Κλείνω τα μάτια

Κλείνω τα μάτια μου με μια ανομολόγητη ελπίδα: όταν τα ξανανοίξω, όλα να έχουν αλλάξει. Να μη βρίσκομαι πια εδώ ή, έστω, να βρίσκομαι εδώ αλλά τίποτα να μην είναι ίδιο. Οι έννοιες που ταλανίζουν την ψυχή μου να έχουν χαθεί, να έχουν γίνει κοσμική βοή. Δε με πειράζει αν θα αιωρούνται στην ατμόσφαιρα και κάποια στιγμή μπορεί να τις εισπνεύσει κάποιος κακομοίρης που ανυποψίαστος θα γυρνάει στο σπίτι του μετά από μια κουραστική μέρα στο γραφείο. Μήπως, ανυποψίαστος δεν ήμουν κι εγώ όταν εισέπνευσα τις έννοιες κάποιου άλλου και, χωρίς να το καταλάβω, τις έκανα δικές μου;

Σκέφτομαι να ανοίξω τα μάτια. Μόνο για λίγο, για λίγο μόνο...

Όχι, κάτι τέτοιο δε θα ήταν σωστό. Αυτή η μυσταγωγία, αυτή η απόλυτη στάση μυαλού και ψυχής, η μετάβαση από το απόλυτο σκοτάδι σε ένα λαμπερό φως γεμάτο ελπίδα θέλει το χρόνο της... Θα περιμένω, δε θα ανοίξω ακόμη τα μάτια μου. Ζητάω κάτι τόσο σημαντικό από τις Δυνάμεις του Κόσμου και δεν πρέπει να εκβιάσω τη συνεργασία τους.

Θα τις καλοπιάσω, αυτό είναι. Σιγά-σιγά ώστε να κάνουν αυτό που τους ζητάω. Κι όταν πια θα έχουν πραγματοποιήσει την επιθυμία μου, όταν θα κρατώ φυλακισμένο το όνειρο στα χέρια μου, τότε μόνο θα επιτρέψω στις Δυνάμεις του Κόσμου να καταλάβουν ότι τις παγίδεψα. Αλλά τότε θα είναι αργά γι αυτές, δε θα μπορούν να πάρουν πίσω την καλή τους πράξη, έτσι δεν είναι; Δεν είναι φιλοσοφικά θέματα αυτά, απλή λογική χρειάζεται... δε θα μπορούν να πάρουν πίσω την καλή τους πράξη!

Μήπως τώρα μπορώ ν' ανοίξω τα μάτια μου; Πέρασε τόση ώρα στο σκοτάδι, ούτε κι εγώ ξέρω πόση. Νομίζω ναι, τώρα πρέπει να είμαι έτοιμος, οι έννοιες μου θα πρέπει να έχουν εξαφανιστεί. Παρακάλεσα με τόση υπόγεια ένταση τις Δυνάμεις του Κόσμου που δε μπορεί να μου αρνήθηκαν αυτό που τους ζήτησα.

Και τί ζήτησα, στο κάτω-κάτω; Κάτι εύκολο γι αυτές. Ζήτησα να εξαφανιστούν οι έννοιες μου. Οι έννοιες ενός απλού, ασήμαντου ανθρώπου που δεν επηρεάζουν κανέναν άλλον παρά μόνο τους πολύ κοντινούς του. Κανέναν άλλον. Και να μην ακούω ανοησίες ότι το πέταγμα μιας μικρής πεταλούδας μπορεί να επηρεάσει την ισορροπία του κόσμου.

