόλ με φόντο έναν γκρι τοίχο που ακούει ανέκφραστος τις εκμυστηρεύσεις σου. Κι αυτό το τρελλό, το ανεξέλεγκτο πετάρισμα της ψυχής όταν νοιώθεις ότι κάποιος υπάρχει απέναντι που αισθάνεται όπως εσύ. Και την απότομη ελεύθερη πτώση από την ψηλότερη κορυφή του βουνού της ευτυχίας στον πιο δύσβατο γκρεμό μιας δυστυχίας που δεν αξίζεις (;) όταν αυτό που φαινόταν τόσο ξεκάθαρα χθες, σήμερα δείχνει να ήταν μια πλασματική εικονική πραγματικότητα.
Κι όσο σκέφτεσαι όλες αυτές τις στιγμές του έρωτα που σε μάτωσε, τα πρόσωπα των γυναικών-θυτών εναλλάσσονται σαν εικόνες στην παλιά μουβιόλα που προβάλλει τοι φιλμ της ζωής που μόνο συναισθηματική αξία έχει πια (έχει, άραγε;). Κι όσο αλλάζουν τα πρόσωπα των γυναικών-θυτών, το πρόσωπο του άντρα-θύτη μένει σταθερό κι έτοιμο για νέες φθορές, για νέα ματώματα.
Κι αν, προς στιγμήν, αλλάξουν οι ρόλοι στο δραματικό ερωτικό έργο της ζωής, αν αντηχήσουν στ' αυτιά σου κάποια μακρινά παράπονα, υπόκωφα λόγια από βαθιά που σε εγκαλούν για λαθεμένες κι άδικες συμπεριφορές σου... αν, αν.
Παράξενο πράγμα λοιπόν, οι άνθρωποι φέρνουν στο μυαλό τους τις στιγμές που κάποιοι άλλοι τους έκαναν να υποφέρουν κι όχι αυτές που αυτοί οδήγησαν άλλους σε δυστυχία.
Η εύκολη δικαιολογία «μα δεν είχα καταλάβει» μπορεί πρόσκαιρα να καταλαγιάσει τις τύψεις που χτυπούν την πόρτα της συνείδησης. Πρόσκαιρα μόνο. Μετά, έρχονται ένα-ένα τα κομμάτια του παζλ που βρίσκονταν τόσον καιρό μπροστά στα μάτια μου και ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να τα συνθέσω, ίσως γιατί ήξερα ότι αυτός που κρατούσε το ματωμένο μαχαίρι στην εικόνα που θα σχηματιζόταν ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός, κι αυτό ήθελα να το αποδιώξω.
Μετά το προσωρινό σοκ από την στιγμιαία αλλαγή θέσεων θύματος-θύτη, τα πράγματα επανέρχονται στην αρχική τους μορφή. Οι εικόνες από δακρυσμένα γυναικεία μάτια δεν έχουν θέση στην εικονοπλασία μου, ούτε οι αγωνιώδεις φωνές που δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να ακούσω συνάδουν με το ηχητικό μου περιβάλλον.
Γυναίκες-δηλητήριο που μεταμορφώνονται από ερωτικές θεές σε δαιμονικά που βασανίζουν την αθώα ψυχή μου (!): αυτό μου ταιριάζει περισσότερο, αυτό είναι το ιδανικό screen-saver στον υπολογιστή που προβάλλει τα κεφάλαια της ζωής μου: ο άντρας-θύμα είναι ο επιθυμητός ρόλος για τα περισσότερα αρσενικά.
Λόγια συμπάθειας και κατανόησης από φίλους που μου έλεγαν αυτά που ήθελα να ακούσω και θεωρούσαν υποχρέωσή τους αυτά να μου πουν για να μη μου χαλάσουν τη διάθεση. Λόγια και συναισθήματα που τώρα βλέπω ότι δεν έκαναν τίποτ' άλλο από το να προσθέτουν ορόφους στο οικοδόμημα που με ανέβαζε ψηλά στον ουρανό... για να είναι τελικά πιο θεαματική η πτώση μου!
Κι όλα αυτά περνάνε κοροϊδευτικά μπροστά στα μάτια του, τώρα που τα παρατηρώ σαν εξωτερικός ανταποκριτής μιας ζωής που πλέον δε μου ανήκει.
Και κάπου-κάπου, σε στιγμές που το μυαλό (και η καρδιά) καθαρίζουν και μπορούν να δουν πιο καθαρά, σκέφτομαι με τρυφερότητα όλα αυτά και αναγνωρίζω στο μικρό, τραυματισμένο νεαρό αγόρι (που μπορεί να απέχει λίγες στιγμές από το σήμερα, άλλωστε ποιος μπορεί να μετρήσει με ακρίβεια τις στιγμές;) τον σημερινό άντρα που τα βλέπει όλα αυτά σαν ένα απόμακρο παρελθόν.
Άβυσσος η ανδρική ψυχή όταν αναλογίζεται τις γυναίκες...
|
