Ανεβαίνοντας -ξανά- στο Όρος.

Εκείνη τη μέρα σηκώθηκα νωρίς, στις τέσσερις και μισή ήμουν στο πόδι. Οι πρώτοι ήχοι της ημέρας (απλοί, καθημερινοί ήχοι από τα πουλιά στον κήπο), έφτασαν στ' αυτιά σαν πρωτόγνωροι ήχοι του παραδείσου.

Και μετά, το κινητό που μου έπεσε (;) στο parking του αεροδρομίου, απ' όπου θα ταξίδευα για τη Θεσσαλονίκη και μετά, οδικά, στην Ουρανούπολη που θα με έφερνε μια ανάσα από τον τελικό προορισμό το Όρος! Τρεις μέρες χωρίς κινητό... κανένα πρόβλημα. Η εύκολη πρόσβαση εξάλλου με την καθημερινή φθοροποιό πραγματικότητα, μπερδεύει στ' αυτιά μου τις φωνές του Όρους. Καλύτερα χωρίς κινητό!

Κι εκεί, στη Μονή, βρήκα τους ανθρώπους ακριβώς όπως τους είχα αφήσει πριν από ενάμιση περίπου χρόνο. Απλοί, γήινοι γέροντες -μην σας ξεγελά αυτή η προσφώνηση, ορισμένοι μπορεί να είναι συνομήλικοί μου- που σκέφτονται πάντα με τον ίδιο τρόπο και μιλούν με την ίδια γλυκιά φωνή. Ήταν εκεί, σταθεροί στις απόψεις τους, με την ίδια αγάπη για τον Πάνω κόσμο αλλά και όλους όσοι κατοικούν στον κάτω και την ίδια διάθεση να ξεκινήσουν τη συζήτηση από την αρχή, χωρίς να θεωρούν ότι μερικά πράγματα τα έχουν ήδη πει. Τίποτα δεν είχε αλλάξει στο μυαλό και την καρδιά τους αυτόν τον ενάμιση χρόνο. Σκέφτομαι πόσα πράγματα άλλαξαν την ίδια περίοδο στο δικό μου μυαλό και καρδιά (και εγώ που νόμιζα ότι ήμουν πολύ σταθερός άνθρωπος...) και χάνω τον λογαριασμό.

Το Όρος δεν είναι μόνo ένας από τους πιο όμορφους και γοητευτικούς προορισμούς στον κόσμο. Είναι ένα ολοζώντανο κομμάτι της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας, που συνεχίζει την πορεία του με αξιοπρέπεια, σε ρυθμούς που ίσως μερικές φορές μας φαίνονται αργοί, ξεπερασμένοι ή ακόμη και γραφικοί.

Και μπορεί να κόβεται η ανάσα του κάθε επισκέπτη όταν βρίσκεται στο Όρος, μπορεί να ξεχωρίζει τις στιγμές που πέρασε εκεί απ' όλες τις άλλες στιγμές στη ζωή του, αλλά η απόφαση να ακολουθήσει κανείς εφ' όρου ζωής -αυτής της σύντομης ζωής, εν πάσει περιπτώσει, όχι της Αιώνιας που θα ακολουθήσει- το αυτό το δύσβατο μονοπάτι, θέλει ένα θάρρος που δε μπορεί να μετρηθεί με τις συνήθεις μονάδες μέτρησης.

Όταν είχα πάει για πρώτη φορά στο Όρος, είχα την αίσθηση οτι οι μοναχοί δεν περπατούσαν. Πετούσαν, νόμιζα, λίγο πάνω από τη γη σε μια αργή, αλλά σταθερή ανοδική πορεία προς τον Ουρανό.

Αυτή τη φορά, κατάφερα να διακρίνω τα βηματά τους. Τί σημαίνει, άραγε, αυτό;

Τρίτη 29 Μαϊου 2002

<    >    ^