Η τηλεόραση της ψυχής μου

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 2: Ένα έρημο κτίριο που κάτι μου θυμίζει

Πρόκειται για κτίριο. Μάλλον κτίριο γραφείων είναι, δεν μπορώ να είμαι κι απόλυτα σίγουρος έτσι που έχουν εξελιχθεί τα πράγματα με την σύγχρονη αρχιτεκτονική.

Μου θυμίζει ένα τεράστιο οικοδόμημα που είχε πάρει, με τη βοήθεια της φαντασίας, μυθικές διαστάσεις στα μάτια μου όταν ήμουν παιδί. Μαζευόμασταν τα 2-3 πιο ζωηρά αγόρια της παρέας και πηγαίναμε για «εξερευνήσεις». Κατά σύμπτωση (!), πάντα το ίδιο κτίριο έρημο κτίριο εξερευνούσαμε, μέχρι τελικής πτώσεως (του κτιρίου!). Τρέχαμε στους μεγάλους -εγκαταλελειμμένους- διαδρόμους ώστε «να μην επιτρέψουμε σε οποιονδήποτε τρίτον να μας αιφνιδιάσει» κι όταν πια λαχανιάζαμε, βγαίναμε στον (επίσης εγκαταλελειμμένο) κήπο αναμαλλιασμένοι και κάθιδροι, ευτυχισμένοι όμως που μια ακόμη εξερεύνηση είχε στεφθεί από απόλυτη επιτυχία, παρά τα σημαντικά προβλήματα που είχαμε αντιμετωπίσει.

Αλλά το κτίριο εκείνης της παιδικής ανάμνησης ήταν γκρίζο, μουντό. Όχι σαν αυτό που εμφανίζεται στο σημερινό πρόγραμμα της τηλεόρασης της ψυχής μου. Υπάρχει όμως κάτι σε αυτό που βλέπω την ώρα που παρακολουθώ τηλεόραση κουρασμένος από την ένταση της ημέρας, που μου θύμισε το κτίριο της παιδικής περιπέτειας. Τότε που ακόμα η φαντασία είχε μεγάλη σημασία στην καθημερινή μας ζωή, τότε που αναζητούσαμε ευκαιρίες εκ του μηδενός για περιπέτειες. Εκεί με μετέφερε για λίγο το κτίριο της εκπομπής.

Τώρα που το σκέφτομαι, το σημερινό πρόγραμμα μου φαίνεται σαν ντοκιμαντέρ, με θέμα ογκώδη κτίρια (που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι άνθρωποι), άχρωμα ή επιφανειακά περασμένα με χρώματα και λούστρα, που έχουν πια ερημώσει. Το όνειρα και οι φιλοδοξίες που είχαν ενσωματωθεί στο κτίριο όταν κατασκευαζόταν, έσβησαν, χάθηκαν για πάντα. Κι έμεινε μόνο το περίβλημα να θυμίζει τη ματαιότητα που ακολουθεί τη ματαιοδοξία.

Κι εκτός από αυτά τα κτίρια-φαντάσματα, υπάρχουν και κάποια άλλα που εξωτερικά σφύζουν από ζωή. Αυτά τα κτίρια λες κι έχουν κάτι που σε αποθαρρύνει να τα πλησιάσεις. Σα να τους αρκεί να στέκουν εντυπωσιακά και να κερδίζουν τις εντυπώσεις... τόσο ευχαριστημένα από τον εαυτό τους είναι, αυτά και οι δημιουργοί τους. Αν όμως κάποιος ξεχαστεί ή αποφασίσει να επιδείξει υπερβάλλον θάρρος και προχωρήσει στο εσωτερικό του κτιρίου, θα διαπιστώσει ότι είναι έρημο. Ψυχή δεν κυκλοφορεί στους διαδρόμους και η σιωπή κυριεύει κάθε γωνία τους. Και αν μετά τη μεγάλη αποκάλυψη προσπαθήσει να μιλήσει στους άλλους πολίτες του κόσμου για να τους περιγράψει αυτό που είδε, κανείς δεν τον ακούει. Τον θεωρούν κακόπιστο, ανειλικρινή ή υπερβολικό.

«Μα αυτό το εντυπωσιακό κτίριο στο εσωτερικό του δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ!» ουρλιάζει στους άλλους ανθρώπους. Κι αυτοί, ενοχλημένοι από τις φωνές του που ταράζουν την απάθειά τους, στην αρχή θα τον προτρέψουν να σταματήσει να τους ενοχλεί κι αν συνεχίσει, θα του γυρίσουν την πλάτη και θα συνεχίσουν να θαυμάζουν την υπέροχη αρχιτεκτονική του κτιρίου που έχει κλέψει τον θαυμασμό τους.

Θ' αλλάξω κανάλι!

[0]   [1]   [2]   [3]   [4]   [5]  

^