Αυτά εγώ δεν πιστεύω. Δηλαδή δεν τα πιστεύω τώρα. Ούτε πριν τα πίστευα όταν έκλεισα τα μάτια μου και παρακάλεσα τις Δυνάμεις του Κόσμου να εξαφανίσουν τις έννοιες μου. Παλαιότερα βέβαια, μπορεί να τα πίστευα, αλλά τόση ώρα που κάθομαι ακίνητος με τα μάτια κλειστά καθόλου δεν τα πιστεύω κι έτσι δε μπορούν, δεν πρέπει να επηρεάσουν τις δυνάμεις που καλώ να κάνουν σκόνη αυτά που ταλανίζουν την ζωή μου. Πόση ώρα έχει περάσει άραγε;

Ωραία, τώρα νομίζω ότι μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου. Είμαι αισιόδοξος, όλα θα έχουν αλλάξει. Σκεφτείτε ότι αυτήν την ώρα δε μπορώ να θυμηθώ καλά-καλά αυτά που με απασχολούσαν. Τόσο ασήμαντα ήταν κι ας τα είχα κάνει εγώ να φαίνονται σα βουνά. Να δείτε που τώρα που θ' ανοίξω τα μάτια μου, θα έχουν εξαφανιστεί όλα!

Λοιπόν, τ' ανοίγω!

Αααααααααααα.....

Να, εσύ δεν υπάρχεις, έχεις εξαφανιστεί. Πόσο πόνο μου είχες προκαλέσει! Κι εσύ. Κι εσύ. Σκορπίσατε λοιπόν μικρές μου έννοιες που μου κατατρώγατε τη ζωή τόσον καιρό!

Δεν ήταν και τόσο δύσκολο, δα. Αυτό πρέπει να κάνω. Να κλείνω τα μάτια, να ζητάω κάτι από τις Δυνάμεις του Κόσμου με όλη τη δύναμη της ψυχής μου και μετά να χαλαρώνω, να τις αφήνω να κάνουν τη δουλειά τους. Κι όταν ξανα-ανοίγω τα μάτια μου, όλα αυτά που μου μαύριζαν την ψυχή θα έχουν χαθεί.

Είναι τόσο απλό, πώς δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα;

Όχι.... όχι. Εσύ δεν υπήρχες πριν. Ούτε κι εσύ! Κι εσύ καινούργια έννοια είσαι. Καινούργιος πόνος, πιο δυνατός από τους άλλους που τους είχα σαν πληγωμένα, ανυπεράσπιστα αγρίμια στην αγκαλιά μου και ξαφνικά τους έχασα...

Μια στιγμή! Τί θα πει «εσύ το ζήτησες;». Τι θα πει αυτό; Ναι, ναι, καλά. Μπορεί να το ζήτησα πάνω σε μια στιγμή αδυναμίας.

Δεν ήξερα τι έλεγα, αυτό είναι! Με βρήκατε σε μια στιγμή που ο πόνος με είχε γονατίσει και δεν ήξερα τί έκανα! Άκους εκεί, «εσύ το ζήτησες». Οι ανάγκες που έχουν οι άνθρωποι είναι πολύ σημαντικό θέμα για να το αφήνεις σε αυτούς τους ίδιους να το διαχειρίζονται. Δεν έπρεπε να ακούσετε αυτό που σας είπα! Ούτε να πάρετε πολύ σοβαρά το αίτημά μου! Μια κουβέντα είπα, καμία αίσθηση του χιούμορ δεν έχετε;

Λοιπόν, Δυνάμεις του Κόσμου με ακούτε; Δώστε μου πίσω αμέσως τις έννοιες μου και πάρτε όλες αυτές τις καινούργιες που δε θέλω να τις βλέπω. Όλες, να μη μείνει καμία τους!

Λοιπόν, θα ξανακλείσω τα μάτια μου και όταν θα τα ανοίξω όλα θα είναι στην προγενέστερη κατάσταση, τ' ακούτε; Δε θα το πω άλλη φορά! Τα κλείνω...

Ουφ... τι εφιάλτης κι αυτός! Νόμισα προς στιγμήν οτι σας είχα χάσει... Ευτυχώς, εδώ είσαστε καλές μου έννοιες.

Το κείμενο αυτό διαβάστηκε από τον συγγραφέα,
στην εκδήλωση της 23ης Ιουνίου 2005.

<    >    ^