 |
|
|
|
|
|
ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ Ζούμε σε αυτό που οι προηγούμενοι αποκαλούσαν «μέλλον» και οι επόμενοι θα αποκαλούν «παρελθόν». Το μόνο που μας κρατάει συνδεδεμένους είναι οι στιγμές... |
|
|||
|
- Είσαι σίγουρος ότι δεν έχεις κάνει λάθος στη μέρα ή το μέρος όπου γίνεται το πάρτυ; Κανονικά θα έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει αλλά εγώ βλέπω μαύρο σκοτάδι... - Μα τί είναι αυτά που λες; Αυτό είναι το μέρος όπου μαζεύονται όλες οι Σουηδέζες που φέρνει το FRITITS RESOR (*) στην Βάρκιζα! Δεν καταλαβαίνεις τί έχει συμβεί; Χρησιμοποίησε λίγο τη φαντασία σου: Έχουν βάλει τις μπαλάντες κι έκλεισαν τα φώτα για την δημιουργία ερωτικής ατμόσφαιρας... να, βλέπεις, αυτή είναι η διαφορά μας, εσύ δεν μπορείς να διακρίνεις την ερωτική ατμόσφαιρα αν δεν υπάρχουν προβολείς που να αναβοσβήνουν και μεγάλες επιγραφές που να γράφουν «ερωτική ατμόσφαιρα... αχόρταγες Σουηδέζες που αναζητούν νεαρούς ποιοτικούς Έλληνες με άποψη για τη δημιουργία ερωτικής σχέσης με συναισθηματική ένταση»! Αυτά είπα στο φίλο μου το Γιάννη με απαξιωτικό ύφος, πήρα ανά χείρας τη λεμονόπιτα που είχαμε αγοράσει (γιατί μετά από στιγμές ερωτικής κραιπάλης, ο οργανισμός έχει ανάγκη από γλυκόζη...) και προχώρησα προς την είσοδο του σκοτεινού μπαρ. - Ρε μαλ..., είσαι σίγουρος; Πολύ σκοτεινό το βλέπω το μέρος. - Αχ βρε Γιάννη, πόσες ευκαιρίες (**) έχεις χάσει στη ζωή σου με τα μυαλά που κουβαλάς!
Με τον απόηχο αυτών των τελευταίων λόγων και ένα ελαφρά σαρκαστικό ύφος στο πρόσωπό μου πλησίασα προς την -κλειδαμπαρωμένη όπως αποδείχτηκε!!!!- πόρτα του μπαρ, κρατώντας -πάντα- τη λεμονόπιτα που θα αποτελούσε το διαβατήριο στον ερωτικό παράδεισο... Μετά από δύο, τρία, δέκα καθησυχαστικά βλέμματα στο Γιάννη της μορφής «μην ανησυχείς, θα ανοίξουν, απλώς θέλουν να βεβαιωθούν ποιοι είμαστε», κατάλαβα ότι είχα κάνει κάποιο λάθος. Στη μέρα, προφανώς, αφού σε αυτό το μπαρ γίνονταν τα εφηβικά πάρτυ που αποτελούν έκτοτε έναν αξιοπρόσεκτο λόγο να φέρνω στη μνήμη μου με μελαγχολία τα χρόνια «της αδειοσύνης που γεμίζουν τους νεαρούς άντρες». Και μετά εκτυλίχτηκαν σκηνές της ταινίας ... «αυτός, ο άλλος και η λεμονόπιτα». Μείναμε οι τρεις μας, χωρίς Σουηδική συντροφιά... ο ένας, ταπεινωμένος, ο άλλος θυμωμένος για τις φρούδες ελπίδες και η τρίτη της παρέας (η λεμονόπιτα) αφράτη αλλά και παγερά αδιάφορη, αφού το τέλος της θα ήταν σε κάθε περίπτωση το ίδιο. Επίλογος μιας παραλίγο ερωτικής βραδιάς: πέρασα γρήγορα από το σπίτι μου, αγνόησα το γεμάτο αγωνία βλέμμα του πατέρα μου που αναρωτιόταν αν ο γιός του ήταν τόσο γρήγορο πιστόλι (μα, ναι, ασφαλώς πριν φύγω από το σπίτι για το πάρτυ του εξήγησα με ένα βλέμμα από αυτά που μόνο ένας 17χρονος μπορεί να έχει χαραγμένο στη ματιά του ότι «πάω κάπου... και θα περάσω πολύ καλά εκεί!»), πήγα στη κουζίνα, πήρα δύο κουτάλια της σούπας και βγαίνοντας είπα στο Γιάννη που με περίμενε με τη λεμονόπιτα πάνω στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου: - Σκάσε και τρώγε, θα το συζητήσουμε αύριο! Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, είκοσι τέσσερα, είκοσι πέντε... τί σημασία έχει; Από τότε, ποτέ δεν συζήτησα με το Γιάννη σχετικά με το τί ακριβώς πήγε στραβά εκείνο το βράδυ,. Ίσως η γλυκειά επίγευση της λεμονόπιτας που φαγώθηκε εν ριπή οφθαλμού πάνω στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου, κάλυψε την οποιασδήποτε άλλη οπτική γωνία εκείνης της βραδιάς.
Χθες με πήρε τηλέφωνο ο Γιάννης -αυτός ο Γιάννης!- για να με καλέσει στην τρίτη επέτειο των γάμων του... μπορεί ο Γιάννης και η Μαρίνα να γιορτάζουν δώδεκα χρόνια γάμου, αλλά παντρεύτηκαν 29 Φεβρουαρίου!!! Σε αυτούς αφιερώνεται αυτή η στιγμή στο χρόνο...
(*) Γνωστό (;) Σουηδικό τουριστικό πρακτορείο που έφερνε Σουηδούς τουρίστες (και) στη Βάρκιζα όπου περνούσα τις καλοκαιρινές μου διακοπές ως έφηβος... (**) Αναφέρομαι στην εποχή όπου η έννοια της «ευκαιρίας στη ζωή» ήταν ταυτόσημη με μια ερωτική συνεύρεση με λίγο από αίσθημα... Για τους επισκέπτες των στιγμών που αναζητούν μια πιο εύθυμη οπτική προσέγγιση της ζωής (κατά βάθος αυτοί ίσως είμαστε οι πιο μελαγχολικοί), προτείνονται οι ακόλουθες στιγμές στο χρόνο και κρυμμένα φεγγάρια:
|
||||
|
||||
