Συγγνώμη, αλλά δε σε βλέπω πουθενά!

Περί ψηφιακής σαμανικής...

Δ' ΜΕΡΟΣ

- Με κοιτάς με απορία... φαντάζομαι ότι θα σου φαίνεται παράξενη αυτή η διαδικασία.

- Μου φέρνει στο μυαλό ιεροτελεστίες μαύρης μαγείας.... όχι οτι έχω πάει ποτέ σε τέτοιες!

- Καμμία σχέση με μαύρη μαγεία δεν έχει αυτό που κάνουμε! Απλώς είναι ένας τρόπος σύνδεσής σου με μια πηγή πληροφόρησης που δε μπορείς να διαννοηθείς... μη με κοιτάς έκπληκτος, ακόμα κι αν δεν μπορείς να το πιστέψεις, θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα και το ίδιο θέλει κι αυτό το μηχάνημα που, με έναν περίεργο τρόπο έχει ψυχή (!), ώστε αυτά που θα μας αποκαλύψει να αφορούν ΕΣΕΝΑ!

Στα τελευταία της λόγια η Daria έδωσε μια εμφαντική θεατρικότητα.

"Σε τσίρκο πέσαμε" σκέφτηκε ο Νώντας κι ετοιμάστηκε να χαμογελάσει ειρωνικά. Μετά δίστασε. Δεν είχε λόγο να φανεί αγενής στην ξένη κοπέλα. Μπορούσε να κρύψει την εκ των προτέρων απαξίωσή του και να περιμένει να δει τί θα άκουγε. Κι αν, αν λέμε τώρα, τα όσα θα μάθαινε χάιδευαν τ' αυτιά του και τον ευχαριστούσαν, θα μπορούσε κάλλιστα να αποδώσει την αρχική του αρνητικότητα σε στιγμιαία αμηχανία!

Ήταν όμως αποφασισμένος να πιέσει την κατάσταση στα όρια. Δε θα ήταν ένας καλόβολος, φρόνιμος, παραδοσιακός πελάτης της Daria, γι αυτό ήταν σίγουρος.

- Λοιπόν Daria, θα ήθελα να συμφωνήσουμε για ένα πράγμα: δε θέλω να είσαι συμβατική... «ευγενική» μαζί μου. Θέλω ό,τι βλέπεις να μου το λες, ακόμα κι αν δεν είναι πολύ ευχάριστο.

- Κοίτα, Νώντυ, υπάρχουν κάποιοι κώδικες που δε μπορώ να αγνοήσω.

- Ο πρώτος και σημαντικότερος κώδικας είναι να λες την αλήθεια σε αυτόν που πληρώνει (η Daria έκανε ένα μορφασμό έκπληξης...) για να μάθει τί του επιφυλάσσει το μέλλον. Δε μπορείς να βλέπεις κάτι δυσάρεστο, να του το κρύβεις και να τον αφήσεις να ζει σ' ένα ωκεανό παραισθήσεων και ψεύτικης ευημερίας.

- Ποτέ δε θα σου πω ψέμματα, Νώντυ. Αλλά, υπάρχουν μερικοί δύσκολοι δρόμοι που επιλέγω να μην τους ακολουθήσω.

- Και τί κάνεις, κλείνεις τα μάτια σου;

- Όχι, απλώς διαλέγω έναν άλλο δρόμο...

- Που σε βολεύει περισσότερο! Κι αν όχι εσένα, αυτόν που έχεις μπροστά σου...

- Αυτός ο δρόμος δεν είναι ψεύτικος. Κατευθύνω τον άνθρωπο που έχω μπροστά μου σε μια διαφορετική πορεία, χάρις στην οποία μπορεί να αποφύγει κάποια δυσάρεστα περιστατικά.

Πίσω από τις προβαλλόμενες αντιρρήσεις του, τις αντιρρήσεις ενός λογικού ανθρώπου με τετράγωνη λογική που είχε τυχαία βρεθεί σ' ένα γοητευτικό (αλλά ίσως επικίνδυνο!) περιβάλλον όπου δεν ανήκε, είχε αρχίζει να αλλάζει γνώμη: η Daria είχε κερδίσει το ενδιαφέρον του Νώντα.

