Ο δισκοβόλος

Κοίταξε στον καθρέφτη: ένας όμορφος νέος άνδρας τον κοιτούσε με ένα χαμόγελο αυτοπεποίθησης, κενοδοξίας -το είδος της κενοδοξίας που όλοι απολαμβάνουν κάποιες στιγμές της ζωής τους. Απλώς, για ορισμένους αυτές οι στιγμές είναι πιο συχνές, δεν υπάρχει τίποτα το επιλήψιμο σε αυτό, υπάρχει;

Είμαι πολύ γοητευτικός, μουρμούρισε. Πώς θα μπορούσε να μου αντισταθεί μια γυναίκα του καλού κόσμου που ξέρει να εκτιμά την ανδρική ομορφιά;

Έμοιαζε με αρχαίο Έλληνα δισκοβόλο που ετοιμάζεται να διαπρέψει στο στίβο του αγώνα του.

Είχε συνηθίσει να κυκλοφορεί ανάμεσα στις πιο εντυπωσιακές γυναίκες των πιο πλούσιων ανδρών της χώρας. Ήταν περιζήτητος στα πλέον εντυπωσιακά σπίτια, στις πιο αστραφτερές δεξιώσεις. Είναι ωραίο πράγμα, σκέφτηκε, να ικανοποιείς τις επιθυμίες αυτών των κυριών. Και των ανδρών τους -έστω!- αλλά ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας, έτσι δεν είναι; Τον κούραζαν λίγο αυτές οι εκδηλώσεις, αλλά το αντιμετώπισε με μια αίσθηση του σκοπού. Αυτό έπρεπε να κάνει, αυτό έκανε.

Τον περίμεναν μέσα, είχε αργήσει. Έριξε μια τελευταία ματιά στο καθρέφτη της τουαλέτας, βεβαιώθηκε ότι ο λαιμοδέτης του ήταν στη θέση του και όλες οι τρίχες ήταν παραταγμένες με πειθαρχία στο κεφάλι του, πήρε μια βαθιά αναπνοή και προχώρησε προς το σημείο όπου τον περίμεναν.

Έλα παιδί μου, οι καλεσμένοι έχουν αρχίσει να έρχονται κι εσύ έχει κλειστεί στην τουαλέτα και κοιτάζεσαι; Γρήγορα, πήγαινε να πάρεις τον ασημένιο δίσκο με τα απεριτίφ και ξεκίνα από την επάνω αίθουσα.

Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται...

^