Μην αφήσεις

Σα μια μέρα. Έτσι είναι. Και περνάει γρήγορα, χωρίς να το καταλάβεις. Και χωρίς να προλάβεις να κάνεις αυτά που ήθελες. Κι όταν πλησιάζει το ηλιοβασίλεμα, μετανιώνεις για πολλά από αυτά που έκανες. Αλλά πιο πολύ, μετανιώνεις για αυτά που δεν έκανες. Για αυτά που δεν πρόλαβες ή δε θέλησες να πεις. Για την αγάπη που δε μπόρεσες να εκφράσεις. Τα άφησες να φύγουν σαν άμμος μέσα από τα χέρια σου και τώρα τα χέρια σου έμειναν άδεια. Όπως και η καρδιά σου. Και τί κατάλαβες; Άξιζε τον κόπο; Σκοτάδι, αυτό έρχεται. Και σιωπή. Παντοτινή. Κι όταν τα βλέπεις να πλησιάζουν, είναι πια αργά. Αλλά πάλι, μπορείς στο ξεκίνημα της μέρας να τα γνωρίζεις όλα αυτά; Δε μπορείς. Είναι στη διάρκεια της μέρας που τα αισθάνεσαι και στη δύση της που τα καταλαβαίνεις. Και όσο πλησιάζεις την αλήθεια, χάνεται σιγά-σιγά το φως, σα να μη θέλει να σε αφήσει να δεις καθαρά. Και τί μένει; Ένας αχνός ήχος που χάνεται στα αυτιά σου. Ένα φως που τρεμοσβήνει μέχρι να χαθεί. Σκόνη που την παίρνει ο αέρας.

Γι αυτό σου λέω. Μην αφήσεις άλλες μέρες να πάνε χαμένες.

Τρίτη 12 Ιουνίου 2002

Μετά έναν χρόνο - Μια συμμετοχή

<    >    ^