- `Ακου Νώντυ, πριν ξεκινήσουμε: θα σου μιλώ γι αυτά που εμφανίζονται μπροστά μου, όχι γι αυτά που θέλεις εσύ να με ρωτήσεις. Βέβαια αυτά που σε απασχολούν θα εμφανιστούν με κάποιον τρόπο, αλλά με βάση τον τρόπο που εργάζομαι δεν μπορείς να με ρωτάς εσύ, εντάξει;

Ο Νώντας κούνησε απρόθυμα το κεφάλι του με συγκατάνευση.

- Αγαπάς πολύ την οικογένειά σου, Νώντυ. Την βλέπω να εμφανίζεται σε όλα τα στρώματα της ύπαρξής σου.

- Όλα... τα στρώματα;

- Ναι, σε αυτά που ξεδιπλώθηκαν... και σε αυτά που θα ξεδιπλωθούν! Τα παιδιά σου... (o Νώντας την κοίταξε έκπληκτος)... α, δεν έχεις ακόμη παιδιά! Στη ζωή σου θα έχεις παιδιά, Νώντυ. Δυο ή τρία. Τα δύο φαίνονται καθαρά, το τρίτο προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια, αλλά κάτι το τραβάει κάτω. Ίσως είναι καλύτερα να μην απελευθερωθεί από αυτά που το κρατούν μακρυά από τον κόσμο μας. Μη λυπηθείς αν το τρίτο σου παιδί δεν εμφανιστεί τελικά. Ξαναρχίζω λοιπόν: τα παιδιά σου θα πάνε μια χαρά!

- Γιατί ξεκίνησες να μιλάς για τα παιδιά μου και όχι για οτιδήποτε άλλο;

- Επειδή εσύ τα προβάλλεις πολύ... η παρουσία τους είναι πολύ έντονη σε όλα τα στρώματα της ύπαρξής σου.

- Τις φάσεις της ζωής εννοείς;

- Όχι, τα στρώματα της ύπαρξης είναι ανεξάρτητα από τον χρόνο. Η ψυχή είναι στρώμα της ύπαρξης. Και το μυαλό. Και το σώμα... Oh, κάτι βλέπω σε αυτό το στρώμα ύπαρξής σου. Έχεις κάποιο πρόβλημα, έτσι δεν είναι;

- ......

- Ναι, έχεις. Κι επηρεάζει και τα άλλα στρώματα. Τα τραυματίζει. Αλλά εδώ βλέπω τις δυσκολίες να υποχωρούν.

- Χάνονται;

- Οι δυσκολίες της ζωής ποτέ δε χάνονται. Υποχωρούν απλώς, πάνε λίγο (ή πολύ!) πίσω, αλλά ποτέ δεν χάνονται. Είναι πάντα εκεί, εσύ απλώς επιλέγεις στις στιγμές που θα τις αφήσεις να αναδυθούν και να κυριεύσουν όλα τα στρώματα της ύπαρξής σου.

- Επιλέγω; Εγώ επιλέγω;

- Εμείς επιλέγουμε πότε θα τις αφήσουμε να μας κυριεύσουν. Υπάρχουν βέβαια και εξωτερικά στοιχεία των δυσκολιών που τους δίνουν δύναμη, αλλά εμείς είμαστε που τους δίνουμε ζωή. Χωρίς εμάς, θα ήταν νεκροί οργανισμοί.

- Daria...

- Περίμενε, Νώντυ. Πρέπει να σου πω αυτά που βλέπω. Θυμάσαι, συμφωνήσαμε ότι δε θα με ρωτάς εσύ.

Η Daria είχε βυθιστεί στον κόσμο της ύπαρξης του Νώντα. Το βλέμμα της στρεφόταν με ένταση πότε στην οθόνη του υπολογιστή της και πότε στο πρόσωπο του Νώντα, σα να ήθελε να επιβεβαιώσει στα μάτια του τα μυστικά που της αποκαλύπτονταν από τον ίδιο το Νώντα, χωρίς ο ίδιος να μπορεί να συμμετέχει ενεργά στην μυσταγωγία. Αν όμως ήταν έτσι, γιατί ο Νώντας δε μπορούσε να αποκαλύψει αυτά τα μυστικά στον ίδιο του τον εαυτό και επέλεγε μια άγνωστη, ξένη γυναίκα από την άλλη άκρη της γης;

- Τα παιδιά σου ανησυχούν για σένα... ανησυχούν πολύ. Μην τα αφήνεις να ανησυχούν!

