Οι ελπίδες δεν χάθηκαν οριστικά.

Δεν είχα φανταστεί ποτέ οτι ένας μικρός σκαντζόχοιρος θα μας έφερνε τόση χαρά!

Αυτό που για έναν άλλον κόσμο (τον αληθινό, ίσως;) δεν είναι παρά ένα καθημερινό σημάδι υπενθύμισης της ύπαρξης ενός απλού, αλλά ισότιμου, μέλους του οικοσυστήματος που εμείς οι κάτοικοι των σύγχρονων πόλεων δεν είμαστε συνηθισμένοι να συναντάμε, αποτέλεσε για τον γιό μου μια πηγή ενθουσιασμού, που τελικά συνεπήρε κι εμένα.

Κι όλα έγινα τόσα απλά, τόσο φυσικά: στον κήπο της διπλανής μονοκατοικίας, βρέθηκε μια σκαντζοχοιρίνα με τα τρία της παιδιά. Και ξαφνικά, η μικρή χαριτωμένη μπαλίτσα που έτρεχε ξένοιαστη στην βεράντα μας, που για το Νίκο των τεσσάρων ετών, ήταν μέχρι τότε ένα πλάσμα της φαντασίας που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει από τον Γουΐνι το αρκουδάκι ή τον Μίκυ Μάους, έγινε ξαφνικά ένα αληθινό κομμάτι της καθημερινής ζωής.

Λοιπόν, οι ελπίδες δεν χάθηκαν οριστικά.

Πού ξέρετε, μπορεί τα Χριστούγεννα να έρθει και ο Άγιος Βασίλης στην βεράντα μας!

Τρίτη 14 Μαϊου 2002

<    >    ^