Ωραίος ο ωκεανός μας...
αλλά έχει πολλά σκυλόψαρα!
Κάτι δεν πήγαινε καλά τον τελευταίο καιρό, γι αυτό ήταν σίγουρος ο Αλέξανδρος.
Άλλο τόσο σίγουρος ήταν όμως ότι, επί τέλους, τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα από ποτέ.
Με κάποιον τρόπο που δεν μπορούσε να καταλάβει, όσοι βρίσκονταν γύρω του λάμβαναν ένα μήνυμα για τις αληθινές του σκέψεις, τα αληθινά του συναισθήματα προς αυτούς, σωστά ή λάθος... Μια στιγμή! Τα συναισθήματα ποτέ δεν είναι λάθος, ακριβώς επειδή είναι συναισθήματα: οι σκέψεις, οι ιδέες που τα δημιουργούν, αυτές μάλιστα, αυτές μπορεί να είναι λάθος.
Η βραδυά με την Κλεοπάτρα ήταν καταπληκτική. Για την ακρίβεια έγινε καταπληκτική, από την στιγμή που με κάποιον μυστηριώδη τρόπο η Κλεοπάτρα κατάλαβε –λες και διάβασε!- τις σκέψεις του και... συμφώνησε να περάσει μαζί του ένα βράδυ ερωτικής παραζάλης χωρίς αύριο. Παρά το γεγονός ότι στην αρχή έδειξε αφόρητα ενοχλημένη από την συμπεριφορά του απέναντί της, αποδείχτηκε τελικά ότι εκτίμησε την ειλικρινή εκδήλωση των προθέσεών του που σχηματοποιούνταν σε ένα κρεββάτι, ένα καναπέ, ένα τραπέζι έστω που θα φιλοξενούσε την ερωτική τους παραζάλη.
Ως εδώ καλά, αλλά... ο Αλέξανδρος δεν είχε κάνει τίποτα (ή τουλάχιστον έτσι πίστευε!) για να της εκδηλώσει τις μύχιες επιδιώξεις του. Ένοιωθε ότι είχε φανεί ειλικρινής χωρίς να... φταίει, λες και αυτή η έκφραση της ειλικρίνειας ήταν ανεξάρτητη απ' αυτόν.
Την Κλεοπάτρα την ξαναείδε σε ένα μπαρ λίγες μέρες αργότερα και του φάνηκε πολύ εγκάρδια. Ξανακοίταξε με ενδιαφέρον το μέτωπό του αλλά δε φάνηκε να βρήκε εκεί αυτό που αναζητούσε. Του έδωσε πάντως την εντύπωση ότι ευχαρίστως θα άφηνε στα κρύα του λουτρού τον συνοδό της για μια επανάληψη της "νύχτας χωρίς αύριο" αλλά, ακόμα κι αν δεν γινόταν αυτό αφού και ο Αλέξανδρος συνοδευόταν, θα μπορούσε να είναι σίγουρος ότι το πέρασμά του από τη ζωή της Κλεοπάτρας της είχε αφήσει μια ευχάριστη επίγευση!
Αλλά δεν ήταν μόνο η Κλεοπάτρα. Την επόμενη φορά που τον είδε ο ανιψιός του, και αυτός κοίταξε το πρόσωπό του αναζητώντας κι άλλες ζωγραφιές με παιδάκια με αστείες στολές και παράξενα καπέλα. Όταν δεν τις είδε, δε φάνηκε απογοητευμένος. Αντίθετα, έδειξε να απολαμβάνει το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος του φερόταν πλέον σα να ήταν ένας "νεαρός κύριος που γνωρίζει πολλά πράγματα που δεν τα γνωρίζουν ούτε οι μεγάλοι".
Κάτι παράξενο συνέβαινε... πώς αλλοιώς θα μπορούσε να εξηγήσει το γεγονός ότι όταν ξανασυνάντησε τον Φωκίωνα, η στάση του ενοχλητικού πρώην συμφοιτητή του είχε αλλάξει άρδην; Ακόμη και η Ελισάβετ Παπαχριστοπούλου του φάνηκε πολύ συμπαθής αυτή τη φορά! Ο Αλέξανδρος δεν ήταν πλέον γι αυτούς το "μαύρο πρόβατο στους κύκλους των καθώς πρέπει οικογενειών των Βορείων προαστείων" (κρίμα, αυτός ο χαρακτηρισμός άγγιζε ώρες-ώρες τα όρια της φιλοφρόνησης για τον Αλέξανδρο, ιδιαίτερα από τα χείλη αυτών των ανθρώπων) αλλά, όπως παραδέχτηκαν στη μέση ενός κεντρικού δρόμου υπό την παρουσία πολλών γνωστών και αγνώστων, "ένας ενδιαφέρον άνθρωπος με άποψη που, αν και διαφέρει παρασάγγας από την δική μας, έχει ωστόσο πολλά να μας πει".
