Όλοι τέρατα είστε σε αυτόν τον χώρο...
- Αισθάνεστε καλά, κύριε Παντελιάδη;
Τα χρώματα τα βλέπεις, δεν τα νοιώθεις, γι αυτό ήταν σίγουρος. Όπως επίσης ήταν σίγουρος ότι εκείνη την στιγμή είχε γίνει κάτασπρος. Μια ασπρότητα που είχε ξεκινήσει από το πρόσωπό του και σιγά-σιγά είχε επεκταθεί σε όλο του τον εαυτό, σε κάθε του γωνία. Αυτό το άσπρο όμως ήταν πολύ ιδιαίτερο. Δεν επρόκειτο για το άσπρο της αγνότητας, κάθε άλλο! Ήταν το χρώμα της επιφανειακά κεκαλυμμένης βρωμιάς, η ξεφτυσμένη απόχρωση ενός χρώματος που σε λίγο θα έδειχνε την αληθινή του απόχρωση.
- Αισθάνεστε καλά, κύριε Παντελιάδη;
Τι είχε έρθει να κάνει εδώ; Γιατί δεν άκουσε -για μια ακόμη φορά!- τις εσωτερικές φωνές που είχαν προσπαθήσει να τον αποτρέψουν από αυτήν την επίσκεψη;
Το άσπρο είχε καλύψει το μυαλό του κι έφτανε με γοργό ρυθμό και την ψυχή του. Λίγο πριν καλυφθεί η ψυχή του από το θλιβερό χρώμα, έκανε μια τελευταία προσπάθεια να κρατήσει την ισορροπία του. Για λίγο, μόνο λίγο. Υπομονή, ίσα-ίσα να τελειώσει αυτή η «πολλά υποσχόμενη επαγγελματική συνάντηση που θα του άνοιγε διάπλατα τον δρόμο της επιτυχίας».
Είχε μείνει καιρό μακρυά από τον δρόμο της επιτυχίας, αναζητούσε έναν τρόπο επαναφοράς στα οικεία, περπατημένα βήματά της. Αυτήν τη φορά όμως θα έπρεπε να κάνει συμβιβασμούς, αυτό το ήξερε καλά. Πολλά είχαν αλλάξει γύρω του μετά την θεαματική του έξοδο από αυτό που πολλοί ονομάζουν ζωή –τί σύμπτωση, αυτοί οι ίδιοι φαίνεται να απέχουν από αυτό ο Αλέξανδρος θεωρούσε πλέον την «οπαγ ζωή» (ζωή όσο πιο αληθινή γίνεται). Είχε δεχτεί όμως τις νέες συντεταγμένες, θα έπαιζε σε αυτήν τη συνάντηση με τους κανόνες των άλλων, αυτό το είχε αποφασίσει.
Τότε γιατί είχε καλυφθεί από αυτήν την ασπρότητα;
- Αισθάνεστε καλά, κύριε Παντελιάδη;
- Βεβαίως, μια χαρά είμαι. Με συγχωρείτε, είχα βυθιστεί σε κάποιες σκέψεις μου... που αφορούν ασφαλώς το θέμα που συζητούσαμε!
Ο άντρας με το επιτυχημένο βλέμμα γραφείου τύπου “στοιχειωδώς ευγενικά αδιάφορο απέναντι σε άτομα που ασφαλώς βρίσκονται σε θέση αδυναμίας” ξαναφόρεσε το επιτυχημένο χαμόγελο ανακούφισης τύπου “μπορεί στην προσωπική μου ζωή που τα όριά της φτάνουν μέχρι την πόρτα αυτού του γραφείου να τα έχω σκατώσει αλλά είμαι τόσο απασχολημένος που δεν πρόκειται ποτέ να δώσω την ευκαιρία στον εαυτό μου και στους άλλους να το καταλάβουν αυτό”. Προς στιγμήν είχε κλονιστεί, η ιδέα ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι στον χώρο του γραφείου του σε αυτόν τον ενοχλητικό άντρα τον έφερνε σε δύσκολη θέση.
- Πολύ ωραία, να συνεχίσουμε λοιπόν.
Όση ώρα μιλούσε, το βλέμμα του είχε καρφωθεί επίμονα πάνω στο πάνω μέρος του κεφαλιού του Μάρκου.
