Το πιο μεγάλο, τρυφερό παράπονο

Του Λάμπη, που νοσηλεύεται σε μια κλινική της Θεσσαλονίκης με σχιζοφρένεια παρανοϊκού τύπου.

Όσο πλησιάζει η μέρα της Ανάστασης, τόσο ανθίζουν οι ελπίδες μέσα στην ψυχή μου. Κι όσο προβάλλουν τα πρώτα μπουμπούκια των ελπίδων, τόσο ευαισθητοποιούνται οι αισθητήρες και πιάνω μηνύματα που, υπό άλλες συνθήκες θα χάνονταν στο διάστημα.

Το πιο δραματικό, αιχμηρό, τρυφερό (και δίκαιο;) παράπονο, διατύπωσε ο Λάμπης, τρόφιμος μια κλινικής της Θεσσαλονίκης όπου νοσηλεύεται με σχιζοφρένεια παρανοϊκού τύπου, κοιτάζοντας προς τον Ουρανό:

Είπαμε να μου βάλεις δύσκολα,
αλλά όχι κι έτσι...

Αυτή η κραυγή πόνου και αγωνίας ηχεί ακόμα στ' αυτιά μου και μόνο οι καμπάνες της Ανάστασης θα την καλύψουν.

ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ (;) ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ:
• Εκβιάζοντας τον Ουρανό για ένα θαύμα
• Η Κυρία τ' Ουρανού
• Ο άντρας στη φωτογραφία
• «Τί θα γίνω εγώ όταν μεγαλώσω;

^