Ένα φωτεινό χαμόγελο που θα φώτιζε το βράδυ.

Πάντα έκανα αυτό το λάθος: αντιμετωπίζω τα παιδιά -και ιδιαίτερα αυτά που οι γονείς τους αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, υγείας ή άλλο- με υπερβάλλοντα συναισθηματισμό, με αποτέλεσμα να τα κατακλύζω από μια συμπάθεια της οποίας την αιτία δεν μπορούν να αντιληφθούν.

Κι εγώ, χάνω την ευκαιρία να διδαχτώ απ' αυτά, ν' ακούσω αυτά τα πολύτιμα και καθάρια πράγματα που έχουν να μου πουν.

Έτσι έγινε και χθες... ανάμεσα στα πολλά παιδιά που έτρεχαν ξέφρενα στον κήπο, εστίασα την προσοχή μου στην... , αλήθεια τι σημασία έχει τ' όνομά της, εγώ θα την λέω Τριανταφυλλιά, που ήταν μόνη αφού οι γονείς της αντιμετωπίζουν αυτόν τον καιρό κάποιο σοβαρό πρόβλημα.

Έπαιξα μαζί της πολύ ώρα και προσπάθησα να την ενημερώσω εμπιστευτικά για την αξία που έχει το να αντιμετωπίζουμε τη ζωή μ' ένα χαμόγελο, ακόμα κι αν γύρω μας υπάρχουν ένα σωρό προβλήματα.

Δεν έδωσα, πήρα από την συνύπαρξή μου με την Τριανταφυλλιά. Ίσως τελικά έχουν δίκιο αυτοί που ισχυρίζονται ότι τη στιγμή που γεννιέται ένας άνθρωπος βρίσκεται στο ύψιστο στάδιο καθαρότητας της ψυχής και κάθε μέρα που περνάει, χάρις στην «εκπαίδευση και την συμπαράσταση της κοινωνίας» η πορεία του είναι φθίνουσα...

Κι όσο για το πρόβλημα επικοινωνίας με τα νεογέννητα και τα μικρά παιδιά... δικό μας είναι το πρόβλημα, όχι δικό τους: αυτά μιλάνε, επικοινωνούν, εμείς δεν καταλαβαίνουμε τη γλώσσα τους και βιαζόμαστε να τους διδάξουμε την δική μας για να αισθανόμαστε οι ίδιοι πιο ασφαλείς.

Την ώρα που έφευγε η Τριανταφυλλιά, την κοίταξα με νόημα και -προσπαθώντας πιθανότατα να επιβεβαιώσω πόσο καλός δάσκαλος ήμουν...- της ζήτησα να μου χαρίσει ένα λαμπερό χαμόγελο που θα φώτιζε το βράδυ.

- Δε θα σου δώσω χαμόγελο, μου είπε σχεδόν αδιάφορα. Δε θέλω....

Κάτι γκρεμίστηκε μέσα μου. Είχα, λοιπόν αποτύχει παταγωδώς στην προσπάθειά μου να της διδάξω την ομορφιά που έχει ένα χαμόγελο σε μια κοινωνία γεμάτη ασχήμια; Την ώρα που ετοιμαζόμουν να παραδεχτώ την ήττα μου με φαινομενική αξιοπρέπεια, η Τριανταφυλλιά συνέχισε:

Αυτό το φιλί δύσκολα θα το ξεχάσω... και τώρα που το σκέφτομαι, δεν απέτυχα σαν δάσκαλος, σαν μαθητής δεν τα κατάφερα!

'Αλλα κείμενα (σημάδια, φεγγάρια, στιγμές...) που προσπαθούν να ιχνηλατήσουν τη καθαρότητα της ζωής μέσα από ένα αθώο παιδικό βλέμμα:
Μπαμπά, θέλω να σου μιλήσω για κάτι πολύ σοβαρό!
Τώρα ηρεμώ!
Τι κοιτάζεις, παππού;
«Τί θα γίνω εγώ όταν μεγαλώσω;»

<    >    ^