 |
|
|
|
|
ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ Ζούμε σε αυτό που οι προηγούμενοι αποκαλούσαν «μέλλον» και οι επόμενοι θα αποκαλούν «παρελθόν». Το μόνο που μας κρατάει συνδεδεμένους είναι οι στιγμές... |
Η τηλεόραση της ψυχής μου |
|||
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 3: Παιχνίδια του νου και των εικόνων
Οι εικόνες εναλλάσσονται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Σα να ανταγωνίζονται η μια την άλλη μέχρις εσχάτων, δύο απόλυτα ισοδύναμες ομάδες που διεκδικούν την κορυφή. Εμφανίζεται η κάθε μία στην οθόνη και, πριν προλάβει να απολαύσει την πρωτοκαθεδρία της, έχει σβήσει, εξαφανιστεί και στη θέση της βρίσκεται περήφανος ο μεγάλος ανταγωνιστής, για λίγο μόνο, μόνο για λίγο μέχρι να εξαφανιστεί κι αυτός. «Αγοράζουμε καρύδια, πουλάμε καρύδια, μένει ο θόρυβος» λέει μια παλαιά τούρκικη παροιμία. Στην προκειμένη περίπτωση δεν μιλάμε για καρύδια και θόρυβο, αλλά για εικόνες που συλλαμβάνει το μάτι και η ανάμνησή τους, αυτό το ανοιγόκλεισμα του ματιού που επαναλαμβάνει σε κλάσματα του δευτερολέπτου αυτή την κίνηση μηχανικά, σα να μη μπορεί να πιστέψει ότι αυτό το όμορφο θέαμα που αντίκριζε πριν από λίγο (πόσο λίγο; έχει άραγε σημασία;) έχει εξαφανιστεί παντοτινά. Και πριν προλάβει να διαπιστώσει καλά-καλά ότι και η καινούργια εικόνα (στιγμή στο χρόνο;) είναι πανέμορφη, έχει χαθεί κι αυτή. Κι άντε πάλι από την αρχή. Κι όταν πια έχει τελειώσει αυτή η υπέροχη θεατρική παράσταση της ζωής κι όλες οι εικόνες που αντιμάχονταν η μία την άλλη μπροστά στο βλέμμα μας έχουν ξεθωριάσει, αρχίζει η αγωνιώδης προσπάθεια της επαναφοράς τους στην οθόνη της ψυχής. Μπορεί κάποιες λεπτομέρειες να ξεφεύγουν κατά την εργασία της επανασύνθεσης, ίσως πάλι κάποιες (υπέροχες!) αδυναμίες να έχουν εξαφανιστεί, αλλά έχει μείνει η γλυκιά αίσθηση ότι αυτό που πέρασε μπροστά από τα μάτια σου άξιζε τον κόπο. Και τότε, όλες αυτές οι εικόνες που επιδίδονταν σε ένα μάταιο αγώνα παραγκωνισμού, κάθονται σιωπηλά η μία δίπλα στην άλλη, πειθήνιες, απελευθερωμένες από μια ματαιότητα που εξυπηρέτησαν τέλεια αλλά ποτέ δεν κατάλαβαν την ουσία της. Και μέσα από αυτήν τη συνύπαρξη, υπέροχες γωνίες τους αναδεικνύονται και τις καμαρώνουμε σαν ένα υπέροχο ψηφιδωτό ζωής που κρύβει εναλλαγές και συνυπάρξεις των πλέον ετερόκλητων στοιχείων, ξεχνώντας ότι λίγες στιγμές πριν είμασταν διατεθειμένοι να θυσιάσουμε χωρίς δισταγμό τις περισσότερες από αυτές για κάποιες άλλες (ποιες ήταν «αυτές» και ποιες οι «άλλες» δε μπορούμε να θυμηθούμε). Μ' αρέσει αυτό το παιχνίδι του νου αλλά με κάνει να νοιώθω ανόητος που αφήνω τόσο σημαντικά πράγματα να κινδυνέψουν να χαθούν. Θ' αλλάξω κανάλι! ΥΣΤ. Κατά έναν παράξενο τρόπο τα κείμενα αυτά γράφομαι καθ' υπαγόρευσιν από ένα -βαθειά κρυμμένο- ασυνείδητο που έχει παιχνιδιάρικη διάθεση. Σε κάθε περίπτωση όμως, του έχω εμπιστοσύνη, γι αυτό και, πριν τα παρουσιάσω στις ΣΤΙΓΜΕΣ, δεν επανέρχομαι ποτέ σε αυτά τα κείμενα για να τα διορθώσω, μετατρέψω, αποσύρω...
|
||||
|
||||
