 |
|
|
|
|
ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ Ζούμε σε αυτό που οι προηγούμενοι αποκαλούσαν «μέλλον» και οι επόμενοι θα αποκαλούν «παρελθόν». Το μόνο που μας κρατάει συνδεδεμένους είναι οι στιγμές... |
Η τηλεόραση της ψυχής μου |
|||
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 5: Ένας βαρκάρης περιμένει να σε περάσει απέναντι
Σήμερα το πρωί ξανα-πήγα να τον δω. Δεν είναι συγγενός πρώτου βαθμού, αλλά η αγάπη δεν μετριέται με βαθμούς συγγενείας. Αυτός ο άνθρωπος στο κρεββάτι είναι γέφυρα με κάποιον ξεχωριστό άνθρωπο που δεν πρόλαβα να γνωρίσω (έφυγε πολύ νωρίς) κι έτσι κάθε άγγιγμα στον άνθρωπο στο κρεββάτι του νοσοκομείου αποτελεί ένα υποκατάστατο ενός αγγίγματος που ποτέ δε θα αξιωθώ να έχω. Έδειχνε πολύ ανήσυχος. Τριγυρνούσε εκνευρισμένος με την αδυναμία στην οποία είχε περιέλθει και με τον πόνο που τον είχε κυριεύσει. Δεν ήταν έτσι στην ζωή του, ποτέ δεν άφηνε τον πόνο (τον κάθε λογής πόνο) να γίνει κύριος της κατάστασης. Και να που τώρα αυτός ο άγνωστος που επί εβδομήντα χρόνια τον άφηνε στη γωνία με περιφρόνηση, είχε το πάνω χέρι. «Θα γίνω καλά» μου έλεγε πριν από λίγο καιρό. «Θα τον παλέψω και θα νικήσω». Πάλαιψε, αλλά από κάποιο σημείο και μετά οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν κι έτσι βρίσκετα σήμερα στο κρεββάτι του πόνου (κυριολεκτικά), προσμένοντας το μόνο πράγμα για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι σε αυτήν την ζωή: τον θάνατο... Όσο λυτρωτική κι αν είναι αυτή η εικόνα, πονάει όμως. Δεν έχω διάθεση να βλέπω στην τηλεόραση της ψυχής μου χαζοχαρούμενα προγράμματα που απευθύνονται σε «επίτηδες χαρούμενους» ανθρώπους. Αλλά, όπως μου λένε και άνθρωποι κοντιοί μου που με αγαπούν και με γνωρίζουν καλά, ώρες-ώρες λες και αποζητάω την μελαγχολία. Θ' αλλάξω κανάλι! ΥΣΤ. Αυτό το πρόγραμμα ήταν το πρώτο που κατεγράφη για την τηλεόραση της ψυχής μου. Για κάποιον -άγνωστο- λόγο δεν έφθασε με την αρχική αποστολή στα τέλη του προηγουμένου μηνός στον καλό συνεργάτη που διαχειρίζεται την διαδικτυακή μου οικία: λες και περίμενε να περάσει «απέναντι» ο βαρκάρης τον άντρα που περιγράφεται σε αυτό το πρόγραμμα.
|
||||
|
||||