Το χτένισμά μου, κάτι έχει το χτένισμά μου, σκέφτηκε ο Αλέξανδρος. Ή μήπως ο τύπος παρατηρεί τα μαλλιά μου που έχουν αρχίσει να ελαφραίνουν στην πρόσοψη του κεφαλιού μου;
- Για πέστε μου λοιπόν, έχετε ασφαλώς πληροφορηθεί για την εταιρεία μας και την επιτυχημένη μας επιχειρησιακή προσέγγιση συμβουλευτικών υπηρεσιών σε εταιρείες που θέλουν να απαξιώσουν παντελώς την ανθρώπινες προεκτάσεις των στελεχών ώστε να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τις ουσιαστικές ικανότητές τους που μέχρι εκείνη την ώρα βρίσκονταν σε ύπνωση;
Τι θλιβερός που είναι αυτός ο άνθρωπος. Πόσο καθόλου δεν θα άντεχα να τον βλέπω μπροστά μου κάθε μέρα. Αλλά γιατί με κοιτάζει τόσο επίμονα στα μάτια;.. όχι στα μάτια, πάνω από τα μάτια με κοιτάζει. Του αρέσει το μέτωπό μου;
- Κύριε Παντελιάδη, έχω την εντύπωση ότι δεν με προσέχετε! Λυπάμαι που σας το λέω, αλλά δεν με προσέχετε καθόλου! Κοιτάξτε γύρω σας, βλέπετε τρία από τα καλύτερα στελέχη της εταιρείας μας (του έδειξε με υπερηφάνεια μια σειρά από σιωπηλά άτομα απροσδιόριστων χαρακτηριστικών που όμως όλα φορούσαν στο πρόσωπό τους το επιτυχημένο χαμόγελο ανακούφισης τύπου “μπορεί στην προσωπική μου ζωή που τα όριά της φτάνουν μέχρι την πόρτα αυτού του γραφείου να τα έχω σκατώσει αλλά είμαι τόσο απασχολημένος που δεν πρόκειται ποτέ να δώσω την ευκαιρία στον εαυτό μου και στους άλλους να το καταλάβουν αυτό”) που παρευρίσκονται σήμερα στη συνάντησή μας επειδή είχαμε πάρει καλές πληροφορίες για το άτομό σας και -δεν σας το κρύβω αυτό!- εξετάζαμε το ενδεχόμενο συνεργασίας μαζί σας.
- ...................
- Ορίστε! Σας έδωσα μια ευκαιρία να ανατρέψετε την αρνητική ατμόσφαιρα για το άτομό σας κι εσείς τι κάνατε κύριε Παντελιάδη; Τίποτα... τίποτα απολύτως! Το διαβάζω εξάλλου στο πρόσωπό σας ότι δεν είστε διατεθειμένος να καταβάλλετε την απαιτούμενη προσπάθεια ώστε να γίνετε μέλος του οργανισμού μας...
Ο άνδρας κούνησε το κεφάλι του και βιάστηκε να ξαναφορέσει στο πρόσωπό του το επιτυχημένο βλέμμα γραφείου τύπου “στοιχειωδώς ευγενικά αδιάφορο απέναντι σε άτομα που ασφαλώς βρίσκονται σε θέση αδυναμίας”.
- Έ όχι και τίποτα! Μην το λέτε αυτό. Έκανα και μάλιστα έκανα πολλά!
- Σας ακούω, κύριε Παντελιάδη. Τί κανατε λοιπόν και το κρύψατε τόσο επιτυχημένα ώστε αυτό διέλαθε της προσοχής μου;
- Υπομονή!
Ο Αλέξανδρος σηκώθηκε με ένταση και κατευθύνθηκε προς την πόρτα μπροστά στα έκπληκτα μάτια της θλιβερής ομάδας. Η αμηχανία τους ήταν προφανής... δεν είχαν στη διάθεσή τους ύφος, ούτε βλέμμα ούτε χαμόγελο κατάλληλο για την περίσταση!
Την ώρα που άνοιγε την πόρτα για να ολοκληρώσει την ηρωική του έξοδο, ο Αλέξανδρος ψιθύρισε:
- Χωρίς το «προσοχής»... δεν χρειάζεται.
- Δεν σας άκουσα κύριε Παντελιάδη, τί είπατε;
- Λέω. Το ρήμα «διαλανθάνω» σημαίνει «διαφεύγω της προσοχής». Άρα δεν χρειαζόταν να συμπληρώσετε το «προσοχής»... τί να λέμε τώρα, ψιλά γράμματα για έναν τόσο επιτυχημένο .... σαν εσάς!
|