Κατά έναν ανεξήγητο τρόπο ο Θεός είχε εισακούσει τις προσευχές του όπως τις είχε εκφράσει με εύγλωττο τρόπο ο Βολταίρος: "Κύριε, προστάτευσέ με από τους φίλους μου. Του εχθρούς μου μπορώ να τους βολέψω."
Εντάξει, είχε καταφέρει να βρει προστασία από τους "φίλους". Όσο για τους εχθρούς (κάποια στιγμή θα σταματούσε να θεωρεί ως εχθρούς όλους τους ανθρώπους της αγοράς με τους οποίους διασταυρωνόταν, αλλά η ώρα αυτή δεν είχε έρθει ακόμη!) είχε αρκετό δρόμο να διανύσει...
Του είχε κάνει ωστόσο μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι, μετά την καταστροφική συνέντευξη που είχε κάνει με τα στελέχη της σφιγκοφωλιάς που προέβαλε σαν κύριό της επίτευγμα "την επιτυχημένη επιχειρησιακή προσέγγιση των συμβουλευτικών υπηρεσιών σε εταιρείες που θέλουν να απαξιώσουν παντελώς την ανθρώπινες προεκτάσεις των στελεχών ώστε να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τις ουσιαστικές ικανότητές τους που μέχρι εκείνη την ώρα βρίσκονταν σε ύπνωση", ο απαράδεκτος άνθρωπος με τον οποίο είχε κάνει τη συνάντηση του πρότεινε μια πολύ καλή θέση εργασίας. Κι όχι μόνο αυτό: του είχε πει με νόημα "δεν είμαστε όλοι τέρατα κύριε Παντελιάδη, ακόμα κι αν έτσι σας φαινόμαστε"!
Παράξενο, πολύ παράξενο. Σύμφωνα με ένα παλιό αφρικάνικο ρητό, "Αν δεις ποτέ νερό να ρέει προς τα πάνω, τότε θα σημαίνει ότι κάποιος θα σου ξεπληρώσει μια καλοσύνη". Κάποιος, από κάπου του ξεπλήρωνε μια καλοσύνη (είχε κάνει τέτοιες και μάλιστα όχι λίγες!) αλλά δε θυμόταν να είχε δει τις τελευταίες μέρες νερό να ρέει προς τα πάνω...
Κάθισε σε ένα παγκάκι και άφησε τις σκέψεις του να ξεδιπλωθούν: Η ζωή είναι ένας ωκεανός. Υπέροχος, συναρπαστικός αλλά γεμάτος κινδύνους. Ο Αλέξανδρος ήξερε ότι σε στιγμές αμηχανίας και κινδύνου, θα έπρεπε να καταπολεμήσει την επιθυμία του να κλειστεί στον εαυτό του. Η απομόνωση τον έκανε αδέξιο στον χειρισμό ακόμη και ικανοτήτων που είχε και χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει, γινόταν μισάνθρωπος και μισαλλόδοξος, με αποτέλεσμα η απομόνωσή του από τους άλλους κατοίκους του ωκεανού να μεγαλώνει και, μέσα στη μοναξιά του, να γίνεται έρμαιο των...
- Σκυλόψαρα!
Γύρισε έκπληκτος προς το μέρος απ' όπου ακούστηκε η φωνή. Ένας ηλικιωμένος λαχειοπώλης τον κοιτούσε με πολύ σοβαρό ύφος.
- Σ' εμένα μιλήσατε;
- Ναι, σ' εσένα. Σου απάντησα, δηλαδή, σ' αυτά που έλεγες.
Ο ηλιωμένος άνδρας τον πλησίασε σε συνωμοτικό ύφος. Κοίταξε το μέτωπο του Αλέξανδρου, ανοιγόκλεισε τα μάτια του σα να δυσκολευόταν να διαβάσει κάτι και του είπε με χαμηλή φωνή:
- Πολύ ωραία τα γράφεις! Και η ζωγραφιά πολύ μου αρέσει. Ωραίος ο ωκεανός μας... αλλά έχει πολλά σκυλόψαρα! Έτσι είναι, αγόρι μου, έτσι ακριβώς!
|