Στο πρόσωπο της Daria είχε αποτυπωθεί μια αγωνία...

- Τα παιδιά ανησυχούν, πρέπει να πάρω άλλον δρόμο! Να αποφύγω την καταιγίδα. Ναι, εδώ, είναι πιο ήσυχα!

Η Daria έδειχνε πιο ήρεμη τώρα. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. Ο Νώντας προσπάθησε να στρέψει το βλέμμα του στην οθόνη, να δει επί τέλους τί αντίκρυζαν τόσην ώρα τα μάτια της Daria.

Σήκωσε το χέρι της σα να υψώνει ένα απαγορευτικό τείχος.

- Όχι, δεν πρέπει. Μην κοιτάς. Κλείσε μόνο τα μάτια σου και συγκεντρώσου σε αυτό που μου προέβαλες.

- Μα, τί προέβαλα;

- Ξέρεις! Κλείσε τα μάτια, οι εικόνες σου θα ξανα-έρθουν, μην τις διώχνεις! Ναι, καλύτερα τώρα, ξαναμπαίνω. Μπαίνω στην καταιγίδα...

Τα χέρια της είχαν πια απομακρυνθεί από το πληκτρολόγιο. Και όσο περνούσε η ώρα, δεν κοιτούσε πλέον την οθόνη. Σα να είχε γίνει μια αόρατη σύνδεση και οι εικόνες παρέκαμπταν την οθόνη και διοχετεύονταν κατευθείαν στο μυαλό της. Ξαφνικά, το ύφος της άλλαξε:

- Μην με πιέζεις, μη μου το κάνεις αυτό...με πονάς!

Τα πρόσωπό της συννέφιασε. Η Daria σήκωσε τα μάτια της και του είπε με λυπημένο ύφος:

- Με πολεμάς, γιατί με πολεμάς; Γιατί δε με αφήνεις να δω την ψυχή σου για να σε βοηθήσω;

Μετά, το ύφος της έγινε αποφασιστικό:

- Δεν μπορώ να μείνω για πολύ, πρέπει να φύγω. Με διώχνεις, μου κρύβεσαι... με πονάς!

- Πριν φύγεις, πες μου μόνο ένα πράγμα, σε παρακαλώ. Μόλις τελειώσει αυτή η καταιγίδα, πού βρίσκομαι; Με βλέπεις;

Ο Νώντας κρατούσε με δύναμη τα χέρια της.

- Με βλέπεις; Που είμαι;

Η Daria δεν ήξερε που βρισκόταν, αλλά ήθελε να φύγει. Αμέσως. Δε μπορούσε να μείνει εκεί ούτε μια στιγμή ακόμα. Σαν όψιμος πιστός που είδε το φως και προσπαθεί να γαντζωθεί απ' αυτό, ο Νώντας την ρωτούσε επίμονα: Με βλέπεις; Που είμαι; Αλλά το φως δραπέτευε μέσα από τις παλάμες του και έμενε με τα χέρια ανοιχτά να κυνηγάει χίμαιρες κι αόρατες εικόνες που κανένας άλλος δε μπορούσε να δει, εκτός από την Daria και τον ίδιο. Κι όσο ο Νώντας προσπαθούσε να αρπάξει αυτό που είχε μπροστά του, άλλο τόσο η Daria προσπαθούσε να ξεφύγει από αυτό. Τα σώματά τους κινούνταν με συσπάσεις σαν αλλόκοτες χορευτικές κινήσεις, σαν στροβιλίσματα σωμάτων και ψυχών.

Ο Νώντας την έσφιγγε παθιασμένα νοιώθοντας οτι, αν την άφηνε να φύγει, θα χανόταν για πάντα και ποτέ δε θα μάθαινε αυτό που αναζητούσε.

- Με βλέπεις; Που είμαι; Πώς είμαι;

- Συγγνώμη, αλλά δε σε βλέπω πουθενά!

Εκείνη την ώρα άνοιξε η πόρτα και μπήκαν βιαστικά στο δωμάτιο η Λώρα και η οικοδέσποινα του σπιτιού. Αντίκρυσαν δύο σώματα σφιχταγγαλιασμένα με ένταση.

