Είσαι ένα μικρό παιδάκι που δεν ξέρει τίποτα
Κοίταξε τον ανιψιό του με τρυφερότητα. Έδειχνε τόσο απορροφημένος από το παιχνίδι του την ώρα που μουντζούρωνε με πολύ σοβαρό ύφος ένα χαρτί. Έμοιαζε αποκομμένος από το περιβάλλον.
Καλύτερα έτσι, τί είχε να κερδίσει το παιδί από το περιβάλλον; Η καρδιά του ήταν αγνή, οι σκέψεις του βρίσκονταν τόσο μακρυά από την φθορά της καθημερινότητας. Καλύτερα έτσι, χίλιες φορές καλύτερα. Όταν μεγάλωνε, θα μάθαινε για τις δυσκολίες της ζωής, τώρα δεν είχε κανένα λόγο ο «σοφός θείος» να τον προϊδεάσει γι αυτά που τον περίμεναν μόλις ξεμύτιζε από τα ανέμελα παιδικά χρόνια.
Τον ξανακοίταξε με κατανόηση φορώντας στο πρόσωπό του ένα αμήχανο ύφος «δεν υπάρχει λόγος να μάθεις από τώρα, γλυκέ μου» κι ετοιμάστηκε να φύγει από το δωμάτιο.
Το παιδί διαισθάνθηκε ότι ήταν έτοιμος να φύγει και ανασήκωσε το βλέμμα του πάνω στον άντρα που τον κοιτούσε τόση ώρα με γλυκερό ύφος χωρίς να μιλάει και χωρίς να του λέει τί ήθελε.
Μερικές φορές οι μεγάλοι χάνουν άσκοπα τον χρόνο τους... ούτε παίζουν, ούτε μιλάνε, κάθονται μόνο και μας κοιτάζουν λες και βλέπουν ένα παιδί να παίζει για πρώτη φορά.
- Φεύγεις, θείε;
- Ε ναι, να μη σε ενοχλώ από το παιχνίδι σου. Μου φαίνεται ότι περνάς μια χαρά και εξάλλου γιατί να κάθομαι να σε απασχολώ εγώ με ένα σωρό πράγματα που δε θα τα καταλάβεις;
- Γιατί δε θα τα καταλάβω;
- Εεεεεεε... δε θα τα καταλάβεις γιατί αυτά τα πράγματα είναι για μεγάλους. Εσείς τα παιδιά έχετε άλλα στο μυαλό σας. Παιχνίδι, τραγούδια, τέτοια πράγματα. Γιατί να σας χαλάμε αυτήν την όμορφη περίοδο -την πιο όμορφη περίοδο της ζωής σας!- με τις δικές μας αμπελοφιλοσοφίες!
- Αφού είναι αμπελο...σοφίες, θείε, εσείς γιατί χαλάτε τη δική σας ζωή με αυτές;
Μια στιγμή! Μπήκε στο δωμάτιο για να βεβαιωθεί ότι ο ανηψιός του ήταν καλά και έπαιζε ήσυχος. Δεν ήταν προετοιμασμένος για φιλοσοφική συζήτηση, ούτε ήταν τώρα η κατάληλη στιγμή για να εξηγήσει σε ένα παιδί έξι χρόνων τί δυσκολίες κρύβει η ζωή.
- Λοιπόν, εγώ πάω να μιλήσω με τον μπαμπά και τη μαμά, εσύ συνέχισε το παιχνίδι σου τώρα και μετά το φαγητό θα δούμε ένα υπέροχο DVD με τον ποντικομικρούλη σε νέες περιπέτειες!
Όχι πάλι αυτό, βαριέμαι! Δεν καταλαβαίνω πού βρίσκουν τη χαρά οι μεγάλοι να βλέπουν και να ξαναβλέπουν τις ίδιες ταινίες δέκα φορές λες και δεν ξέρουν τί θα συμβεί. Κι όχι μόνο αυτό, μας βάζουν κι εμάς να τις βλέπουμε. Ουφ!
- Εντάξει θείε, συνεχίζω... πάνω από το κεφάλι σου έχεις μια ζωγραφιά με ένα χοντρό παιδάκι που φοράει μια αστεία στολή κι ένα παράξενο καπέλο!
Μπήκε στο σαλόνι όπου τον περίμεναν οι υπόλοιποι μεγάλοι με ένα ημι-αγωνιώδες ύφος: ήταν καλά το παιδί, έπαιζε ωραία μόνο του ή μήπως είχε έρθει η ώρα να αναλάβει κάποιος άλλος υπηρεσία για να τον «βοηθήσει» στο παιχνίδι του;
- Καλά είναι, πολύ καλά. Μόνο που βλέπει ζωγραφιές όλην την ώρα, ακόμα και πάνω από το κεφάλι μου! Ήταν να μην αρχίσει τη ζωγραφική, σας τα έλεγα, τώρα όλη τη μέρα για ζωγραφιές θα μιλάει. Ίσως πάντως στο σπίτι μας να κρύβεται ένας νέος Πικάσσο!
Η Ιουλία, η μητέρα του μικρού, του απάντησε με κουρασμένο ύφος:
- Ναι, σε όλα τα σπίτια που υπάρχουν μικρά παιδιά κρύβονται Πικάσσο... σύμφωνα τουλάχιστον με τους συγγενείς τους!
|
