Η τηλεόραση της ψυχής μου

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 1: Μια ομπρέλα μέσα στη θάλασσα

Δε μπορώ να διακρίνω καλά. Βλέπω μια ομπρέλα. Δεν είναι ομπρέλα για προφύλαξη από την βροχή κι άλλα στενάχωρα πράγματα. Είναι μια μεγάλη, πολύχρωμη, χαρούμενη ομπρέλα. Αισιόδοξη μου φαίνεται.

Και μια παραλία βλέπω. Ωραία αυτή η εικόνα κατά τη διάρκεια των χειμερινών μηνών, δημιουργεί μια αίσθηση ευεξίας που όλο και σπανιότερη γίνεται στη σημερινή εποχή. Είναι λοιπόν τόσο εύκολο να βρεις μια νότα αισιοδοξίας σε απλές, καθημερινές εικόνες! Στιγμές που αναπολείς ή άλλες που προσδοκάς. Η ουσία βέβαια εν προκειμένω έγκειται στην προσμονή, στην ελπίδα, στην αίσθηση ότι μετά από την μακριά διαδρομή που προβάλλει μπροστά στα μάτια σου, μετά από εκείνη την κακοτράχαλη ανηφόρα, την επικίνδυνη κατηφόρα και, τελικά, την απρόσμενη στροφή που μπορεί να σε πετάξει έξω από τον δρόμο, σε περιμένει μια παραλία γεμάτη ομπρέλες.

Εκεί, θα μπορείς να κρυφτείς από τον ήλιο, τους άλλους ανθρώπους κι αν είσαι και λίγο τυχερός κι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Για λίγο, έστω και για λίγο, κάτι είναι κι αυτό...

Αλλά...

Τί γυρεύει η ομπρέλα μέσα στο νερό;

Η εικόνα αυτή μου φαίνεται πλέον ανορθόδοξη, δημιούργημα κάποιου ανατρεπτικού μυαλού που εννοεί να διαταράσσει την δροσιά που θα απέπνεε -σε πρώτη θέαση- μια ομπρέλα στην παραλία. Αυτή η εικόνα δεν είναι εύπεπτη, απαιτείται περισσότερη φαιά ουσία και –το χειρότερο για τον σύγχρονο άνθρωπο- δημιουργικότητα και ανοιχτό μυαλό για να μαζέψει όλα τα επί μέρους τμήματά της και να επανασυνδέσει με βάση τη δική του αισθητική.

Η εμμονή στην επιφανειακή θεώρηση ίσως είναι πιο χρήσιμη: με μια ομπρέλα καρφωμένη μέσα στο νερό της παραλίας, δε θα μπορείς να κρυφτείς από τους άλλους ανθρώπους αφού αυτό το θέαμα θα γίνει γρήγορα αλεξικέραυνο βλεμμάτων έκπληξης.

Δε νομίζω ότι μπορώ να αντέξω τόση απελευθέρωση από τα ειωθότα και τις εικόνες που μπορούν εύκολα να εισχωρήσουν στην καθημερινότητά μου...

Θ' αλλάξω κανάλι!

[0]   [1]   [2]   [3]   [4]   [5]  

^