- Τί συμβαίνει και φωνάζετε έτσι; Είστε καλά;

Σα να έπεσε αυτόματα ο διακόπτης που κρατούσε την ένταση του δωματίου και τα δύο σώματα απαγκιστρώθηκαν. Η Daria έκανε μια περιστροφή γύρω από τον άξονά της και κυλίστηκε στο πάτωμα. Ο Νώντας έμεινε να την κοιτάει, με μάτια ορθάνοιχτα από έκπληξη σαν παιδί που αντικρύζει τον αετό του να εξαφανίζεται στον ουρανό, ενώ συγχρόνως κοιτάζει απορημένο το κομμένο σκοινί που κρατάει στο χέρι του.

- Τί της έκανες και είναι έτσι;

Τίποτα δεν έκανα, Λώρα. Δεν με άφηνε καν να μιλάω.

- Δεν μπορεί! Κάτι πρέπει να έγινε. Κάτι μου κρύβεις, βρε Νώντα.

Η οικοδέσποινα του σπιτιού τους έκανε ένα ευγενικό νόημα ότι έπρεπε να φύγουν.

Έχει ξανασυμβεί αυτό στην Daria, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Συμμετέχει σε αυτά που της προβάλλει το υποκείμενο και της μεταφέρονται μέσα από τον υπολογιστή. Συμπάσχει, υποφέρει μαζί του.

Ο Νώντας κοίταζε με παράπονο τη γυναίκα που βρισκόταν ακόμα στο πάτωμα. Είχε φθάσει τόσο κοντά! Αλλά... τόσο κοντά, πού; Ίσως δεν έπρεπε να έχει πιέσει την Daria να του αποκαλύψει την αλήθεια, να του πει ό,τι κι αν έβλεπε, ακόμα κι αν δεν είναι πολύ ευχάριστο.

- Την ρώτησα κάτι και απάντηση δεν πήρα.

Η Daria ανασηκώθηκε κι αναζήτησε με το βλέμμα της το Νώντα. Όταν τα βλέμματά τους συναντήθηκαν, του έκανε ένα αδιόρατο νεύμα να την πλησιάσει.

- Με είδες, Daria; Βγήκες από την καταιγίδα, έτσι δεν είναι; Με είδες; Κάτι μου είπες... τί μου είπες;

- Τί μου είπες. Daria; Πώς με είδες:

- Συγγνώμη, Νώντυ, αλλά όταν βγήκα από την καταιγίδα σου, όταν γύρισα, δε μπορούσα να σε δω πουθενά... Δεν ήσουν πουθενά!

- Μήπως δεν είδες καλά; Όχι, όχι. Μάλλον δεν πρόλαβες να κοιτάξεις προσεκτικά, έτσι δεν είναι;

- Λυπάμαι, δεν σε είδα πουθενά... δεν ήσουν πια εκεί. Εσύ μου ζήτησες να σου πω την αλήθεια. Εσύ μου το ζήτησες...

Έτσι τελείωσε η σύντομη καριέρα της ψηφιακής σαμάνου Daria στην χώρα του Νώντα και της Λώρας.

Δεν την ξαναείδαν, δεν ξανάκουσαν γι αυτήν.

Ο Νώντας ανησύχησε από την εμπειρία με την Daria. Κάκισε τη Λώρα που τον είχε ξεσηκώσει να επισκεφτούν την «ηλεκτρονική χαρτορίχτρα» και τον εαυτό του που επέτρεψε να του συμβούν αυτά τα γκροτέσκ πράγματα. Κατέληξε ότι δεν πίστεψε λέξη από τον ακατάληπτο χείμαρο των εικόνων που του μετέφερε η Πακιστανο-ισπανίδα (έστω, Αμερικανο-ινδή) σαμάνος.

Αλλά, βαθειά μέσα του, μετά από εκείνη τη μέρα ζούσε με την αγωνία της εισόδου στην καταιγίδα, χωρίς να μπορεί να καταλάβει τί ακριβώς σήμαινε αυτό...

ΤΕΛΟΣ

[μέρος Α'] [μέρος Β'] [μέρος Γ'] [μέρος Δ']

^