Μια πρόταση για την αντιμετώπιση «αυτών» των ημερών

Σήμερα θα είναι μια από «αυτές» τις μέρες....

Ντύθηκα γρήγορα χωρίς να δώσω ιδιαίτερη προσοχή στη γραβάτα που διάλεξα. Όσο περνούσε η ώρα, κοιτάζοντας τη γραβάτα που σηματοδοτούσε τη διάθεσή μου, άρχισα να το καταλαβαίνω. Δεν θα είμαι εγώ σήμερα...

Ακόμα κι αν γύριζα σπίτι και την άλλαζα, το κακό έχει γίνει, το σήμα είχε δοθεί... ευτυχώς οι μέρες που φοράω γραβάτες που δεν ταιριάζουν με τον αληθινό μου εαυτό είναι λίγες, αλλά αυτές, όσες κι αν είναι, περνάνε δύσκολα.

Παλαιότερα νόμιζα ότι είναι ιδέα μου, ότι όλα πήγαιναν στραβά αυτές τις μέρες μόνο στο μυαλό μου, αλλά δεν είναι έτσι. Υπάρχει μια συνομωσία του οικοσυστήματος εναντίον μας εκείνες τις μέρες και τα σημάδια, μεγάλα ή μικρά, έρχονται κατά κύματα.

Μην αφήσεις να σε πάρει από κάτω, έλεγα στον εαυτό μου. Αν όμως εναντιωθείς στους αρνητικούς παλμούς του συστήματος, το μόνο που θα πετύχεις είναι οι δονήσεις να γίνουν εντονότερες και τα θερμά επεισόδια να έχουν περισσότερα θύματα. Γιατί -ασφαλώς!- κάτι τέτοιες μέρες συμπαρασύρουμε όποιους βρούμε μπροστά μας. Ο δρόμος προς τα κάτω θέλει παρέα!

Κατέληξα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσπαθώ κάτι τέτοιες στιγμές να στείλω Mήνυμα στον Ουρανό, ζητώντας την κατανόησή του, αφού σίγουρα η γραμμή επικοινωνίας δε θα είναι καλή.. από τη δική μου πλευρά! Κι ούτε έχει νόημα να εναντιώνεται κανείς με διάθεση αυτοκαταστροφική στις επιταγές του οικοσυστήματος.

Αλλά βέβαια ακόμα και σε αυτές τις στιγμές, λόγοι αρχής δεν μου επιτρέπουν να είμαι «καλόβολος» και δουλοπρεπής απέναντι σε αυτή την συνομωσία, ούτε ανέχομαι να αφήνω τον εαυτό μου να παρασύρεται σαν κλαδάκι σε ρέμα. Κρατάω εξάλλου μια πισινή μήπως όλα αυτά είναι σκοτεινά σενάρια που εξυφαίνει η ίδια μου η συνείδηση για να δώσει ενδιαφέρον στη ζωή.

Τί κάνω λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις; Με ελαφρές -αλλά περήφανες και ολίγον τι αδιάφορες!- κινήσεις αποτραβιέμαι και παρακολουθώ τις εξελίξεις των πραγμάτων σαν παρατηρητής. Με χιούμορ σα να συνέβαιναν όλα αυτά σε κάποιον τρίτο. Σας έχει τύχει ποτέ να γίνεται μάρτυρας μιας δραματικής στιγμής ανθρώπινης δοκιμασίας και να αντιπαλεύουν μέσα σας η διάθεση για χαχανητό για την αστεία σκηνή με δάκρυα κατανόησης για την δοκιμασία του συνανθρώπου; Κάτι τέτοιο!

Και στο τέλος της περιπέτειας, βγάζω την γραβάτα με έναν αφορισμό και με μια ευγενική αποδοκιμασία της επιλογής μου, δηλώνω -κατά προτίμηση μπροστά σε κοινό- ότι αυτή η γραβάτα δεν μου ταιριάζει και δε θα την ξαναφορέσω.

Και σιγά-σιγά, ο αποστασιοποιημένος παρατηρητής των όσων μου συνέβησαν (εγώ) πλησιάζει τον παθόντα (πάλι εγώ!) και αποκαθίσταται η τάξη.

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2002

<    >    ^