Είναι δυνατόν να αισθάνεσαι όμορφος...
εσύ κι αυτή η μαϊμού που σέρνεις πίσω σου;
Περπατούσε στον δρόμο με τα μάτια χαμηλωμένα στο πεζοδρόμιο. Όχι από σεμνότητα -κανείς ποτέ δεν τον είχε κατηγορήσει για σεμνότητα!- αλλά επειδή ήθελε να αποφύγει ανεπιθύμητες συναντήσεις.
Το σύμπαν όμως έχει χιούμορ και μάλιστα μαύρο!
Σε περιπτώσεις σαν αυτή του Αλέξανδρου Παντελιάδη που αγγίζουν στην προκειμένη περίπτωση τα όρια του ψυχο-ιδεο-αναγκασμού, ο ρυθμιστής των τυχαίων (;) συναντήσεων ανθρώπων, ήταν αναπόφευκτο να στείλει μπροστά του αυτόν που λιγότερο θα ήθελε να δει εκείνη την ώρα, σε εκείνο το σημείο: τον Φωκίωνα!
Ο Φωκίων, παλαιός συμφοιτητής ήταν γνωστός για δύο κυρίως στοιχεία: τον ευρύτατο κοινωνικό του κύκλο που είχε κληρονομήσει από τους γονείς του (τη μητέρα του, ως επί το πλείστον...) και τη γλώσσα του που έσταζε δηλητήριο. Και, κατά έναν παράξενο τρόπο, ο Φωκίων εκστόμιζε τις κακίες του χωρίς ποτέ να λαμβάνει τις απαντήσεις που έπρεπε. Ίσως ήταν το ύφος, ίσως πάλι τη κοινωνική θέση της οικογένειάς του, πάντως κανείς ποτέ -ούτε ο Αλέξανδρος!- δεν τον είχε βάλει στην θέση του.
Αισθάνθηκε ένα χέρι να τον χτυπάει απαλά -αλλά ιδιαίτερα ενοχλητικά!- στον ώμο.
- Τί έγινε ρε Αλέξανδρε, προσπαθείς να μας αποφύγεις;
Γύρισε ξαφνιασμένος με ένα ύφος έντονης ενόχλησης που κάλυπτε κάθε γωνία του προσώπου του, συμπεριλαμβανομένων και των αυτιών.
- Μήπως σου διακόψαμε την σύνδεση με το υπερπέραν; Απ' ότι θυμάμαι και από το Πανεπιστήμιο, εσύ είχες πάντα την τάση να αποσυνδέεσαι από τον κόσμο μας και να βυθίζεσαι.
Όλοι έχουν την τάση να αποσυνδέονται από τον κόσμο και να βυθίζονται κατά την διάρκεια της φοιτητικής ζωής ρε ηλίθιε! σκέφτηκε.
- Και μη μου επαναλάβεις τη γνωστή καραμέλα ότι όλοι έχουν αυτήν την τάση στα χρόνια του Πανεπιστημίου!
Δεν ήταν μόνο ενοχλητικός, ήταν και πονηρός! «Πονηρούς» χαρακτηρίζουμε τους ανθρώπους που δεν μας είναι συμπαθείς. Οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι σε διαφορετική έκδοση που δεν θέτουν σε αμφιβολία τις αρχές (ήτοι συνήθειες και προτιμήσεις μας), χαρακτηρίζονται «έξυπνοι». Αυτός ο συγκεκριμένος όμως, ήταν απλώς πονηρός!
- Ξεκόλλα από το Πανεπιστήμιο, Φωκίωνα. Αποφοιτήσαμε, πήραμε και πτυχίο!
- Εσύ βρε Αλέξανδρε είσαι κολημμένος με τα χρόνια εκείνα. Εγώ εξάλλου δεν έχω και πολλά να θυμάμαι από εκείνα τα χρόνια, ενώ εσύ...
Το δηλητήριο, αναμεμειγμένο σε ένα χαρμάνι σε ψεύτικο θαυμασμό, είχε αρχίσει να κυλάει.
- Τελικά πήρες διαζύγιο, ε; Να σου πω την αλήθεια δεν ταιριάζατε! Άσε δηλαδή που η Έμυ ήταν και αρκετά μεγαλύτερή σου, έτσι δεν είναι;
- Ένυ.
- Τι είπες;... ά, μάλιστα, Ένυ, τώρα θυμήθηκα.
- Θυμήθηκες; Δε νομίζω ότι είχες μιλήσει ποτέ στην Ένυ εσύ! Δεν την θυμάμαι να σου έχει απευθύνει το λόγο έστω και μια φορά.
- Α, τώρα μου γίνεσαι επιθετικός και αυτό δεν σου πάει. Άλλο πράγμα είναι τα φοιτητικά χρόνια που το αίμα μας βράζει κι άλλο τώρα που είμαστε... μεσήλικες! Ναι, μεσήλικες, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
Το τσιριχτό γέλιο της γυναίκας-μαϊμούς που συνόδευε τον αντιπαθητικό πρώην συμφοιτητή του, έκανε για πρώτη φορά αισθητή την παρουσία της.
Σα να κατάλαβε ότι η παρουσία της συνοδού του έγινε αντιληπτή από το γέλιο της, ο Φωκίων με επίπλαστη αμηχανία έπιασε το μέτωπό του:
- Τι μεγάλη αγένεια εκ μέρους μου, δεν σας σύστησα! Η κυρία Ελισάβετ Παπαχριστοπούλου -ναι, ναι, της γνωστής οικογενείας!- και από εδώ ο παλαιός συμφοιτητής μου και μαύρο πρόβατο στους κύκλους των καθώς πρέπει οικογενειών των Βορείων προαστείων -ένα βδελυρό γέλιο συνόδευσε το σχόλιό του- κύριος Αλέξανδρος Παντελιάδης.
Η γυναίκα-μαϊμού στο πλευρό του άρχισε πάλι να γελάει τσιριχτά, χωρίς να κοιτάζει τον Αλέξανδρο. Δεν του έδωσε καν το χέρι της και ο Αλέξανδρος θεώρησε ελάχιστο καθήκον απέναντι στον εαυτό του να της επιστρέψει την αγένεια, πιάνοντας αφηρημένος το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο του άνδρα, σα να ήθελε να βεβαιωθεί ότι βρισκόταν πάντα στη θέση του.
- Λοιπόν Αλέξανδρε, είτε το πιστέψεις ή όχι, εγώ λυπήθηκα ειλικρινά που σας πήρανε το εργοστάσιο.
- Το εργοστάσιο έκλεισε, δεν μας το πήρε κανείς!
- Α, έτσι ε; Δεν το θυμόμουνα αλλά σε τελική ανάλυση μικρή σημασία έχει αυτό. Λοιπόν, πώς περνάς τώρα το χρόνο σου; Άκουσα ότι βρίσκεσαι στην αγορά εργασίας και αναζητάς τη νέα σου θέση. Ετοιμάζεσα πάλι να κατακτήσεις τον κόσμο ή έχεις ηρεμήσει κάπως;
Την ώρα που έλεγε αυτά τα λόγια ο Φωκίων κοίταξε -για πρώτη φορά- τον Αλέξανδρο στα μάτια... στο μέτωπο για την ακρίβεια. Το μάτι του ανοιγόκλεισε με αμηχανία και λίγο αργότερα η κίνηση που έμοιαζε με τικ επεκτάθηκε στο στόμα και τη μύτη.
- Τι συμβαίνει, Φωκίωνα, ελέγχεις πόσο έχω αλλάξει από τα χρόνια του Πανεπιστημίου;
- Όχι, όχι. Δεν έχεις αλλάξει και πολύ εξάλλου.
Το πρώτο σχόλιο χωρίς κακία που βγήκε από το στόμα του Φωκίωνα! Κάτι ήταν κι αυτό. Με αυτόν τον ρυθμό βελτίωσης, σε περίπου σαράντα χρόνια θα μπορούσε κάλλιστα ο Φωκίων να γίνει απλώς ένα κακομαθημένο παλιόπαιδο που του ξεφεύγουν κουβέντες αλλά αυτό συμβαίνει επειδή είναι αγαθιάρης!
Ο Φωκίων συνέχισε να κοιτάζει το μέτωπο του Αλέξανδρου με αμήχανο ύφος.
- Τι συμβαίνει, Φωκίωνα, έχασες τον οίστρο σου; Γιατί δεν κάνεις άλλα σχόλια, με κάνεις να ανησυχώ.
Η αμηχανία στο πρόσωπο του Φωκίωνα είχε αρχίσει να μετασχηματίζεται σε απορία... μετά δυσαρέσκεια και τελικά, μίσος! Το πρόσωπό του έμοιαζε με ήρεμη θάλασσα που την πλήξει μια θεομηνία χωρίς προειδοποίηση.
- Τελικά, δεν μου είπες. Τί έπαθες; Μήπως είναι κάτι που είπα; Αλλά βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είπα και τίποτα. Ή μήπως κάτι που έκανα; Αλλά ούτε έκανα κάτι, έτσι δεν είναι; Περίεργο, δε σε βλέπω και πολύ καλά. Έχασες και την ευφράδειά σου... βλέπω και την Ελισάβετ σιωπηλή, τί σας έπιασε και τους δύο δεν καταλαβαίνω.
Την ώρα που ο Φωκίων και η Ελισάβετ απομακρύνονταν σα βρεγμένοι γάτοι χωρίς καν να τον αποχαιρετίσουν, ο Αλέξανδρος σκέφτηκε για πρώτη φορά ότι κάτι παράξενο του συνέβαινε:
Οι άνθρωποι τριγύρω του, ιδιαίτερα αυτοί που του ήταν αντιπαθείς (όλο και περισσότεροι τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς...) έδειχναν να «διαβάζουν» το μυαλό του και να αποκρυπτογραφούν τις πλέον μύχιες σκέψεις του.
Κάτι παράξενο συνέβαινε, αλλά δεν ήταν κατ' ανάγκη ενοχλητικό. Ήθελε πάντως προσοχή, αυτό το πράγμα θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνο...
|
